Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Bramy Sodomy” to najnowsza książka Roberta Forysia. Twórczość autora znam przede wszystkim z serii o Vincencie Sztejerze, która jest połączeniem fantastyki i postapo. I tę serię sobie mocno chwalę. „Bramy Sodomy” to zupełnie coś innego. W tej historii przenosimy się w przyszłość, gdzie rozwinięta Europa odgrodziła się od krajów Wschodu. Za Murem rządzi bieda, handel ludźmi, nierząd i korupcja, a mieszkający tam ludzie starają się przetrwać w naznaczonych brutalnością i obłudą czasach, gdzie liczy się tylko władza i pieniądze. 

Autor umiejętnie zobrazował nieprzyjemną wizję świata. Podczas lektury wspólnie z głównym bohaterem przemierzamy niebezpieczne miejsca nowej Sodomy oraz poznajemy ludzi rządzących tym półświatkiem. Czujemy się tak jakbyśmy tam naprawdę byli. To jedna z największych zalet twórczości Roberta Forysia. Każda jego książka przenosi nas w wykreowane przez niego miejsca, a bohaterowie są wyraziści i bezpośredni.

I choć sama historia nie przypadła mi zbytnio do gustu, bo to nie moje klimaty, to książkę czytało się płynnie. Do końca byłam ciekawa, czy porucznikowi uda się odnaleźć chłopca. To był mój motor napędowy do czytania, który był mi potrzebny przy tak dużym natłoku wojskowości. Niestety nie lubię takich ciężkich, polityczno-militarnych tematów.

Myślę, że książka będzie świetna dla czytelników gustujących w tematyce związanej z wojną, militariami, czy bronią. Tytuł dostarcza mnóstwo akcji, pojedynków i ucieczek. Jeśli lubicie takie sensacyjne tematy, to z pewnością będzie to dla was niezła gratka. 

Jeśli chodzi o mnie i o twórczości Roberta Forysia, to dalej Sztejer jest u mnie numer jeden.

Dziękuję za otrzymany egzemplarz Wydawnictwu @warbook.pl

„Bramy Sodomy” to najnowsza książka Roberta Forysia. Twórczość autora znam przede wszystkim z serii o Vincencie Sztejerze, która jest połączeniem fantastyki i postapo. I tę serię sobie mocno chwalę. „Bramy Sodomy” to zupełnie coś innego. W tej historii przenosimy się w przyszłość, gdzie ro...

Rozwiń

Zwiń

„Historia kosmosu. Moja pierwsza książka o wszechświecie” to kolejna książka dla dzieci od
Wydawnictwa Agora dla dzieci.

Z tej kolorowej książeczki dowiedzieliśmy się, jak wyglądał Wielki Wybuch, jak powstawał wszechświat, gwiazdy i planety. Na każdej ze stron mądry tekst opatrzony jest kolorowymi ilustracjami przyjaznymi dla oka. Tekst i obrazki przyciągną dużych i małych czytelników. Mnie przyciągnęła również jakość wykonania. W szczególności chodzi o papier. Jego zapach i dotyk. Nie jest to błyszczący papier, na którym pod światło nie widać liter. Jest to prawdziwy, solidny papier. Takie książki kochamy, ja i moje dziecko.

Nie przypuszczałam, że ta książeczka zainteresuje Igora równie mocno, jak „Historia życia”, gdzie były dinozaury. Synek z ciekawością słuchał, oglądał i zadawał pytania na temat słońca, księżyca i Ziemi, czyli tego, co widzi na co dzień i już zna. Spodobało mu się również patrzenie w niebo. I mówi, że chciałby tak jak dziewczynka i chłopczyk z obrazka oglądać gwizdy przez teleskop. Na razie musi nam wystarczyć oko, ale kto wie, może kiedyś zdecydujemy się na zakup takiego sprzętu. 

Czy polecam? Oczywiście! Ta książka uczy w najlepszy możliwy sposób, czyli poprzez zabawę i wspólnie spędzony czas. To jest najlepsze, co może być. Pokochaliśmy serię „Moja pierwsza książka o…” i czekamy na więcej. Jeżeli jeszcze nie znacie tej serii, to zachęcamy. Rekomendujemy: mama i czterolatek.

„Historia kosmosu. Moja pierwsza książka o wszechświecie” to kolejna książka dla dzieci od
Wydawnictwa Agora dla dzieci.

Z tej kolorowej książeczki dowiedzieliśmy się, jak wyglądał Wielki Wybuch, jak powstawał wszechświat, gwiazdy i planety. Na każdej ze stron mądry tekst opatrzony jest ...

Rozwiń

Zwiń

Książka przyszła chwilę przed świętami i była najlepszym prezentem od zajączka. Synek jest nią oczarowany, my zresztą też.

“Historia życia. Moja pierwsza książka o ewolucji.” to kolorowa i prosta opowieść, o tym, jak na Ziemi pojawiło się życie. W prostych, krótkich zdaniach wasze dziecko dowie się, jak wyglądała nasza planeta na samym początku, jakie katastrofy ją dotknęły i to, co spodobało się mojemu 3,5 latkowi najbardziej, to historia o dinozaurach. W święta całej rodzinie opowiadał właśnie o nich, wielkiej katastrofie oraz o pojawieniu się pierwszych ludzi. I tak ma wyglądać nauka! Zapamiętał to, co go zainteresowało i wiedzę tę przekazał dalej.

Ta książka naprawdę go zaciekawiła, nie ma takiego wieczoru, abyśmy jej nie przeczytali. To, z jakim zainteresowaniem słucha i później zadaje pytania, raduje moje serduszko. Podoba mi się ta prostota. Choć tekstu jest mało, to jest on bardzo wartościowy i co najważniejsze łatwo go zapamiętać.

Podobają mi się również ilustracje, są adekwatne do treści oraz przyjemne dla oka. Dzięki nim najmłodsi pokochają historię ewolucji. Jako rodzic ważne jest dla mnie, aby obrazki w książkach dla dzieci nie były przerysowane, karykaturalne oraz przesycone jaskrawymi kolorami. Tutaj oczywiście tego nie ma, więc dla mnie to ogromny plus.

Całą rodziną polecamy książkę. Dla nas 10/10 Nic tylko czytać i dowiadywać się nowych, mądrych rzeczy.

Książka przyszła chwilę przed świętami i była najlepszym prezentem od zajączka. Synek jest nią oczarowany, my zresztą też.

“Historia życia. Moja pierwsza książka o ewolucji.” to kolorowa i prosta opowieść, o tym, jak na Ziemi pojawiło się życie. W prostych, krótkich zdaniach wasze dzieck...

Rozwiń

Zwiń

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub to, że w książce pojawiają się nowe postacie, opowiadające historię ze swojego punktu widzenia, które tak szczerze nic ciekawego nie wnoszą. I tu mi do głowy przychodzi tekst znanej piosenki: „Co wyliczę, to wyliczę, ale zawsze wtedy powiem, że..” najbardziej mi było brak tej zgranej wiedźmińskiej ekipy z chrztu ognia. Ta szczurza jakoś mi nie podeszła.

Poprzednia część naprawdę mi się mega podobała, ale wracając do „Wieży Jaskółki”, pocieszający jest fakt, że po pojawieniu się ponownie Yennefer i opuszczeniu przez Ciri azylu robi się na powrót ciekawie. Dopiero od tego momentu nie mogłam się oderwać od książki. Najlepszy był zaś finał. Końcowe wydarzenia były naszpikowane akcją. W końcu wróciła dawna werwa, energia i magia. Od razu lepiej się czytało. 

Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza niż ta. Jestem ciekawa, co będzie działo się w Toussaint i w ogóle jak skończy się historia Geralta, Yennefer i Ciri. W końcu będzie to już ostatnia z części, nie licząc „Sezonu burz”.

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub ...

Rozwiń

Zwiń

W zeszłym tygodniu miałam smoczy tydzień. Najpierw skończyłam “Tajemnice smoczego azylu” Brandona Mulla, a później obejrzałam “Damę” z Netflixa, gdzie Millie Bobby Brown walczy ze smoczycą.

Jestem na końcówce przygód z bohaterami “Baśnioboru” i tak jak się domyślałam, każda kolejna część jest mroczniejsza. Już na samym początku mamy szokującą akcję z Kendrą, której Stowarzyszenie Gwiazdy Wieczornej sfingowało śmierć. Teraz to już nie zabawy i zgrywanie superbohaterów, a prawdziwa walka dobra ze złem, gdzie stawką jest życie. Niebezpieczna sytuacja z Kendrą nie jest jedyną w tej części. Nie tylko ona i jej najbliżsi będą w niebezpieczeństwie. Wracając do fabuły, tym razem akcja rozgrywa się w tytułowym smoczym azylu. Ekipa najlepszych z najlepszych wyrusza, by odnaleźć kolejny artefakt. Podczas ich podróży poznajemy nowe magiczne postacie, a przede wszystkim majestatyczne smoki. 

To jedna z lepszych części. Mieliśmy dużo akcji i dużo Setha, który staje się chyba moją ulubioną postacią. Odważny, często brawurowy, ale najważniejsze, że zawsze chce pomóc. Za to lubię tego chłopca. Wątki z jego udziałem zawsze są ciekawe i dynamiczne. 

Co mnie zaskoczyło w tej części? Z pewnością zakończenie. Tego się nie spodziewałam. Dobra zmyłka!

Oczywiście polecam i w czasie odwlekam spotkanie z ostatnią częścią “Baśnioboru”.

W zeszłym tygodniu miałam smoczy tydzień. Najpierw skończyłam “Tajemnice smoczego azylu” Brandona Mulla, a później obejrzałam “Damę” z Netflixa, gdzie Millie Bobby Brown walczy ze smoczycą.

Jestem na końcówce przygód z bohaterami “Baśnioboru” i tak jak się domyślałam, każda kolejna część ...

Rozwiń

Zwiń

Książka Małgorzaty Kurek “To miał być tylko sen” wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z początku byłam ciekawa, o czym będzie, w trakcie lektury stwierdziłam, że fabuła nie porywa, a na końcu ciężko było zebrać myśli w kupę.

O czym jest ta krótka, bo zaledwie stu stronicowa książka? Otóż o młodej dziewczynie z dobrego domu, która lunatykuje. Ernestyna, bo tak jej na imię, próbuje sobie pomóc, kupując eliksiry na sen. Te chyba mają skutek odwrotny i pewnego dnia dziewczyna przekonana, że śni, popełnia morderstwo. Nie mogąc poradzić sobie z tym wszystkim, matka Ernestyny wysyła ją do szpitala psychiatrycznego, gdzie lunatyczka przeżywa prawdziwe piekło.

Tytuł książki trafiony w punkt. To, że to wszystko miało być tylko snem, może odnosić się do samej zbrodni popełnionej przez młodą dziewczynę, ale może też mieć odzwierciedlenie do zdarzeń, które działy się w szpitalu psychiatrycznym. Każdy z nas na miejscu Ernestyny chciałby, żeby jedno i drugie było tylko koszmarem, gdyż nie są to dobre zdarzenia, więc plus za pomysł na tytuł.

Jak się przekonałam, książka Małgorzaty Kurek bazuje na emocjach. W momencie, gdy Ernestyna dokonuje morderstwa, pęka bańka młodzieńczej niewinności. Z jednej strony współczujemy dziewczynie, a z drugiej chcemy, aby się przyznała i poniosła karę. Później jest jeszcze gorzej, bo czytając o tym, co spotyka młodą lunatyczkę, pragniemy jej pomóc, ale jesteśmy bezsilni. Zresztą tak jak i główna bohaterka. Wiemy, że Ernestyna jest zdana tylko na siebie i tylko cud może wyrwać ją z koszmaru, który rozgrywa się, mimo że ta wcale nie śni. Czy uda jej się wybudzić ze snu na jawie?

O tym już musicie przekonać się sami! Z pewnością nie zajmie wam to dużo czasu, bo książkę czyta się szybko i tak jak wspominałam, nie jest obszerna. To taka pozycja na jeden wieczór, szczególnie taki, w który nie możecie zasnąć. Choć fabuła jest przewidywalna to i tak książkę czyta się przyjemnie. Głównie z tego powodu, bo przypomina stare á la gotyckie filmy o młodych niewinnych damach, które spotykają się z brutalnym, mrocznym światem naznaczonym czymś nienaturalnym, w tym przypadku lunatykowaniem.

„To miał być tylko sen” to z początku lekka historia z mocnym zakończeniem. Jeśli jesteście ciekawi, do czego może prowadzić niekontrolowany, a wręcz wzmocniony miksturami somnambulizm, to bierzcie książkę Małgorzaty Kurek w dłoń.

Książka Małgorzaty Kurek “To miał być tylko sen” wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z początku byłam ciekawa, o czym będzie, w trakcie lektury stwierdziłam, że fabuła nie porywa, a na końcu ciężko było zebrać myśli w kupę.

O czym jest ta krótka, bo zaledwie stu stronicowa książka? Otóż ...

Rozwiń

Zwiń