Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tę książkę sięgnęłam po przeczytaniu artykułu w serwisie lubimyczytac.pl: https://lubimyczytac.pl/slady-nocy-sztuka-przetrwania-wg-najmlodszej-autork... chcąc się przekonać o fenomenie i Autorki i dzieła, które stworzyła.

# RECENZJA

Jestem oszołomiona wnikliwością spojrzenia Autorki, 17letniej Leily Mottley. literatura piękna na najwyższym poziomie. Fenomenalny język i styl, którym posługuje się Leila Mottley oczarował mnie dojrzałością, wrażliwością i przenikliwością. Otwieram usta ze zdziwienia, ponieważ autorka ma 17! lat.

Główna bohaterka Keira choć jest czarnoskóra to jest przedstawicielka wszystkich kobiet, których dotknęła przemoc, a które nie umiały się obronić. Przerażająco prawdziwa historia o przemocy z rąk tych, którzy powinni chronić obywateli i obywatelki. Dla których władza jest usprawiedliwieniem dla czynienia zła a odznaka ochroną i tarczą przed własnym sumieniem. Opowiedziana historia szokuje, przeraża, smaga po plecach biczami bólu,
wciąga swymi mackami, opłata umysł i zmusza do przemyśleń, analiz i wyciągania wniosków. Gdzie leży granica pomiędzy dobrem i złem? I jak zdefiniować te wartości? Czy sprzedawanie własnego ciała, by zapewnić swoim bliskim dach nad głową i jedzenie można określić jako niewłaściwe? Jak daleko jest człowiek w stanie się posunąć, by ochronić swoich bliskich? Czy cena, za którą sprzedaje się własne ciało jest wystarczająca, by zaspokoić potrzeby innych i zagłuszyć wyrzuty własnego sumienia? Czy każdemu można dać władzę, którą powinien wykorzystywać w obronie ludzi a nie by ich krzywdzić i nimi poniewierać?

„Ulotne chwile utrwalają się w mojej piersi, są jak album ze zdjęciami zapisanymi w ciele. Ja z Trevorem, zgrzani, skaczemy, niemal dotykamy nieba. Ale` i zioło, jej przelotny uśmIich, Niedzielne Buty, dzień pogrzebowy. W takich chwilach zapominam, że moje ciało jest walutą i żadna z rzeczy, które zrobiłam zeszłej nocy, nie ma znaczenia. Ciało Trevora, to, jak napełnia się powietrzem i jak je wypuszcza, przypomina mi o tym, że młodość jest święta. Momenty, kiedy chcę jedynie, aby mama nuciła mi kołysankę, będę pamiętać wyłącznie w krainie snów”.

Fenomenalne studium nad naturą człowieka i wartościami, którymi wszyscy powinniśmy się w życiu kierować bez względu na fakt, w jakim kolorze jest nasza skóra. Nad sprawiedliwością i jej obliczami. Nad naszym bezpieczeństwem w świecie chronionym przez nie zawsze odpowiednie osoby. Nad życiem i śmiercią. Dobrem, złem i wyższą koniecznością.

Leila Mottley w sposób odważny, bezkompromisowy, z całą mocą rzeczywistej brutalności, zabrała głos w ważnej sprawie przemocy i wykorzystywania seksualnego kobiet. W obrazach kolejnych scen pokazała destrukcyjny wpływ braku miłości i poczucia bezpieczeństwa u dzieci wychowywanych przez niedojrzałych dorosłych. Autorka nie brała jeńców. Obdarła codzienność całego świata ze wszystkich zasłon milczenia. Pokazała najgorsze oblicza ludzkiej natury. Alkoholizm, narkomania, wszelkie formy przemocy nie mogą być usprawiedliwiane i wciąż i wciąż negowane. Czy pomimo wszelkich szkód doświadczonych w dzieciństwie w dorosłym życiu dzięki miłości, bliskości, poczuciu bezpieczeństwa i zwykłej ludzkiej życzliwości będzie możliwe własne ocalenie od destrukcji, przekonajcie się sami!

Leila Mottley zapamiętajcie to nazwisko! Fenomen na skalę światową!

Książkę wysłuchałam w aplikacji #Legimi.
Czytajcie. Polecam.

Po tę książkę sięgnęłam po przeczytaniu artykułu w serwisie lubimyczytac.pl: https://lubimyczytac.pl/slady-nocy-sztuka-przetrwania-wg-najmlodszej-autork... chcąc się przekonać o fenomenie i Autorki i dzieła, które stworzyła.

# RECENZJA

Jestem oszołomiona wnikliwością spojrzenia Autorki, 17letniej Leily Mottley. literatura piękna na...

„Co powie mama”

Sandra Konrad jest absolwentką psychologii, studiowała też seksuologię i psychiatrię. Dokształcała się w USA. Ma stopień doktora. od lat zajmuje się psychoterapią: terapią indywidualną, par i rodzin. Ma na swoim koncie kilka publikacji psychologicznych i te fakty zdecydowanie podnoszą wartość tej książki.

„Żaden, żaden, żaden obowiązek nie istniał dla ludzi przebudzonych, prócz tego jednego: szukać samego siebie, w sobie się umocnić, po omacku szukać własnej drogi naprzód, niezależnie od tego, dokąd ona wiedzie” Herman Hesse, „Demian”. Poradnik doktor Sandy Konrad „Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami” „wyjaśnia, jak stopień naszego uwolnienia się od rodziców przekłada się na całe nasze życie i relacje. Przede wszystkim jednak wskazuje drogi wyjścia z emocjonalnego uwikłania. Nie deprecjonuje Twojej rodziny, na pierwszym planie stawia Twój osobisty rozwój”.

„„Wejście w dorosłość okazało się czymś w rodzaju łacińskiego „Ave atque vale” (Witaj i żegnaj). Było zarazem początkiem i zakończeniem, przywitaniem, które w rzeczywistości było dlugim pożegnaniem” James Wood, „Upstate””. Każdy z nas stając się dorosły powinien się odłączyć od rodziców i od nich uniezależnić i żyć własnym życiem. Co to jednak oznacza i jak ten proces przeprowadzić? Przez wszystkie etapy odłączenia przeprowadzi nas Sandra Konrad, psycholog, seksuolog i psychiatra za pomocą książki swojego autorstwa „Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami”.

Jest to najbardziej wartościowy poradnik, jaki do tej pory studiowałam i przerabiałam o relacjach z rodzicami i o własnym uzdrowieniu. Samodzielne życie według własnych, wypracowanych zasad jest największą wartością i wolnością w życiu. Samostanowienie o sobie jest jednak sztuką, bo za swoje czyny i działanie ponosimy odpowiedzialność sami i nie mamy kogo obciążyć winą za nasze decyzje. Wielu dorosłych tego nie potrafi, co obserwuję na co dzień u moich znajomych czy koleżanek/kolegów. Są dorośli, mieszkają oddzielnie, a mimo to są tak silnie związani z rodzicami i wręcz od nich uzależnieni (głównie emocjonalnie), że aż mnie to przeraża. Jednocześnie sami rodzice powinni rozumieć, że nie wychowują dzieci dla siebie ale dla świata. Dzięki przykładom, które podaje Sandra Konrad ze swojej pracy psychoterapeutycznej ze swoimi pacjentami, każdy z nas odnajdzie w nich cząstkę siebie i odpowiedzi na nurtujące go pytania. „Odcięcie emocjonalnej pępowiny to nie tylko ukształtowanie na nowo relacje z rodzicami, ale też coś innego, absolutnie najważniejszego: pełna miłości więź z sobą samym”.

Poradnik „Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami” Sandry Konrad w bardzo rzetelny sposób, za pomocą przykładów niezwykle sprawnym i stylem i językiem przeprowadzi nas przez najtrudniejszy etap w naszym życiu: osiągnięcie dorosłości. Autorka daje nam pełne poczucie bezpieczeństwa mimo niekomfortowego zagadnienia do przerobienia. Warto jednak przejść tę drogę, by móc cieszyć się w pełni życiem a relacje z rodzicami ułożyć w zadowalający nas sposób z odpowiednimi granicami naszej dorosłej przestrzeni.

Serdecznie polecam. To książka, którą i rodzicie i dzieci koniecznie powinni przeczytać!

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak.

„Co powie mama”

Sandra Konrad jest absolwentką psychologii, studiowała też seksuologię i psychiatrię. Dokształcała się w USA. Ma stopień doktora. od lat zajmuje się psychoterapią: terapią indywidualną, par i rodzin. Ma na swoim koncie kilka publikacji psychologicznych i te fakty zdecydowanie podnoszą wartość tej książki.

„Żaden, żaden, żaden obowiązek nie istniał dla...

Autorką „Kiedy byłyśmy ptakami” jest Ayanna Lloyd Banwo, pochodząca z Trynidad i Tobago - wyspy na morzu Karaibskim, obok Wenezueli. „Debiutancka powieść When We Were Birds zdobyła nagrodę Bocas Prize for Caribbean Literature 2023, nagrodę Authors’ Club Best First Novel Award i znalazła się na krótkiej liście do Jhalak Prize i McKitterick Prize” (lubimyczytac.pl) i w mojej opinii słusznie zasługuje na nagrodzenie. Literacka uczta.

#recenzja

Pochwała i hymn do życia. Życia, które jest nam dane na chwilę a czas spędzony na ziemi w obliczu wieczności jest tak krótki jak otwarcie i zamknięcie drzwi. Jak żyjemy tak umieramy. Dobro, serdeczność, miłość, satysfakcjonujące relacje pozwalają ludziom odchodzić spokojnie. "Kiedy byłyśmy ptakami" porusza do głębi, wzrusza i otula nadzieją. Powieść o życiu i śmierci, relacjach międzyludzkich szczególnie tych w rodzinie, które z powodu bliskości więzi są trudne i skomplikowane a często to my sami je takimi tworzymy. O poszukiwaniu własnej tożsamości w historii przodków, weryfikowaniu usłyszanej o nich prawdzie i konfrontacji z nią. Mówi się, że "albo mówimy o zmarłym dobrze albo wcale" czy jednak nie jest to zbyt dużą przesadą? A o żyjących źle wypada mówić? Darwin pokazał, że w każdym z nas jest dobra i zła cząstka a w ochronie własnego życia jesteśmy w stanie zabić (a przynajmniej o tym pomyślimy). Yejide będąca pomiędzy światem żywych a umarłych po śmierci matki odkrywa prawdę o niej i nie może się z nią pogodzić. Kim by jednak była, gdyby nie ta wiedza? „Jedno jest pewne: Yejide musi w końcu zająć miejsce Petronelli jako najważniejsza kobieta w domu. Można to wiedzieć, ale zupełnie czymś innym jest obserwowanie, jak powoli to następuje, dzień po dniu, kiedy matka ciągle żyje, z całych sił starając się usunąć w cień”. Yejide nie zgadza się z zastaną rzeczywistością a jednocześnie wie, że przed samą sobą nie ucieknie, bo dom nosimy w sobie: „- Czasami ciągle mam ochotę uciec, pojechać gdzieś daleko. Czuję, że w tym domu tylko się umiera i przekazuje śmierć następnym pokoleniom. (…) Nikt nigdy nie mówi, jak żyć, ale wszyscy wiedzą, co robić, kiedy umieramy”.

Kocham czytać literaturę piękną, przez której słowa, zdania i ukryte treści płynę swobodnie niespiesznym nurtem delektując się każdą myślą. Wchłaniam umysłem, duszą i całym moim ciałem historię o najważniejszych wartościach w życiu człowieka: miłości, przyjaźni, więziach rodzinnych, relacjach i pochodzeniu: „pochodzenie zawsze jest ważne. Mówi, kim jest człowiek, co sobą reprezentuje, co zaniedbuje (…).” Miłością matki do dzieci (tu: syna) i trudnym wzajemnym odłączeniu się: „wychowałam cię z czystym sercem. Chcesz sprzedać swoją duszę za złoto i srebro Emmanuelu? Myślisz, że ktokolwiek na świecie naprawdę troszczy się o twoją duszę? (…) - Nie mogę spędzić z tobą całego życia. - Słowa Darwina są ciche, lecz zdecydowane”. Rodzicom trudno uznać, że wychowują dzieci dla świata i to ich zadaniem jest przeprowadzić dzieci na stronę dorosłości.

Zachwycam się stylem Autorki Ayanna Lloyd Banwo i niezwykłym darem empatycznego tworzenia opowieści o życiu i śmierci. Przeciwstawienie antagonizmów wzmocniło przekaz powieści „Kiedy byłyśmy ptakami” i Wam polecam go odkryć. Dzięki tej powieści każdy z nas ma możliwość przyjrzenia się własnym stratom i skonfrontowaniu się z dylematami moralnymi stawianymi nam przez Ayannę Lloyd Banwo. Zrozumieniu miłości, przed którą strach a jednocześnie głęboka potrzeba są równie silne. Miłość jest najważniejszą wartością w życiu, której ani czas ani śmierć nie pokona.

Polecam, czytajcie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu ECHA (imprint Wydawnictwa Czarna Owca i Pani Bognie Piechockiej.

Autorką „Kiedy byłyśmy ptakami” jest Ayanna Lloyd Banwo, pochodząca z Trynidad i Tobago - wyspy na morzu Karaibskim, obok Wenezueli. „Debiutancka powieść When We Were Birds zdobyła nagrodę Bocas Prize for Caribbean Literature 2023, nagrodę Authors’ Club Best First Novel Award i znalazła się na krótkiej liście do Jhalak Prize i McKitterick Prize” (lubimyczytac.pl) i w mojej...