Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Eh, są granice. Naprawdę. Można promować i wydawać różne gnioty, wszak kto wydawnictwu zabroni. Zaskakuje mnie wciąż ta uległość polskich wydawnictw względem fantastów zza oceanu. Gdyby bowiem takie brednie, tak bezdennie nudną historię napisał rodzimy autor, pośmiewisko miałaby niejedna redakcja.
Cieszy fakt, że polskim literatom stawiamy wyższe standardy.
Takiego nagromadzenia bullshitu na metr kwadratowy strony nie widziałem od dawna.
Ziejąca z fabuły nuda sprawia, że nawet przypadkowy kopniak w dupę urasta do rangi fenomenalnego zwrotu akcji. Pojedynki w wykonaniu Sullivana mają tyle w sobie ekspresji co szkolna bijatyka; jeden przyłożył drugiemu, tam komuś urwano kolczyk.
Na skraju lasu, nad rzeką mieszkają ledwie piśmienni jaskiniowcy z włóczniami, zaraz za rzeką super zaawansowana cywilizacja telekinetycznych nadludzi. No i co? I tak sobie żyli od tysięcy lat, po sąsiedzku. Jedni nie włazili w drogę drugim, do czasu gdy nomen omen superman nie wlazł przypadkiem na dzidę jaskiniowca ze skutkiem śmiertelnym. Otóż Pizzaro cywilizując pod Cajamarca Inków pokazał w ile dni kończy się koegzystencja ekosystemów.
To się po prostu nie trzyma kupy.
Był tu potencjał na archaiczną opowieść w stylu Beowulfa, nie ma jednak na czym oka zawiesić. Kiedy przez chwilę Character Arch Raithe czy Persefony nabiera sensu, kilka linijek dalej dialog rozwiewa wątpliwości, jakoby gdzieś miała znaleźć się odrobina konsekwencji, motywów czy elementarnej logiki.
Nie ma tu polotu, intrygi ani smaku. Był Pomysł, w amerykańskim fantasy czasem wystarczy. Czasem tylko!

Eh, są granice. Naprawdę. Można promować i wydawać różne gnioty, wszak kto wydawnictwu zabroni. Zaskakuje mnie wciąż ta uległość polskich wydawnictw względem fantastów zza oceanu. Gdyby bowiem takie brednie, tak bezdennie nudną historię napisał rodzimy autor, pośmiewisko miałaby niejedna redakcja.
Cieszy fakt, że polskim literatom stawiamy wyższe standardy.
Takiego...

Doskonałe zakończenie trylogii. Wątki rozwiązane w błyskotliwy sposób, niegłupie zakończenie i fenomenalnie poprowadzony rozwój postaci.
Byłem ostrożny po pierwszym tomie, jednak Joe ponownie pokazał na co go stać. Nowa Trylogia niczym nie urąga pierwszej historii Pierwszego Prawa.
Kluczowa osią historii nie jest jednak standardowy Hero Jorunery znany w wykonaniu Logena czy Glokty. Tym razem to dynamika zmian społecznych pozwala czytelnikowi wsiąknąć w galopującą historię Północy i Unii.
Trochę jak w leninowskiej Rosji; Iskra rzucona na prochy wydobywa z ludzi to co w nich najgorsze jak i najlepsze. Jakże udaną postacią jest Pleczysty, którego działania są na swój sposób obrazem Dzierżyńskiego. Jak głęboką transformację przechodzi Leo stając się tym, kim niegdyś by gardził.
Autor stawia nieme pytania, jaką ilość bólu może przełknąć człowiek by zachować życie? Jaką zbrodnie popełni, by uchronić rodzinę?
Nie ma tu infantylnej fantastyki, nie ma wybuchów i smoków.
Jest za to atmosfera gęsta jak smoła. Ingryga brutalna jak francuska rewolucja, jest pole ofiar padających jak muchy - nie tylko od miecza. Są charaktery żywe z krwi i kości.

Doskonałe zakończenie trylogii. Wątki rozwiązane w błyskotliwy sposób, niegłupie zakończenie i fenomenalnie poprowadzony rozwój postaci.
Byłem ostrożny po pierwszym tomie, jednak Joe ponownie pokazał na co go stać. Nowa Trylogia niczym nie urąga pierwszej historii Pierwszego Prawa.
Kluczowa osią historii nie jest jednak standardowy Hero Jorunery znany w wykonaniu Logena...

Joe wgryza się w struktury społeczne świata który stworzył. Poczym te struktury grzmoci toporem, szarpie i wyrzuca przez okno, innymi słowy jest dobrze, momentami nawet zaskakująco. W przeciwieństwie do pierwszych trylogii, gdzie postacie kobiet potraktowano troche po macoszemu, z drugim tomem tejże trylogii jest już o niebo lepiej. Savine a szczególnie Rikke to postacie dla których warto czytać. Fabuła po wolniejszym pierwszym tomie również nabiera rómieńców. Sięgam po trzeci tom bez zastanowienia.

Joe wgryza się w struktury społeczne świata który stworzył. Poczym te struktury grzmoci toporem, szarpie i wyrzuca przez okno, innymi słowy jest dobrze, momentami nawet zaskakująco. W przeciwieństwie do pierwszych trylogii, gdzie postacie kobiet potraktowano troche po macoszemu, z drugim tomem tejże trylogii jest już o niebo lepiej. Savine a szczególnie Rikke to postacie...