Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Główny cel buddyzmu - uwolnienie się od cierpienia poprzez wgląd w naturę rzeczywistości. Zostaliśmy uwarunkowani, by uwierzyć, że pewne kwestie, takie jak sława, pieniądze i władza, przyniosą nam zadowolenie z życia. Upatrujemy szczęścia tam, gdzie go nie ma."
"Buddyzm upatruje przyczynę wszelkich nieszczęść w pożądaniu i przywiązaniu do rzeczy, które z natury są nietrwałe i ulotne. By uwolnić się od cierpienia, zaleca zachowanie pewnego dystansu, nieprzywiązywanie się zachowanie otwartego umysłu. Bez pragnienia i przywiązania nie ma cierpienia."
"Wszystko, co kiedykolwiek się wydarzyło, ma wpływ na chwilę obecną. Począwszy od Wielkiego Wybuchu, pierwszej ameby, ery dinozaurów, odkrycia Ameryki, po to co się działo wczoraj i minutę temu, także ruch skrzydeł motyla w Brazylii, pierwsze krople rosy na Marsie i krzywdy wyrządzone naszym przodkom - wszystkie te zdarzenia oddziałują na siebie wzajemnie, współtworząc ten moment w czasie."
"Buddyzm naucza, że gniew nie jest grzechem czy też pogwałceniem praw boskich, tak jak pojmujemy to w kulturze Zachodu. Jest to nawykowy stan umysłu, który wyrasta z irytacji, niezadowolenia, dezaprobaty lub nienawiści. To nie my wyrażamy gniew, lecz stajemy się mimowolnym narzędziem gniewu."
"(..). Właśnie stąd bierze się szczęście. Jak je osiągnąć ? Paradoksalnie otwieramy się na szczęście, gdy przestajemy walczyć z bólem. Cierpienie, starość, lęk przed śmiercią, utrata bliskich dotyka na wszystkich. To naturalne, że zrobimy wszystko, by uniknąć cierpienia. Ale tylko wtedy, gdy udaje się nam poczuć ból i udźwignąć czułość własnego serca, otworzymy się na współczucie wobec samych siebie."

"Główny cel buddyzmu - uwolnienie się od cierpienia poprzez wgląd w naturę rzeczywistości. Zostaliśmy uwarunkowani, by uwierzyć, że pewne kwestie, takie jak sława, pieniądze i władza, przyniosą nam zadowolenie z życia. Upatrujemy szczęścia tam, gdzie go nie ma."
"Buddyzm upa...

Rozwiń

Zwiń

Miałam ochotę sięgnąć po prozę osadzoną we współczesności i tak trafiłam na legimi, na propozycję tejże książki. Sklasyfikowałabym ją jako typowa obyczajówka. Jednak mimo prostego stylu pisania autorki, to książka broni się nietuzinkową historią oraz wspaniale wykreowanymi postaciami! Główną bohaterkę Dorę poznajemy, gdy w czasie pandemii robi sobie przerwę z chłopakiem i przeprowadza się na wieś. Z wielkiego Berlina przenosi się do wsi Bracken. Mamy ukazane jak przedstawiane są w mediach i na świecie wielkie Niemcy: postępowe, tolerancyjne, proekologiczne i pro (tu możesz wstawić cokolwiek), kończą się na małych miasteczkach i wsiach, gdzie ludzie borykają się z brakiem dostępu do służby zdrowia, brak połączeń autobusowych, są podupadłe stacje kolejowe, brak chodników; gdzie w rządzie rozpatrywane są prawa imigrantów, a obywatele muszą się dostosować co do nowszych rygorów i nakazów. Dora poznaje "wiejskiego naziola" i jego córkę. Ten wątek jest świetnie opisany, gdzie nie wszystko można ocenić swoją miarą, gdzie wszystko co dzieli nas od was kończy się tam, gdzie jesteśmy wspólnotą jako my, a nie jednostka. Ciekawie wstawione współczesne, nie tak odległe wydarzenia historyczne. Opowieść wciąga i wywołuje wachlarz emocji: od radości po smutek.

Miałam ochotę sięgnąć po prozę osadzoną we współczesności i tak trafiłam na legimi, na propozycję tejże książki. Sklasyfikowałabym ją jako typowa obyczajówka. Jednak mimo prostego stylu pisania autorki, to książka broni się nietuzinkową historią oraz wspaniale wykreowanymi postaciami! Głów...

Rozwiń

Zwiń

Mocna książka. Za każdym razem, gdy przeczytałam kilka stron i odłożyłam ją na potem, gdy znajdę czas na dalsze czytanie, to byłam poruszona, nie w sensie wzruszona, ale tak jakby mi ktoś dał obuchem w głowę i uwolnił mnie od myślenia. Cała esencja w buddyzmie tkwi w odpuszczeniu, puszczeniu, uwolnieniu od poglądów, osądów, etykietowaniu, krytyce. Uwolnieniu od cierpienia, lgnięcia, posiadania, gdyż wszystko dosłownie wszystko ma swój kres, jak narodziny kończy smierć, jak zdrowie i piękne ciało niszczy choroba. Nic nie jest nam dane raz na zawsze, wszystko przychodzi i odchodzi, płynie nieprzerwanym strumieniem. My sami jesteśmy tylko chwilą. Najtrudniej mi pojąć pojęcie iż w buddyzmie nie ma czegoś takiego jak jaźń, czy ego, lecz wszyscy jesteśmy tak naprawdę jedną świadomością, a tylko nasz umysł wytwarza w nas iluzje "ja". Skupiając się na jednej rzeczy np na oddychaniu, czyli wdech i wydech przez moment jesteśmy w stanie doświadczyć buddę; że nie ma przeszłości i nie ma przyszłości, jest tylko tu i teraz i tylko na to mamy wpływ bo przeszłość i przyszłość to teraźniejszość, która dzieje się w tej chwili. Jedynie co możemy zrobić to żyć uważnie i świadomie dostrzegać co się dzieje w tym momencie. Zatrzymać się i spytać się siebie co teraz robię? Powiedz sobie nawet że siedzisz a poczujesz łączność z teraźniejszością. Wtedy doświadczysz życia naprawdę takim jakim jest, a nie iluzję, jakim chciałbyś żeby twoje życie było lub fantazjował o tym jakim ma być. Akceptacja tego co masz teraz pozwala nam w pełni doświadczać życia. Ile marnujemy czasu na życzeniowe myślenie, na fantazjowaniu że mając to lub zrobiąc to zaznamy szczęście? Dla zainteresowanych tą tematyką bardzo polecam tą książkę, gdyż bardzo szczegółowo i wnikliwie tłumaczy nam tą "filozofię" Ps "Gdy zobaczysz Buddę, to zabij go" cytat akurat dla tych, co twierdzą iż osoby interesujące się tą filozofią czczą jakiegoś boga. W buddyzmie nie ma boga, jest to "Dharma" tzw nauki ukazujące że tylko my sami możemy uwolnić się od własnego myślenia i doznać tzw oświecenia.

Mocna książka. Za każdym razem, gdy przeczytałam kilka stron i odłożyłam ją na potem, gdy znajdę czas na dalsze czytanie, to byłam poruszona, nie w sensie wzruszona, ale tak jakby mi ktoś dał obuchem w głowę i uwolnił mnie od myślenia. Cała esencja w buddyzmie tkwi w odpuszczeniu, puszczen...

Rozwiń

Zwiń