Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koszmar i rozczarowanie. Spodziewałam się wciągającej, pełnej emocji i zwrotów akcji powieści szpiegowskiej, a przeczytałam coś, co trudno mi nawet nazwać literaturą. Nie obrażając nikogo, dialogi były równie górnolotne i naturalne jak porady w "Cosmopolitanie" albo "Pani domu". Akcja? Fakt, dużo się działo, ale wszystko było tak chaotyczne, że nie sposób nadążyć za aktualnymi wydarzeniami. Co więcej, wiele z nich zostało zostawionych bez wyjaśnienia. Choć muszę przyznać, że zaczęło się obiecująco. Potem autorowi skończyły się chyba pomysły, bo wypełnił parę rozdziałów nic nie wnoszącym do fabuły seksem. Ogólnie rzecz biorąc, mam takie wrażenie, że pomysł na główny wątek był za krótki żeby wyszła z tego książka, dlatego pojawiło się w niej mnóstwo zupełnie niepotrzebnych szczegółów, wszystko w naprawdę niesamowicie słabej jakości.

Koszmar i rozczarowanie. Spodziewałam się wciągającej, pełnej emocji i zwrotów akcji powieści szpiegowskiej, a przeczytałam coś, co trudno mi nawet nazwać literaturą. Nie obrażając nikogo, dialogi były równie górnolotne i naturalne jak porady w "Cosmopolitanie" albo "Pani domu". Akcja? Fakt, dużo się działo, ale wszystko było tak chaotyczne, że nie sposób nadążyć za...

Bardzo się cieszę, że miałam okazję przeczytać "Iliadę" z pełną świadomością tego, co mnie w niej czeka. Nie jest to lekka i przyjemna lektura, wymaga pełnego skupienia, ale jest również skarbnicą wiedzy i pozycją obowiązkową dla każdego, kto interesuje się mitologią. Już dawno chciałam po nią sięgnąć, ale dopiero teraz zdecydowałam, że nadszedł odpowiedni moment i nie żałuję, bo tyle się w niej działo, że musiałam być cały czas skupiona nie tylko ze względu na jej niezwykły styl, ale też aby nie przegapić żadnego ważnego momentu czy bohatera.

Bardzo się cieszę, że miałam okazję przeczytać "Iliadę" z pełną świadomością tego, co mnie w niej czeka. Nie jest to lekka i przyjemna lektura, wymaga pełnego skupienia, ale jest również skarbnicą wiedzy i pozycją obowiązkową dla każdego, kto interesuje się mitologią. Już dawno chciałam po nią sięgnąć, ale dopiero teraz zdecydowałam, że nadszedł odpowiedni moment i nie...

Wciągnęła mnie bez reszty i chyba pochłonęłam ją za szybko, ale nie mogłam się powstrzymać. Autor wykreował (ponownie) tak napakowaną fajerwerkami akcję, że nie sposób było się oderwać. Po raz kolejny brawa dla pana Jurrado nie tylko za dynamikę, o której już wspomniałam, ale również za złożoność postaci, które poznajemy fragment po fragmencie w każdym kolejnym rozdziale.
Jak zapewne mnóstwo innych czytelników, przeczytałam "Bliznę" ze względu na fenomenalną serię o Antonii Scott i jeśli miałabym porównać tę część do pozostałych trzech, to wypada odrobinę gorzej, ale wciąż jest to kawał świetnej sensacji.

Wciągnęła mnie bez reszty i chyba pochłonęłam ją za szybko, ale nie mogłam się powstrzymać. Autor wykreował (ponownie) tak napakowaną fajerwerkami akcję, że nie sposób było się oderwać. Po raz kolejny brawa dla pana Jurrado nie tylko za dynamikę, o której już wspomniałam, ale również za złożoność postaci, które poznajemy fragment po fragmencie w każdym kolejnym rozdziale....

Przygody Olafa Rudnickiego wciągnęły mnie od samego początku i trzymały w napięciu do samego końca - w tej serii nie ma miejsca na zbędne zapychacze, akcja dzieje się dosłownie przez cały czas. Bohaterowie też nie stoją w miejscu, widzimy rozwój ich charakterów, zmiany w sposobie myślenia. Czego chcieć więcej? Osadzenie tego typu fabuły na naszym lokalnym podwórku było na pewno dużym wyzwaniem, ale pan Przechrzta spisał się doskonale, dopracowując swoje dzieło w najmniejszym szczególe. Jestem też pod ogromnym wrażeniem lekkości jego pióra, dzięki któremu całą historię czyta się szybko i z zapałem. Muszę przyznać, że "Materia Prima" to jedna z najlepszych serii, jakie czytałam.

Przygody Olafa Rudnickiego wciągnęły mnie od samego początku i trzymały w napięciu do samego końca - w tej serii nie ma miejsca na zbędne zapychacze, akcja dzieje się dosłownie przez cały czas. Bohaterowie też nie stoją w miejscu, widzimy rozwój ich charakterów, zmiany w sposobie myślenia. Czego chcieć więcej? Osadzenie tego typu fabuły na naszym lokalnym podwórku było na...

Chwytliwy tytuł, trzeba przyznać. Z pewnością nie tylko ja sięgnęłam po tę książkę przede wszystkim ze względu na jej nazwę :) Co do treści, ciężko się do czegokolwiek przyczepić, bo autorzy wykładają kawę na ławę i bez ogródek pokazując sytuację taką, jaka jest. To nie żadna filozofia. Z drugiej jednak strony, jak bardzo bolą mnie oczy... Ktoś wpadł na pomysł przelania na papier rozmów obu panów - co sprawiło, że forma sama w sobie wyszła ciut lżejsza niż inne publikacje w tym stylu - ale jednocześnie zapomniał o przeredagowaniu ich w sposób, by nadawały się do czytania. Równie dobrze moglibyśmy wyciągnąć skrypt tych rozmów z YouTube, wyszłoby na dokładnie to samo.

Chwytliwy tytuł, trzeba przyznać. Z pewnością nie tylko ja sięgnęłam po tę książkę przede wszystkim ze względu na jej nazwę :) Co do treści, ciężko się do czegokolwiek przyczepić, bo autorzy wykładają kawę na ławę i bez ogródek pokazując sytuację taką, jaka jest. To nie żadna filozofia. Z drugiej jednak strony, jak bardzo bolą mnie oczy... Ktoś wpadł na pomysł przelania na...

Zawsze chętnie sięgam po powieści historyczne i "Siła kobiet" okazała się kolejnym przyjemnym doświadczeniem z tego gatunku. Nie mogę co prawda powiedzieć, że to moja ulubiona książka Barbary Wysoczańskiej, ale trzyma poziom.
Szybko się w nią wciągnęłam i bardzo chciałam wiedzieć, jak dalej potoczą się losy bohaterów, nawet jeśli momentami fabuła była dość naiwna lub po prostu zbyt uproszczona. Było w niej też sporo przewidywalnych momentów.
Jeśli chodzi o wątek historyczny, nie przywiązywałam do niego zbyt wielkiej wagi - był wg mnie raczej tłem dla akcji, nie miał wnosić do niej jakiejś dodatkowej wartości. Myślę jednak, że dwudziestolecie międzywojenne to idealny czas na umiejscowienie opowieści o walce kobiet o liczenie się w społeczeństwie.

Zawsze chętnie sięgam po powieści historyczne i "Siła kobiet" okazała się kolejnym przyjemnym doświadczeniem z tego gatunku. Nie mogę co prawda powiedzieć, że to moja ulubiona książka Barbary Wysoczańskiej, ale trzyma poziom.
Szybko się w nią wciągnęłam i bardzo chciałam wiedzieć, jak dalej potoczą się losy bohaterów, nawet jeśli momentami fabuła była dość naiwna lub po...

Już czytając pierwszą część serii ("Cień wiatru") wiedziałam, że to będzie wyjątkowe doświadczenie. Dziś, po ukończeniu "Labiryntu duchów", czuję przede wszystkim przeogromną pustkę. Wszystkie wątki zostały rozwikłane. Po prostu fajerwerki na papierze. Czy moja ocena jest obiektywna? Zdecydowanie nie, od pierwszych stron zostałam fanką Zafona - zachwyca i fascynuje mnie jego język, sposób tworzenia historii, lekkość pióra, melancholia. "Labirynt duchów" jest absolutnie pokazem geniuszu autora. Tak bardzo żałuję, że to już koniec tej ekscytującej podróży, będącej rollercoasterem emocji. Z całą pewnością jednak przyznaję od razu, że wrócę do niej jeszcze nie raz, bo po tej lekturze nic nie będzie już takie samo.

Już czytając pierwszą część serii ("Cień wiatru") wiedziałam, że to będzie wyjątkowe doświadczenie. Dziś, po ukończeniu "Labiryntu duchów", czuję przede wszystkim przeogromną pustkę. Wszystkie wątki zostały rozwikłane. Po prostu fajerwerki na papierze. Czy moja ocena jest obiektywna? Zdecydowanie nie, od pierwszych stron zostałam fanką Zafona - zachwyca i fascynuje mnie...