Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Smolarz" to mięsisty polski kryminał... a może zbyt polski?

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Komisarz Igor Brudny tak zrobił. Musi jednak przerwać picie whisky w swojej samotni, bo giną turystki, a lokalna policja potyka się o własne nogi. Ożywa też legenda o bieszczadzkim Smolarzu, a miejscowy układ polityczny coś knuje. Czy na pewno winny morderstw jest wypalający drewno Samuel? Brudny musi ubrudzić sobie ręce i dowiedzieć się kto naprawdę ma nieczyste sumienie.

Przemysław Piotrowski otarł się o pomysł idealny. W "Smolarzu" mistycyzm dżdżystych Bieszczad przypomina fantasmagorie Lovecrafta. Jest mrocznie, gęsto i brudno, a do tego straszą stare cerkwie i lasy poza szlakiem. Czuje się zapach mokrej ziemi i dymu z pieców retortowych. Można odnieść wrażenie, że trzymając książkę, ubrudzimy sobie ręce sadzą. W kryminalną intrygę zapadamy się jak w bieszczadzkie błoto.

"Smolarz" aż się prosi o ekranizację. Najlepiej gdyby Wojciech Smarzowski swoją ciężką ręką wyrąbał zmaksymalizowaną "Watahę". Broń Boże, smolarzu i szeptucho, byle nie zabrał się za to TVN.

"Smolarz" to do bólu polska książka. Mrok Bieszczad, smolarze, porąbane zwłoki - i nagle BUM! Brudny, rozmawiający z żoną o zbrodni, dywaguje o rozmiarze swojego "orła" i żegna się z nią filuternym "całuję w dupkę". Są bluzgi, ostry s*ks, alkohol. Jest rozmowa z menelem, który prosi "szefa" o szlugi, kupowanie papieru toaletowego oraz przekręty na zbożu z Ukrainy. Piotrowski tka z takich detali wiarygodną rzeczywistość. A może przekroczył granicę uwiarygadniania? To co kochamy u Stephena Kinga nie sprawdza się przeniesione na polski grunt?

Jeśli ktoś czyta książki, by uciec od otaczającej go rzeczywistości, poczuje się jak oszukany przez biuro podróży, które zamiast na Rodos, wysłało go do Radomia. Jeśli ktoś chce wytaplać się w polskich realiach, "Smolarz" będzie wymarzoną balią pełną rodzimego błota. No to chlup!

"Smolarz" to mięsisty polski kryminał... a może zbyt polski?

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Komisarz Igor Brudny tak zrobił. Musi jednak przerwać picie whisky w swojej samotni, bo giną turystki, a lokalna policja potyka się o własne nogi. Ożywa też legenda o bieszcza...

Rozwiń

Zwiń

Ten horror to nie zabawa. Jack Ketchum znowu przekracza granice. "Jedyne dziecko" jest historią wielkiego zła... i jeszcze większej bezradności.

Ketchum pisał horrory ekstremalne. Są jak przeżuwanie surowego steku z którego tryska osocze. Ohyda, przełyk się zaciska, ale... jest w tym perwersyjna przyjemność i bierzemy kolejny kęs. Co ważne, to horrory bez duchów i kosmitów. W "Jedynym dziecku" makabra rozgrywa się w domowym zaciszu w rodzinnym gronie. Ketchum zainspirował się prawdziwą historią. Kogo więc oskarżać o to przegięcie?

Arthur Danse jest potworem. S*ksualne tortury żony to dla niego za mało. Jego kolejną ofiarą pada 8-letni syn. Inny autor zawoalowałby brutalność myśląc o sprzedaży, ale nie Ketchum. "Jedyne dziecko" to sceny brutalnego s*ksu, wyniki badań proktologicznych, opisy wydzielin i defekacji. Najboleśniejszą torturą jest jednak patrzenie na matkę walczącą o dziecko, przegrywającą kolejne batalie z partnerem i wymiarem sprawiedliwości. Do czego się posunie, by uratować syna?

"Jedyne dziecko" to zło z zupełnie innej perspektywy. Gdy inni pisarze pokazują nam szambo z bezpiecznego tarasu widokowego, Ketchum wciska nam głowę pod powierzchnię i trzyma bez oddechu. Czujemy zapach i smak obrzydlistwa. Złem przesiąkają skóra, ubrania, włosy. Odłożenie książki na półkę to nie koniec.

Jest ekstremalnie, ale to nie szokowanie dla samego szoku. Ketchum to nie rzeźnik, lecz chirurg. Zdania są krótkie i precyzyjne jak cięcia skalpelem. Bez dygresji i metafor. Szybka operacja receptorów bólowych. Bez znieczulenia. Po tym zabiegu będą blizny - Ketchum zostawia je celowo.

Ketchumowi nie zależy abyś doczytał powieść do końca. Nie ma litości. Przeraża i odpycha. A jednak zaglądamy za kolejne drzwi, za którymi wiadomo, że znajdziemy tylko zło i ohydztwo. Ketchum nie pozwala oderwać wzroku od potworności... a może tylko udajemy, że nie chcemy patrzeć?

Ten horror to nie zabawa. Jack Ketchum znowu przekracza granice. "Jedyne dziecko" jest historią wielkiego zła... i jeszcze większej bezradności.

Ketchum pisał horrory ekstremalne. Są jak przeżuwanie surowego steku z którego tryska osocze. Ohyda, przełyk się zaciska, ale... jest w tym perw...

Rozwiń

Zwiń

Horror o nawiedzonym domu, zbrodnia sprzed lat, duch w wiktoriańskiej rezydencji... czy można z tego wykrzesać coś nowego? Riley Sager powieścią "Wróć przed zmrokiem" nawet nie próbuje i świetnie na tym wychodzi. Pytanie czy lepszy z niego pisarz czy znawca ludzkiej natury?

Dlaczego kochamy horrory? Darwin wyjaśnił to potrzebą strachu wpisaną w zwierzęcą naturę. Opisał małpy, które raz za razem otwierały pojemnik z wężami. To tzw. "predator inspection" - chęć zdobywania informacji o zagrożeniach. Horrory są dla nas tym pojemnikiem z wężami, a Sager wykorzystuje to po mistrzowsku.

Fabuła jest prosta. Rodzina kupuje dom, w którym doszło do zbrodni. Nagle w środku nocy domownicy uciekają, zostawiając cały dobytek. Po latach dorosła Maggie wraca, próbując rozwikłać zagadkę tamtej feralnej nocy. Kim jest Pan Cień? Skąd w domu węże? Co czai się w szafie? Sager oszczędnie odsłania karty, prowadząc równorzędnie dwie historie - losy dorosłej Maggie i wspomnienia jej ojca.

Sager pracował jako dziennikarz i redaktor. W powieści "Wróć..." jak na dobrego dziennikarza przystało, traktuje słowa jak cenną amunicję. Strzela krótkimi i precyzyjnymi seriami uzyskując filmową dynamikę, szczególnie w rozbuchanym finale.

"Wróć..." to horror bez kiczu Mastertona i gadulstwa S. Kinga. Sager straszy z wyczuciem. Elementy paranormalne woli sugerować. Budować poczucie ich obecności. Groza niespiesznie eskaluje, dając bohaterom opowiedzieć swoje historie. Na szczęście Sager pilnuje żeby za bardzo się nie rozgadali.

Sager z gracją rzemieślnika układa typowe dla horrorów elementy w typową całość. Jakby odhaczał je z listy w horrowym Excelu. Duch - jest. Tablica Ouija - jest. Straszny obraz - jest. Dziecko widzące duchy - jest. I to działa. Z satysfakcją idziemy utartą ścieżką, prowadzeni przez Sagera za rękę. Ta wycieczka sprawia radość jak diabli. Być może rzeczywiście jesteśmy małpami Darwina i chcemy popatrzeć na węża w pudełku. Dla takiej książki warto być małpą.

Horror o nawiedzonym domu, zbrodnia sprzed lat, duch w wiktoriańskiej rezydencji... czy można z tego wykrzesać coś nowego? Riley Sager powieścią "Wróć przed zmrokiem" nawet nie próbuje i świetnie na tym wychodzi. Pytanie czy lepszy z niego pisarz czy znawca ludzkiej natury?

Dlaczego koch...

Rozwiń

Zwiń

Wyobraźcie sobie tajne laboratorium, gdzie prowadzone są eksperymenty na literaturze. Naukowcy, niczym profesor Atomus z „Atomówek”, łączą książki, by stworzyć idealny kryminał. Do wirówki wrzucili powieści z Enolą Holmes, serial „Co ludzie powiedzą?” i twórczość Agathy Christie. Tak powstał „Klub miłośniczek zbrodni”.

Angielska prowincja, senne miasteczko Marlow, wiktoriańskie domy, piknikowa atmosfera, zapach herbaty z mlekiem... i trup! Seniorka Judith Potts, kąpiąc się nago w Tamizie, słyszy strzał. Tak się składa, że pasjonuje się łamigłówkami i ma detektywistyczną smykałkę niczym Sherlock Holmes. Z pomocą przyjaciółek postanawia rozwikłać zagadkę śmierci sąsiada.

Kryminały to zazwyczaj makabryczne zbrodnie, określanie rozwoju larw na zwłokach, relacje z prosektoriów, a morderca ukrywa coś nietypowego w ciałach ofiar... nie tym razem!

„Klub...” to powieść cosy crime czyli „kryminał kocykowy”. Robert Thorogood napisał historię lekką i dowcipną, zahaczającą o literaturę obyczajową. Jeśli kryminały Chrisa Cartera są nocną jazdą nad górską przepaścią, „Klub...” to podróż leśną drogą w słoneczny dzień. Intryguje nas co jest za zakrętem, ale wiemy, że wrócimy bezpiecznie do domu.

Thorogoodowi można zaufać w ciemno. Stworzył m.in. serię „Death in Paradise” dla BBC. Wydał też cykl powieści "Death in Paradise". Dzierga kryminalne intrygi ręką pewną jak u chirurga. Po prostu fachowiec.

W pisaniu tzw. cosy crime przodowała Agatha Christie z cyklem o Pannie Marple. Richard Osman sprzedał ponad milion egzemplarzy „The Thursday Murder Club”, a prawa do ekranizacji zakupił Steven Spielberg. Czy Polacy również pokochają kryminały kocykowe? Nie trzeba być detektywem, by się domyślić...

Wyobraźcie sobie tajne laboratorium, gdzie prowadzone są eksperymenty na literaturze. Naukowcy, niczym profesor Atomus z „Atomówek”, łączą książki, by stworzyć idealny kryminał. Do wirówki wrzucili powieści z Enolą Holmes, serial „Co ludzie powiedzą?” i twórczość Agathy Christie. Tak powst...

Rozwiń

Zwiń