Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cel uświęca środki, więc co jest w stanie zrobić człowiek by zostać królem? Jakub Szapiro to postać nietuzinkowa. Narracja, którą stworzył Szczepan Twardoch na przestrzeni paru stron potrafi zabrać lub dać bohaterowi więcej sympatii ze strony czytelnika, choć bohater nie zrobił nic w tym kierunku. Przemiennie odczuwamy sympatie i antypatie do głównego bohatera. Kibicujemy mu a zaraz chcemy by się potknął i wiadomo co rozwalił. Jest to powieść o współistnieniu ludzi, którzy przez ksenofobie się nienawidzą. Miejscem akcji jest Warszawa tak inna i jednocześnie taka sama do tej współczesnej.

Cel uświęca środki, więc co jest w stanie zrobić człowiek by zostać królem? Jakub Szapiro to postać nietuzinkowa. Narracja, którą stworzył Szczepan Twardoch na przestrzeni paru stron potrafi zabrać lub dać bohaterowi więcej sympatii ze strony czytelnika, choć bohater nie zrobił nic w tym k...

Rozwiń Zwiń

Piękna to była podróż. Miejscami było tak odrażająco i brutalnie, że aż człowiek nie mógł się oderwać. Bardzo podobała mi się narracja, która zdradzała w pewien sposób kolejne kroki bohaterów ale zostawiała promyk nadziei. Główny bohater jest wyrazisty ma w sobie coś, ale wg mnie siłą tej powieści są bohaterowie drugoplanowi. My od razu rozczytujemy intencje ludzi, za to Demon musi krok po kroku dochodzić do właściwych wniosków. Mimo całej brutalności życia ukazane przez Barbare Kingsolver, Demon Copperhead to książka o tym, że zawsze jest jakaś szansa na lepsze życie i mimo warunków jakie mamy dokoła możemy wznieść się wyżej niż otoczenie.

Piękna to była podróż. Miejscami było tak odrażająco i brutalnie, że aż człowiek nie mógł się oderwać. Bardzo podobała mi się narracja, która zdradzała w pewien sposób kolejne kroki bohaterów ale zostawiała promyk nadziei. Główny bohater jest wyrazisty ma w sobie coś, ale wg mnie siłą tej ...

Rozwiń Zwiń

Oj było dużo opisów. Jakby autor chciał wątek kryminalny maksymalnie skrócić to liczę, że 100 stron by starczyło, ale ta książka to opis. Opis powojennej Warszawy, której ulice są pełne łobuzów. To miasto jest jak Gotham a Zły jak Batman, tylko wszystko po polsku i przybrane w biedę lat powojennych. Dodatkowym składnikiem tego zestawu jest alkohol, bo przemoc musi być w mieście zbrodni. Wątki romantyczne często słodko mdłe, jedynie postać Hawajki i ostatni fragment z nią związany jest ludzki. Bardzo dużo bohaterów, część świetnych a parę nudnych i nużących.

Oj było dużo opisów. Jakby autor chciał wątek kryminalny maksymalnie skrócić to liczę, że 100 stron by starczyło, ale ta książka to opis. Opis powojennej Warszawy, której ulice są pełne łobuzów. To miasto jest jak Gotham a Zły jak Batman, tylko wszystko po polsku i przybrane w biedę lat p...

Rozwiń Zwiń

Dobra pozycja. Pokazująca świat z perspektywy osoby, która stwierdziła, że nigdy, ale to nigdy nie chce mieć dzieci. Bohaterka jest utwierdzona w swoim zdaniu do grobowej deski, co mnie trochę odstrasza, ale jej wywody i zachowanie w stosunku do pozostałych bohaterów wzbudza już sympatie. Miała być ona samotniczką, która jest dobra dla ludzi i nikomu nie szkodzi i z tego autorka się wywiązała. Pozycja dobra do szybkiego odhaczenia. Po skończeniu książki nie miałem żadnych ekstra przemyśleń.

Dobra pozycja. Pokazująca świat z perspektywy osoby, która stwierdziła, że nigdy, ale to nigdy nie chce mieć dzieci. Bohaterka jest utwierdzona w swoim zdaniu do grobowej deski, co mnie trochę odstrasza, ale jej wywody i zachowanie w stosunku do pozostałych bohaterów wzbudza już sympatie. ...

Rozwiń Zwiń

Polska szkoła reportażu, ale treść pozostawia sporo ale. Będzie trochę narzekania, jednak podkreślam, że czytało mi się dobrze i nie żałuje tego czasu. Na samym początku autorka się zatrudnia w klubie Go-Go. Jest tu dużo więcej przemyśleń niż czystej treści, tak naprawdę po samym początku miałem ochotę odpuścić. W momencie gdy Pani Rogaska skupiła się rozmowie z ludźmi zrobiło się dużo, lepiej. Sądzę, że ten reportaż będzie odczytany dobrze, tylko po jednej stronie politycznej sceny. Pozostałe osoby mogą poczuć jeszcze większą niechęć. Duża empatia autorki w stosunku do bohaterek i bohaterów reportażu nie będzie miała wpływu na konserwatywnych czytelników o ile sięgną tej pozycji. Mam wrażenie, że pewna teza nie została obroniona mimo usilnej próby nadania jej emocjonalnego sznytu.

Polska szkoła reportażu, ale treść pozostawia sporo ale. Będzie trochę narzekania, jednak podkreślam, że czytało mi się dobrze i nie żałuje tego czasu. Na samym początku autorka się zatrudnia w klubie Go-Go. Jest tu dużo więcej przemyśleń niż czystej treści, tak naprawdę po samym początku ...

Rozwiń Zwiń

Lubię te krótkie formy od Janusza Wiśniewskiego. W paru stronach musi zmieścić jakąś treść wartą przemyślenia i zwykle mu się udaję.

Lubię te krótkie formy od Janusza Wiśniewskiego. W paru stronach musi zmieścić jakąś treść wartą przemyślenia i zwykle mu się udaję.