Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pochowaj me serce w Wounded Knee" nie czyta się lekko. Powodem tego nie jest styl autora ani natłok informacji, ale opis okrucieństw i niesprawiedliwości, jakich dopuścili się biali kolonizatorzy. Wyłania się stąd obraz Stanów Zjednoczonych jako imperium zbudowanego na grabieży, morderstwach, kłamstwach i ciągłym wykorzystywaniu tych, którzy nie mogli się obronić. Jest to historia walki, ucieczek i upadku plemion Ameryki Północnej, ale też historia narodzin bezwzględnego kapitalizmu, z którego do dzisiaj znane są Stany Zjednoczone.

Nie da się nie zauważyć, że autor starał się przedstawić rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej w jak najlepszym świetle, ciężko jednak o obiektywność w ocenie tak nierównej walki.

"Pochowaj me serce w Wounded Knee" nie czyta się lekko. Powodem tego nie jest styl autora ani natłok informacji, ale opis okrucieństw i niesprawiedliwości, jakich dopuścili się biali kolonizatorzy. Wyłania się stąd obraz Stanów Zjednoczonych jako imperium zbudowanego na grabieży, morderstwach, kłamstwach i ciągłym wykorzystywaniu tych, którzy nie mogli się obronić. Jest to...

We "Wszystko za Everest" Jon Krakauer przedstawia swoją wersję zdarzeń, które rozgrywały się na Evereście wiosną 1996 roku. Myślałam, że będzie mnie nudzić ten reportaż - w końcu dotyczy czegoś, co działo się naprawdę i wszyscy wiedzą, jak ta opowieść się kończy - jednak sposób, w jaki autor ubiera wspomnienia w słowa nie pozwolił mi się oderwać od lektury.

Mimo tego, że "Wszystko za Everest" wciąga tak bardzo, że niemal można poczuć na skórze mróz panujący na ośmiotysięcznikach, relacja Krakauera budziła we mnie dużo wątpliwości. Autor na przemian próbuje zepchnąć część odpowiedzialności na współtowarzyszy wspinaczki i tłumaczyć decyzje tych samych osób. Wytyka im błędy, które sam popełnił, poddaje w wątpliwość relacje innych wspinaczy, zarzucając im subiektywność, jednocześnie swoją opowieść traktując jako zbiór niepodważalnych faktów. Zastanawia się, co zaważyło na tym, że tyle osób zginęło tego dnia na "Bogini Matce", jednocześnie próbując umniejszyć w tym wszystkim swój udział, by na końcu rzucić cień odpowiedzialności na tych, którzy nie mogą się już obronić. Czytając ten reportaż, odnosiłam wrażenie, że Krakauer nie był częścią wyprawy, lecz obserwatorem, który spoglądał na wszystko z góry, ale nie miał na nic wpływu.

Jestem pod dużym wrażeniem pracy tłumaczki. Krystyna Palmowska, sama będąc doświadczoną alpinistką/himalaistką, nie ograniczyła się do tłumaczenia słów autora. Objaśnia szerszy kontekst sytuacji tam, gdzie Krakauer uznał to za zbędne. Zwraca także uwagę na fakty i wypowiedzi, które autor pominął - wydaje się, celowo. Bez jej wtrąceń zupełnie inaczej oceniłabym książkę i postawę jej autora.

We "Wszystko za Everest" Jon Krakauer przedstawia swoją wersję zdarzeń, które rozgrywały się na Evereście wiosną 1996 roku. Myślałam, że będzie mnie nudzić ten reportaż - w końcu dotyczy czegoś, co działo się naprawdę i wszyscy wiedzą, jak ta opowieść się kończy - jednak sposób, w jaki autor ubiera wspomnienia w słowa nie pozwolił mi się oderwać od lektury.

Mimo tego, że...

W "Powrocie do Whistle Stop" odwiedzamy bohaterów znanych ze "Smażonych zielonych pomidorów". Historie z pierwszej połowy XX wieku, kiedy kolejowe miasteczko tętniło życiem, przeplatają się z tymi bardziej współczesnymi, kiedy zaczęło przegrywać z prącym naprzód rozwojem urbanistycznym, by w końcu całkowicie zniknąć z map.

Zupełnie jak moja babcia i jej przyjaciele z młodości w miasteczku na styku Małopolski i Śląska, razem z Buddym Juniorem żegnamy się ze starymi mieszkańcami Whistle Stop. I kiedy już się wydaje, że jest to smutna opowieść o nieuniknionym przemijaniu, do akcji wkracza, znana nam z "Pomidorów", Evelyn Couch, z niedawno zdobytą fortuną i głową pełną pomysłów, by udowodnić, że z przyjaciółmi u boku można wszystko, a "sześćdziesiątka to nowa czterdziestka".

Jak wszystkie powieści Fannie Flagg, tak i "Powrót..." jest idealny na te dni, kiedy świat traci barwy i wydaje nam się, że wokół niewiele dzieje się dobrego. Mimo że jest to fikcja literacka, a niektóre wydarzenia i zbiegi okoliczności są co najmniej nieprawdopodobne, opowieść ta wywołała we mnie bardzo ciepłe odczucia i dodała trochę nadziei na przyszłość. Czytając "Powrót...", czułam się, jakbym wracała do domu po długiej nieobecności.

W "Powrocie do Whistle Stop" odwiedzamy bohaterów znanych ze "Smażonych zielonych pomidorów". Historie z pierwszej połowy XX wieku, kiedy kolejowe miasteczko tętniło życiem, przeplatają się z tymi bardziej współczesnymi, kiedy zaczęło przegrywać z prącym naprzód rozwojem urbanistycznym, by w końcu całkowicie zniknąć z map.

Zupełnie jak moja babcia i jej przyjaciele z...