Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytać należy intensywnie. Czasami powinieneś czytać z intensywnością większą od tej, z jaką pisano tekst, który czytasz. Czytać należy gorliwie, z pasją, z uwagą i bezlitośnie. Autor może paplać, lecz ty czytaj rozumnie; każde słowo, jedno po drugim, tam i z powrotem, wsłuchując się w książkę, wypatrując śladów, które prowadzą w gąszcz, uważając na tajemnicze sygnały, które sam autor mógł przeoczyć, gdy kroczył naprzód w puszczy swojego dzieła. Nigdy nie należy czytać lekceważąco, od niechcenia, jak ktoś, kogo zaproszono na królewską ucztę, a on tylko dłubie końcem widelca w potrawach. Czytać trzeba elegancko, wielkodusznie. Czytać należy tak, jakbyś w celi śmierci czytał ostatnią książkę, którą ci przyniósł strażnik więzienny. Czytać trzeba na śmierć i życie, bo to największy ludzki dar. Pomyśl: tylko człowiek umie czytać.

Czytać należy intensywnie. Czasami powinieneś czytać z intensywnością większą od tej, z jaką pisano tekst, który czytasz. Czytać należy gorl...

Śmiech gruchnął wkoło stołu. Nie śmiał się tylko pan Michał, a profesor się odezwał: — Kto mniema, żeby stał — niech patrzy, aby nie upadł. Kredyt jak woda — można pić, ale można i utopić się. — A jeśli się jest rybą — to go czapla połknie — dodał pan Michał. — Jak to? Czapla? Co ten ptak ma do kredytu? — spytała kuzynka ze śmiechem. — Kredyt jest pułapką dla łakomych. Taka czapla staje w płytkich ruczajach cierpliwa, mądra i nie lubiąca fatygi. Stoi — drzemie i czeka na łakomych. Co jakiś czas wstrząsa się jakby dreszczem i wtedy z piór jej sypie się biały pył. Są to drobniutkie blaszki tłuszczu; padają w wodę i płyną z prądem. Ryby żerują pod prąd, a bardzo są na te blaszki łakome. Biorą, cieszą się chwilową sytością — i kończą w gardle bankiera. — Jak pan to podpatrzył! — zdziwiła się kuzynka. — Ano — nie mamy teatru, kina, filharmonii, dansingu, gazet, karnawału, towarzystwa, więc się gapi, słucha, bawi, uczy — otoczeniem — za darmo. Można w tej szkole wiele skorzystać.

Śmiech gruchnął wkoło stołu. Nie śmiał się tylko pan Michał, a profesor się odezwał: — Kto mniema, żeby stał — niech patrzy, aby nie upadł. ...

Odsunął Jelec papier, sięgnął po następny. Był to cyrkularz i schemat do sprawozdań Zakładu Ubezpieczeń od wypadków. Z jaką drobiazgowością, skrupulatnością, troskliwością i dbałością o całość i zdrowie pracowników było to sporządzone, jak wnikało we wszelkie rolne prace i otaczało iście ojcowską opieką. Ubezpieczonym był każdy i wszyscy — pomocnik w pasiece, członkowie rodziny, użyci do jakiejkolwiek pomocy w pracy, najemnik dzienny, pastuszek gęsi i trzody. (...) Błogosławiona zdobycz socjalna, wzniosła teoria opieki nad pracownikiem. (...) — To wynosi miliony z całej Rzeczypospolitej. Gdzie? na co idzie? kto z tego korzysta? Płacę kilka lat — wypadku nie było żadnego! Dlaczego to nie jest imienne? Niechby to było dla ubezpieczonych! Komu płacę — kto z tego korzysta! Skąd taki majątek zrujnowany, ubogi może opłacić buchaltera, który by prowadził tę drobiazgową rachunkowość wymaganą pod rygorem kar. — A po co się upierasz przy swym statusie obszarnika! — zagadnął ironicznie wykrzywiony doradca. — Widzisz przecie, że ciebie tu nie chcą, że cię wycisną, zniszczą, usuną. Nie wytrzymasz! Ustąp! Chmara czeka i czyha na tę twoją ziemię. Chmara chłopstwa i tych, co się potrafią przystosować do nowych ustrojów i warunków. Po co ci ta męka, nędza, borykanie i poniewierka! Ustąp! Urząd Ziemski jest, reforma rolna uchwalona.

Odsunął Jelec papier, sięgnął po następny. Był to cyrkularz i schemat do sprawozdań Zakładu Ubezpieczeń od wypadków. Z jaką drobiazgowością,...

W mojej wsi mówiło się, że jesienią, gdy słońce przełamuje się z coraz dłuższymi nocami, po Jeziorze Gielądzkim pływa czarodziejka w olchowej łódeczce. Snuje nitki babiego lata i oplątuje nimi ludzkie serca. Sprawia, że ludzie chcą już zawsze wracać do tego miejsca. Myślę, że czarodziejka oplątała również twoje serce.

W mojej wsi mówiło się, że jesienią, gdy słońce przełamuje się z coraz dłuższymi nocami, po Jeziorze Gielądzkim pływa czarodziejka w olchowe...

- Na jakim fundamencie powinniśmy więc budować Europę, świat? Religijnym? Teologicznym? - A cóż mi pani za pytania zadaje! Tak naprawdę chyba niespecjalnie mnie to obchodzi. Całe życie wolałem patrzeć niż uczestniczyć. Zawsze mi wystarczał świat taki, jaki jest. Teraz też.

- Na jakim fundamencie powinniśmy więc budować Europę, świat? Religijnym? Teologicznym? - A cóż mi pani za pytania zadaje! Tak naprawdę chyb...

Nie nazywaj mnie "towarzyszką" (...) Te bzdury z tytułowaniem towarzyszami to hak, za którego pomocą ludzie ze społecznych nizin ciągną w dół lepszych od siebie. Co z tego wynika? Wszyscy tarzają się w tym samym gównie, jak świnie.

Nie nazywaj mnie "towarzyszką" (...) Te bzdury z tytułowaniem towarzyszami to hak, za którego pomocą ludzie ze społecznych nizin ciągną w dó...

Musisz jeszcze popracować nad swoimi kłamstwami. Może to dlatego, że jesteś tak daleko od Piotrogrodu. Klątwy źle znoszą rozłąkę, a szczerość to paskudny nawyk, moja droga. Jak obgryzanie paznokci.

Musisz jeszcze popracować nad swoimi kłamstwami. Może to dlatego, że jesteś tak daleko od Piotrogrodu. Klątwy źle znoszą rozłąkę, a szczeroś...

Byłoby bardzo niebezpieczne pozwolić wrogowi, którego myśli są całkowicie nieprzejrzyste, uciec w kosmos.

Byłoby bardzo niebezpieczne pozwolić wrogowi, którego myśli są całkowicie nieprzejrzyste, uciec w kosmos.

Wyszedłem z izby we drzwi, ze rzwi we wrota, a z wrót w czyste pole, a z pola w ciemny las. Popatrzyłem na wschód i słońcu się pokłon oddałem. Oj ty słońce gorące – prosiłem – nie pal chleba mego, lecz pal chorobę, złą dolę… Nie susz jabłka na jabłoni–matce, ale susz to bagno–topielisko. I ten muł szary, i młakę, i moczydło po lesie, po polu, gdzie piołun–trawa, gdzie kąkol. Bądźcież, me słowa, krzepkie jako skała zielona, a lepkie jako smoła-żywica!

Wyszedłem z izby we drzwi, ze rzwi we wrota, a z wrót w czyste pole, a z pola w ciemny las. Popatrzyłem na wschód i słońcu się pokłon oddałe...