Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Kiedyś powiedziałeś, że ty masz kawałek mojej duszy, a ja twojej i osobno zawsze będziemy niekompletni. To się nadal nie zmieniło. Bez względu na wszystko, co się stało, ile czasu upłynęło i ile jeszcze upłynie albo jak daleko od siebie będziemy, twoja i moja dusza są takie same. Zawsze będą."


All of your flaws. Przypomnij mi naszą przeszłość. - Marta Łabęcka

Mówią, że nie wchodzi się drugi raz do tej samej rzeki. Ona weszła....i próbowała w niej nie utonąć...

6 lat.

Tyle minęło czasu odkąd Josephine ostatni raz widziała Chase'a.

6 lat.

Niby sporo czasu, ale czy na pewno? Czy w tak krótkim czasie idzie zapomnieć, wymazać z pamięci miłość życia?

Przez te 6 lat Josie przestała być zagubioną nastolatką, a stała się twardo stąpającą kobietą, z narzeczonym u boku. I nie tylko ona się zmieniła. Jej przyjaciele, Chase, całe Moreton...wszystko było inne....obce. W powietrzu czuć było stratę. Drugi raz nie wchodzi się do tej samej rzeki, tym bardziej, jak się zna zakończenie tego czynu. Jednak tylko razem są w stanie być szczęśliwi.

"All of your flaws" to jeszcze bardziej skradło i złamało moje serce, w porównaniu do pierwszej części. Historia głównych bohaterów jest ważna, gdyż daje nadzieję. Nadzieję na to, że kiedyś jeszcze będziemy szczęśliwi. Nie warto szczędzić łez przy tej książce, bo Josie i Chase są warci wszystkich tych łez.

Marta Łabęcka stworzyła coś niezwykłego, za co dozgonnie jej dziękuję.

"Kiedyś powiedziałeś, że ty masz kawałek mojej duszy, a ja twojej i osobno zawsze będziemy niekompletni. To się nadal nie zmieniło. Bez względu na wszystko, co się stało, ile czasu upłynęło i ile jeszcze upłynie albo jak daleko od siebie będziemy, twoja i moja dusza są takie same. Zawsze będą."


All of your flaws. Przypomnij mi naszą przeszłość. - Marta Łabęcka

Mówią, że...

"...nieważne, jak długo dane ci będzie kogoś kochać. Miesiące czy całe lata, to nie ma znaczenia. Ostatecznie nie liczy się to, ile, ale czy kochałaś."


Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię. - Marta Łabęcka

Ta dziewczyna. Ten chłopak. Nie ten czas... Zwykłe trzy zdania, a jednak mówią tak wiele. Czas był ich wadą, ale oboje byli dla siebie stworzeni, doskonali, mimo że z osobno daleko było im do ideału.

Josephine wzorowa uczennica z tak zwanego "dobrego domu" i Chase, chłopak, o którym można powiedzieć wiele, ale nie to, że jest ideałem. Pochodzą z dwóch różnych światów, które nigdy nie miały prawa się spotkać. Jednak gdy już do tego dochodzi, okazuje się, że mają ze sobą wiele wspólnego. Oboje próbują, na własny sposób, poradzić sobie z samotnością. Chowają się za maskami obojętności, wewnątrznie będąc zranionymi, wrażliwymi duszami. Powoli zaczynają odkrywać siebie nawzajem, bardziej niżby chcieli. I oboje zdają sobie sprawę, że ta znajomość ma datę ważności.

"Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię." to zachwycająca historia, debiutancka powieść o dwóch zupełnie różnych osobach, które jednak odnajdują w sobie cechy wspólne. Książka jest lekka, napisana przyjemnym językiem. Od samego początku można domyślić się zakończenia, jednak w żaden sposób nie przeszkadza to w zagłębianiu się w relację, która z każdą stroną coraz bardziej się rozwija. Dodaje to nawet lekkiej dramaturgii, bo mimo tego, że od samego początku znamy zakończenie, to czytalnik liczy na to, że jednak, jakimś cudem, będzie ono inne.

Marta Łabęcka jest pierwszą polską autorką, która poruszyła moje serce. To właśnie ta książka oraz ta autorka sprawiły, że zaczęłam pisać recenzje. Gdybym przeczytała tę historię wcześniej, gdy była jeszcze na wattpadzie, pewnie ten moment mojego życia, w którym jestem aktualnie, zawitałby u mnie szybciej. Może by tak było.

Jednak "... tęsknota za tym, co było, jest lepsza niż żal za tym, co mogło być."

"...nieważne, jak długo dane ci będzie kogoś kochać. Miesiące czy całe lata, to nie ma znaczenia. Ostatecznie nie liczy się to, ile, ale czy kochałaś."


Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię. - Marta Łabęcka

Ta dziewczyna. Ten chłopak. Nie ten czas... Zwykłe trzy zdania, a jednak mówią tak wiele. Czas był ich wadą, ale oboje byli dla siebie stworzeni, doskonali, mimo że...

"Zaufanie jest jak kwiat - pozwalamy mu rozkwitnąć, starannie pielęgnujemy, ale kiedy przestaniemy o niego dbać, wtedy zwiędnie. I nie będzie można go odratować."


Dotyk Ocalenia. Zniewolenie. - Gabriela Smusz


Czym tak naprawdę jest ocalenie? W pierwszej chwili kojarzymy je z ratunkiem. Z ratunkiem przez osobę lub przed osobą. Ratunkiem przed utratą siebie. Ratunkiem przed utratą wszystkiego. To pokazuje, że nie da się jednoznacznie określić definicji ocalenia. Często gęsto pojawienie się innej osoby w naszym życiu sprawia, że staje się ona naszym ocaleniem. Tak jest w przypadku tej książki.

On ją ocalił, uratował ją. Pokazał jak wiele może dla niej poświęcić, a ona się temu oddała. Jego dotyk był jej całkiem osobnym ocaleniem. Ale każda akcja niesie za sobą reakcję. Ocalenie niesie zniszczenie. Tak, był jej ocaleniem, ale jednocześnie i zniszczeniem.

Dotyk Ocalenia. Zniszczenie. Ta książka daje tyle samo przyjemności co bólu. Jej się nie czyta, ją się pochłania. Historia płynie niczym niezmąconą woda, a czym dalej w las tym czuć coraz więcej emocji. W jakimś stopniu moja wlasnia historia jest podobna do historii głównych bohaterów. Czytając wszystkie myśli bohaterów odnajdywałam w nich siebie. Każde zdanie przepelnione jest uczuciami oraz bólem. Nie sądziłam, że historia, dwóch tak bardzo zranionych ludzi, uderzy we mnie i sponiewiera.

Książka nie jest tylko o emocjach, ale także o traumach, które można spotkać w codziennym życiu, przez co Dotyk staje się jeszcze bardziej realny. To wszystko, zamknięte w okładce, skradło moje serce i coś czuję, że dalszy ciąg tej opowieści połamie mi serce na drobny mak.

"Człowiek, który udaje, że nic nie czuje, czuje najwięcej."

"Zaufanie jest jak kwiat - pozwalamy mu rozkwitnąć, starannie pielęgnujemy, ale kiedy przestaniemy o niego dbać, wtedy zwiędnie. I nie będzie można go odratować."


Dotyk Ocalenia. Zniewolenie. - Gabriela Smusz


Czym tak naprawdę jest ocalenie? W pierwszej chwili kojarzymy je z ratunkiem. Z ratunkiem przez osobę lub przed osobą. Ratunkiem przed utratą siebie. Ratunkiem...