Jesteśmy społecznością, która kocha książki

🌸 "W wigilię Świętego Jana wyłowiłem ze strugi jej wianek, pachniał miętą i fiołkami, ona pachniała mlekiem i serwatką, miodem i rumiankiem, wszystko razem podobało mi się najbardziej na świecie". W drugim tomie "Sagi o ludziach ziemi. Czas rumianku" poznajemy dalsze losy Jozwiaków, tym razem synów Zośki i Antka. Świat się zmienia, ale życie w kujawskiej wsi toczy się niezmiennym rytmem, tak jakby to miejsce tworzyło zamkniętą przestrzeń, ograniczoną znajomymi chałupami, polami, przydrożną kapliczką, kościołem i karczmą. Anna Fryczkowska skupia się w tej części na życiu Janka i Michała. Braci łączy wspólnota krwi, ale dzielą charaktery, usposobienie, podejście do kobiet i pracy. Ich cicha z początku rywalizacja nabiera szorstkości i ognia, to konflikt nasycony emocjami i brakiem porozumienia, niosący cechy biblijnej opowieści o Kainie i Ablu.  Czytelnik obserwuje przemianę Michała, który z nieśmiałego, małomównego chłopaka staje się silnym gospodarzem, świadomym trudów wiejskiej pracy i odpowiedzialności, jaka nad nim spoczywa. 🌸 Janek, ze swoim ciągłym gadaniem, którym przykrywa lenistwo, i łamaniem serc wiejskich dziewcząt, nie wzbudzi sympatii. Ciąży nad nim klątwa - duch Jaguni z Naczachowa będzie go prześladował, nie dając spokoju. Podobnie jak w pierwszym tomie, także i tu Czytelnik spotka mieszankę chrześcijańskiej wiary z prostymi czarami wzmacnianymi smakiem naparu z ziół i szeptem zaklęć łączonych z modlitwą. Sokołów to wiejskość w pełnej krasie, tocząca się prastarym rytmem śmierci zastępowanej cudem narodzin. Tu praca jest wartością ponad wszystkie inne, a miłość, ta prawdziwa, oparta na szacunku i przywiązaniu, kiełkuje powolnym tempem. Ta książka zabierze Czytelnika w krainę prostoty życia zaklętą w czasie. Autorka szczegółowo oddała realizm tamtej przestrzeni, epoki i ludzi, którzy wtedy żyli, kochali i pracowali. Wspaniała książka. Z ogromną niecierpliwością czekam na trzeci tom.

🌸 "W wigilię Świętego Jana wyłowiłem ze strugi jej wianek, pachniał miętą i fiołkami, ona pachniała mlekiem i serwatką, miodem i rumiankiem, wszystko razem podobało mi się najbardziej na świecie". W drugim tomie "Sagi o ludziach ziemi. Czas rumianku" poznajemy dalsze lo...

Rozwiń

Zwiń

👜 "Zbadać rozziew między oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło" - ten literacki cel przyświeca Anne Ernaux w "Ciałach". Ta eseistyczno-biograficzna opowieść stanowi próbę dekonstrukcji dawnej dziewczyny, odtworzenia i interpretacji wydarzeń, które ukształtowały jej kobiecość i cielesność. Konstrukcyjnie podzielona na trzy części, stanowi podróż w przeszłość opartą na reminscencjach. Autorka z niezwykłą starannością odtwarza pamięć minionych dni, odrysowując przed Czytelnikiem nie tylko wyraziste wspomnienia, ale także te, których kolory wyblakły z biegiem lat. Szczegółowość rekonstrukcji jest niewiarygodna, ale jednocześnie sprawia wrażenie szczerej i pozbawionej fałszu kreacji. 👜 Narracyjny wysiłek, by okiełznać czas, spróbować zamknąć go w ryzach słów, stanowi nawiązanie do Prousta, choć prologiem nie będzie tu smak magdalenek, tylko brutalne doświadczenie aborcji. Autorka migruje między datami, które wyznaczają skrajne momenty jej życia, ale jednocześnie, mimo swojego destrukcyjnego wpływu, kształtują jej kobiecość. Upokorzenie podczas wymuszonej inicjacji, aborcja, romans z młodszym studentem, opisane z naturalizmem i realizmem, są konieczne, bo pomogły uświadomić Autorce, że ich obecność stała się determinantą jej kobiecości, cielesności i świadomości płciowej. Kaskaderska wydała mi się próba odtworzenia przez Autorkę odczuć i myśli towarzyszyszących jej jako młodej dziewczynie. Istniało tu bowiem ryzyko retuszowania tych wspomnień przez pryzmat dojrzałości. Tymczasem zabieg się udał. Dużo refleksji ta książka we mnie wywołała, dawno nie zaznaczyłam tylu cytatów. Czytajcie.

👜 "Zbadać rozziew między oszałamiającą realnością tego, co się dzieje, w momencie, kiedy to się dzieje, a dziwną nierealnością, jakiej nabiera to, co się zdarzyło" - ten literacki cel przyświeca Anne Ernaux w "Ciałach". Ta eseistyczno-biograficzna opowieść stanowi próbę...

Rozwiń

Zwiń

🎨 "Dzisiaj ptifurki smakowały jednak gorzej niż kiedyś. Wszystko się zmieniło i to, co przed laty sprawiało tak beztroską radość podniebieniu, dzisiaj było źródłem goryczy, jaką niekiedy nadaje wspomnieniom miniony ból, cierpienie i upływający czas". Sylwia Zientek w drugim tomie sagi maluje burzliwe dzieje rodu Żmijewskich, właścicieli hotelu Varsovie. Kameralna, choć intensywna w wydarzenia i przeżycia historia rodziny rozgrywa się pod warszawskimi chmurami płynącymi leniwie pod błękitem lub szarością nieba. Tłem losów rodu, obfitujących często w dramatyczny brzebieg, są prawdziwe historyczne wydarzenia kształtujące obraz ówczesnej stolicy - fascynacja Napoleonem i naiwna wiara w jego geniusz mający uratować państwo polskie, ciężkie czasy zaborowe, powstanie listopodawe, zachłyśnięcie się przepychem epoki końca wieku, robotnicze protesty będące sprzeciwem wobec dominanty klasy burżuazyjnej. I tak, na kartach powieści, obok fikcyjnych bohaterów, przechadzają się Napoleon, Fryderyk Chopin, Henryk Sienkiewicz, Juliusz Słowacki, Władysław Podkowiński i wielu innych. 🎨 Serce powieści tworzą jednak dzieje Ludwika i Telimeny, a także losy Walerii, której twórczość była nierozumiana i niedoceniana. Kobiece sylwetki są tu odmalowane z wyjątkową szczegółowością, a ich indywidualne rysy prezentują szerzej kwestię emancypacji i problemów, z jakimi borykały się ówczesne kobiety. Autorka z dbałością odtworza charakter Warszawy - jej topografię, mieszkańców, stroje, jedzenie, sposób, w jaki Warszawiacy spędzali czas, ale przede wszystkim uwypukla kontrast między biedą a bogactwem. Ta opowieść wciąga i zachwyca. Już nie mogę się doczekać, kiedy znowu zastukam kołatką do hotelu Varsovie i sprawdzę, co słychać u jego właścicieli.

🎨 "Dzisiaj ptifurki smakowały jednak gorzej niż kiedyś. Wszystko się zmieniło i to, co przed laty sprawiało tak beztroską radość podniebieniu, dzisiaj było źródłem goryczy, jaką niekiedy nadaje wspomnieniom miniony ból, cierpienie i upływający czas". Sylwia Zientek w drugim tomie...

Rozwiń

Zwiń

🔥 "Tajemnice są jak żar. Tlą się latami i wypalają dziury o nierównych brzegach".
W debiutanckim kryminale "Żar" Weronika Mathia zabiera Czytelnika w mroczną przeszłość, której sekrety dają o sobie znać natrętną obecnością, budzącą dyskomfort i niepokój. Zniszczone mury opuszczonego domu stają się milczącym świadkiem brutalnych wydarzeń inspirowanych przemocą, zemstą i brudem zbrodni. Lata 90., w strasznym domu, będącym miejscem schadzek miejscowej młodzieży, dochodzi do samobójstwa Rafała. Po latach historia się powtarza - tym razem samobójczą śmierć wybrała Kasia, młodziutka i piękna dziewczyna. Kto stoi za tajemniczymi śmierciami w opuszczonym domu? Autorka z wprawą miesza przeszłość z teraźniejszością, stawiając na scenie wydarzeń bohaterów charyzmatycznych i wyrazistych. Umiejętne budowanie napięcia i podsycanie żaru tajemnicy intrygują Czytelnika, wzniecają ciekawość i chęć odkrycia, kto stoi za zbrodniami. Głód poznania prawdy jest też prowokowany nastrojem, pełnym mroku i brudu. Podobał mi się sposób, w jaki Autorka nawiązuje do tytułu - żar leje się z nieba podczas upalnego lata, ale wypala też tajemnice mrocznej przeszłości, tli się jak papieros w granacie nocy i roznieca namiętność między bohaterami. 🔥 Historia została tu zgrabnie rozrysowana, spójnie i logicznie, bez elementu nieprawdopodobieństwa, który często się pojawia w książkach tego gatunku. Naprawdę nie czuć, że to debiut - to kryminał dojrzały, o przemyślanej konstrukcji i fabule. Jedyny minus to redakcyjne usterki ("ubierać buty"), ale nie wpływa to na ogólną ocenę książki, która - co warto podkreślić - jest napisana naprawdę dobrze. Jeśli macie ochotę na wciągający kryminał, ten Was nie rozczaruje.

🔥 "Tajemnice są jak żar. Tlą się latami i wypalają dziury o nierównych brzegach".
W debiutanckim kryminale "Żar" Weronika Mathia zabiera Czytelnika w mroczną przeszłość, której sekrety dają o sobie znać natrętną obecnością, budzącą dyskomfort i niepokój. Zniszczone mury...

Rozwiń

Zwiń

🐄 "Bo tak: liście pączkują, rosną, potem czerwienieją lub żółkną i opadają, szeleszczą pod nogami i pachną butwieniem. Liść, który opadł, nadal jest liściem, innym i smutniejszym, inaczej pachnącym niż ten na drzewie, ale liściem, a jesień byłaby bez niego niepełna, niepełna bez tego umarłego liścia". W ogólności cyklu narodzin i umierania zamknięte są jednostkowe losy bohaterów "Sagi o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo". Anna Fryczkowska, zainspirowana treścią pamiętników swojego dziadka, zabiera Czytelnika na dziewiętnastowieczne Kujawy. Odmalowując dzieje Hanki i Antka, i ich syna Szczepana, jego żony Zośki, Malinichy, Isi, Kostka, Janka i Janki, ukazuje ciężar chłopskich losów, odmierzanych znojem pańszczyźnianej pracy rozpiętej między wędrówką słońca i księżyca. Wieś daleka jest tu od arkadyjskiej mitycznej wizji, bliższa raczej umiłowaniu ziemi jako pramatki, żywicielki, srogiej i kapryśnej, choć odwdzięczającej się za trud pracy. Autorka malowniczo oddała chłopskie zwyczaje, kuchnię, urodę wiejskich krajobrazów, prostotę życia odmierzanego rytmem natury. W tym świecie zabobon miesza się z nieskomplikowaną wiarą, a zmiany i wszelkie próby podążania innym szlakiem są traktowane z wrogością, niezrozumieniem i kpiną, choć wspólny mianownik - miłość wobec ziemi - jest cechą niezmienną, kształtującą siłę i hart ducha. Autorka oddała głos kobietom, które starają się walczyć o autonomię w patriarchalnym porządku świata, wzniesionego z trwałych cegieł tradycji i surowego nakazu. 🐄 Ta przepiękna opowieść przeniesie Czytelnika w przeszłość, ale ukazane w niej ludzkie wybory i zachowania stanowią świadectwo uniwersalnych prawd niepoddających się upływowi czasu. Wspaniała, mądra książka. Takie chcę czytać! Znajdzie się w gronie tegorocznych ulubieńców.

🐄 "Bo tak: liście pączkują, rosną, potem czerwienieją lub żółkną i opadają, szeleszczą pod nogami i pachną butwieniem. Liść, który opadł, nadal jest liściem, innym i smutniejszym, inaczej pachnącym niż ten na drzewie, ale liściem, a jesień byłaby bez niego niepełna, niepełna bez tego ...

Rozwiń

Zwiń

🗼 Francja liże rany po wojennych ciosach, mozolnie odbudowuje gospodarkę, jednocześnie nie wyzbywając się swojego narodowego upodobania do hedonizmu, bo czerpanie przyjemności z życia to dla Francuzów wartość stała, niedająca się zmieść podmuchom zmian historii. Pierre Lemaitre w "Wielkim świecie" na przykładzie majętnej rodziny, potentatów fabryki mydła, pokazuje siłę więzów krwi nadwątloną nieco przez wypadki świata zewnętrznego. Czytelnik zanurza się w burzliwe dzieje bohaterów, odkrywa tajemnicę narodzin ich bogactwa, razem z nimi szuka cienia pod bejruckim słońcem, chowa się przed deszczem w Indochinach, pije kawę w paryskich kawiarenkach, wynajmuje pokoje w najdroższych hotelach, do których dostępu pilnuje konsjerż, stojąc jak cerber przed wejściowymi drzwiami. Akcja mknie dynamicznie, a zaskakujące plot twisty nie pozwalają na nudę. Étienne, Jean, François i Hélène wciągają w wir swoich perypetii, które Czytelnik śledzi z niepokojącym biciem serca i lękiem o to, co spotka niepokorne rodzeństwo. Charaktery są wnikliwie zaprojektowane, zindywidualizowane, zbudowane tak, by budzić wielość emocji. Dokładność sportretowania dotyczy także tych, którzy stoją z boku - mistrzowska kreacja Geneviève to z maestrią odwzorowany archetyp wrednej i cwanej żony. 🗼 "Wielki świat" łączy w sobie kryminał, sagę, powieść obyczajową i szpiegowsko-sensacyjną. Wielkie brawa dla Autora, który podjął ryzyko zbudowania powieści patchworkowej, czerpiącej z wielu gatunków. Mimo tej różnorodności udało się stworzyć historię spójną, wielowątkową, w której narracje łączą się zgrabnie, bez dysproporcji, bałaganu i przesytu. Znakomicie się bawiłam podczas lektury, jestem bardzo ciekawa, czy tajemnica Jeana wyjdzie na jaw. Z pewnością sięgnę po kolejny tom, jak tylko się ukaże. Jeśli szukacie książki wciągającej i niedającej się odłożyć, "Wielki świat" będzie doskonałym wyborem.

🗼 Francja liże rany po wojennych ciosach, mozolnie odbudowuje gospodarkę, jednocześnie nie wyzbywając się swojego narodowego upodobania do hedonizmu, bo czerpanie przyjemności z życia to dla Francuzów wartość stała, niedająca się zmieść podmuchom zmian historii. Pierre Lemaitre w "Wie...

Rozwiń

Zwiń

👴 "Czy ostatnia miłość ludzi - którzy nie chcą od świata niczego, tylko jeszcze przez pięć minut cieszyć się słońcem, deszczem, płatkami śniegu wraz z drugą osobą, jeszcze raz poczuć zapach skoszonych pól, jeść drożdżówki, ogrzewać się, leżąc na łyżeczkę w zimnej pościeli, nie myśleć, że jedynym towarzyszem na ostatniej prostej są lekarstwa, a łukiem triumfalnym brama na cmentarz - jest zakazana?". W "Lekcjach seksu doktora Alzheimera" Radosław Piwowarski porusza tematykę późnej miłości. Strzała Amora trafia w Adama, już dawno zgasłą gwiazdę aktorstwa, i Helenę, emerytowaną nauczycielkę. Spotkanie po latach staje się początkiem zwariowanej akcji, pędzącej w szalonym tempie, w której absurd goni absurd, a oniryzm przeplata się z jawą w nierównych proporcjach. Z oparów nierzeczywistości wyłaniają się kontury niebywałych zwrotów wydarzeń, a Czytelnik, będąc ich obserwatorem, początkowo może czuć się przytłoczony siłą absurdu, lecz wraz z upływem akcji przywyknie do tej nietuzinkowej fabuły i z uśmiechem będzie śledził perypetie bohaterów. 👴 Mocą tej książki są specyficzny komizm - sytuacyjny i słowny, wyraziste postaci tworzące barwny korowód, nawiązania do dzieł literackich i licznych poezji, które z pasją recytuje Adam, a które są lekarstwem na postępującą demencję. Groteskowa, absurdalna fabuła, pełna zabawnych akcentów w istocie skrywa temat poważniejszy, będący próbą odpowiedzi na pytanie, czy wiek jest cezurą ograniczającą nasze wybory. Autor przypatruje się starości, ale czyni to w sposób niezwykle oryginalny - w tym literackim postrzeganiu starczej rzeczywistości można dostrzec doświadczenie reżysera i scenarzysty. To proza filmowa, gotowa na przełożenie na język ruchomego obrazu. Losy spóźnionych kochanków rozbawią, ale też - mimo pędzącej narracji - zmuszą do postoju i refleksji.

👴 "Czy ostatnia miłość ludzi - którzy nie chcą od świata niczego, tylko jeszcze przez pięć minut cieszyć się słońcem, deszczem, płatkami śniegu wraz z drugą osobą, jeszcze raz poczuć zapach skoszonych pól, jeść drożdżówki, ogrzewać się, leżąc na łyżeczkę w zimnej pościeli, nie myśleć,...

Rozwiń

Zwiń

☕️ "Jednak Kazu wciąż wierzy, że niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens".
Tonąca w półmroku, maleńka kawiarnia schowana w piwnicy, a w niej krzesło będące wrotami do przeszłości. Toshikazu Kawaguchi w swojej książce "Zanim wystygnie kawa" wykorzystuje znany w kulturze koncept podróży w czasie, nadając jej charakter azjatyckiego spokoju. Obwarowana nakazami i zakazami wyprawa po uspokojenie wyrzutów sumienia staje się przepustką do świata, którego już nie ma, ale któremu można przyjrzeć się jeszcze raz - dokładniej, lecz bez możliwości kreowania i modyfikowania przeszłości. Ta podróż daje przede wszystkim szansę na ponowną rozmowę, na powtórne spotkanie z bliską osobą, podczas którego można powiedzieć to, na co się nie miało odwagi za pierwszym razem bądź lekceważyło problem. ☕️ Bohaterowie książki dzielnie wykorzystują drugą szansę i choć w wielu ich historiach Czytelnik nie znajdzie szczęśliwego zakończenia, to mimo wszystko pozostanie z uśmiechem optymizmu. Można się niekiedy przyczepić do trywializmu i żonglowania banałem, ale jednocześnie trzeba przyznać, że to jednak nieistotne wady. Mocą tej książki jest bowiem pozytywny przekaz, pełen ciepła i nadziei. Ta książka jest otulająca, niosąca otuchę i wsparcie. @cynamonowa_bibliotekara stworzyła nawet nazwę na określenie tej kategorii książek - literatura wytchnieniowa. Ta pozycja wpisuje się idealnie - jest jak pierwszy☕️ "Jednak Kazu wciąż wierzy, że niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens".
Tonąca w półmroku, maleńka kawiarnia schowana w piwnicy, a w niej krzesło będące wrotami do przeszłości. Toshikazu Kawaguchi w swojej książce "Zanim wystygnie kawa" wykorzystuje znany w kulturze koncept podróży w czasie, nadając jej charakter azjatyckiego spokoju. Obwarowana nakazami i zakazami wyprawa po uspokojenie wyrzutów sumienia staje się przepustką do świata, którego już nie ma, ale któremu można przyjrzeć się jeszcze raz - dokładniej, lecz bez możliwości kreowania i modyfikowania przeszłości. Ta podróż daje przede wszystkim szansę na ponowną rozmowę, na powtórne spotkanie z bliską osobą, podczas którego można powiedzieć to, na co się nie miało odwagi za pierwszym razem bądź lekceważyło problem. ☕️ Bohaterowie książki dzielnie wykorzystują drugą szansę i choć w wielu ich historiach Czytelnik nie znajdzie szczęśliwego zakończenia, to mimo wszystko pozostanie z uśmiechem optymizmu. Można się niekiedy przyczepić do trywializmu i żonglowania banałem, ale jednocześnie trzeba przyznać, że to jednak nieistotne wady. Mocą tej książki jest bowiem pozytywny przekaz, pełen ciepła i nadziei. Ta książka jest otulająca, niosąca otuchę i wsparcie. @cynamonowa_bibliotekara stworzyła nawet nazwę na określenie tej kategorii książek - literatura wytchnieniowa. Ta pozycja wpisuje się idealnie - jest jak pierwszy spokojny oddech po długotrwałym wysiłku. Polecam smutaskom lub tym, którzy mają spadek nastroju.

☕️ "Jednak Kazu wciąż wierzy, że niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens".
Tonąca...

Rozwiń

Zwiń

🦋 "Motyle kłębiły się nad ulicami, zmieniając budynki w drżące stworzenia, najspokojniejszych ludzi w lunatyków, zachwycających się delikatnymi zjawami ze snu u swoich stóp".
Wspólnym mianownikiem zbioru opowiadań Lauren Groff jest kobiecość ujęta wielowymiarowo, czule i z troską. Bohaterki, pochodzące z różnych epok, o różnej metryce - od rozkwitającej młodości do przywiędłej dojrzałości - ukazane są w granicznych momentach swojego życia, które albo rzuca je w wir trudnych doświadczeń, albo stawia je w roli ich świadków. Jako Czytelnicy jesteśmy obserwatorami przemian bohaterek, widzimy, jak wykluwa się ich siła. Autorka miesza narrację - w niektórych opowiadaniach oddaje głos swoim bohaterkom, w innych staje z boku, przyjmując rolę trzecioosobowego narratora. Miłość, cielesność, relacja z mężczyznami, kształtowanie własnej tożsamości, praca nad sobą, kobieca przyjaźń - wokół tej tematyki Autorka rozpościera narracyjną przestrzeń. 🦋Opowiadania urywają się zwykle w nieoczekiwanym momencie, aż chciałoby się dopisać dalszy ciąg, tak jak na zajęciach z kreatywnego pisania. Każde z nich zawiera spory ładunek emocji ujętych jednak subtelnym stylem, niejako jako przeciwwaga do przedstawionych treści. Ujęło mnie opowiadanie kończące zbiór: "Delikatne ptaki jadalne", którego akcja została osadzona w czasach oblężenia Paryża przez Niemców. Bern staje przed trudnym dylematem, przed wyborem, którego konsekwencje nigdy nie będą właściwe. Decydując się na złamanie swojego kodeksu, ratuje (ale czy aby na pewno?) siebie i swoich kompanów ze śmiertelnego zagrożenia. Zakończenie, ciche i minimalistyczne, zostawiło mnie w ogromnym poruszeniu. Warto poznać ten zbiór, nawet jeśli nie jesteście, tak jak ja, fanem krótkiej formy.

🦋 "Motyle kłębiły się nad ulicami, zmieniając budynki w drżące stworzenia, najspokojniejszych ludzi w lunatyków, zachwycających się delikatnymi zjawami ze snu u swoich stóp".
Wspólnym mianownikiem zbioru opowiadań Lauren Groff jest kobiecość ujęta wielowymiarowo, czule i z troską...

Rozwiń

Zwiń