Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja pierwsza książka Yarros i choć starałam się nie oczekiwać niczego konkretnego, to widząc same zachwyty nad jej książkami nie było to łatwe. Czytałam jednak, że Każdym skrawkiem duszy była jej debiutem. Jeśli oceniać ją jako debiut, to można powiedzieć, że nie była zła, taki średniak. I w sumie ciekawa jestem teraz innych książek autorki.
.
Ale już do rzeczy. Każdym skrawkiem duszy zaczyna się od sceny, gdy główna bohaterka dowiaduje się o śmierci jej ojca - żołnierza. Zostaje sama z nastoletnią siostrą i jeszcze młodszym bratem, bo ich mama pogrążona w żalu nie potrafi wstać z łóżka. Cały ten klimat jest smutny i przejmujący, jednak nie wywołał u mnie płaczu, czy w ogóle większych emocji. Autorka ma co prawda lekki i nieskomplikowany styl, jednak zabrakło mi tu jakiejś głębi, dzięki której mogłabym wczuć się w akcję i współdzielić uczucia bohaterów. Mimo tego znalazło się kilka fragmentów fajnych na cytat.
.
Widziałam wzmiankę na ten temat u kogoś i to się niestety sprawdziło. Nieporadność głównej bohaterki jest trochę dziwna. Dziewczyna kończy 22 lata, a nie potrafi zrobić do domu zakupów. Ma zająć się rodzeństwem, a na obiad kupuje ciastka. Nie wiem, może to ma być takie nie ogarnięcie po nagłej śmierci ojca i nagłych obowiązkach, ale autorka tego tak nie przedstawia. Bohaterka po prostu ze śmiechem stwierdza, że "Mam śmietankę do kawy, ale żadnej kawy, i tortillę, ale żadnego sera." Wcześniej nie wie czy na zakupach płacić kartą czy gotówką.
.
Im dalej w las tym bohaterka zaczyna być bardziej znośna, może się przyzwyczaiłam, może zaczęłam przymykać oko 🤷 Postać główna męska jest tu bardzo fajna, taki złoty chłopak, do którego nie można się przyczepić. Ma on swój sekret, który nie był dla mnie zaskoczeniem. Mimo tego te fragmenty, gdzie Ember dowiedziała się prawdy i wszystko później, gdy zastanawia się czy ona i Josh powinni być razem okazały się bardzo emocjonujące. Może to przez fakt, że przyzwyczaiłam się już do bohaterów. Zakończenie idealnie pasuje do tej historii i wiem, że są osoby, którym nie pasuje, bo niewiele wyjaśnia wyjaśnia ale dla mnie taka lekko otwarta furtka w tym wypadku jest idealna.
.
Tak już na koniec. Nie była to miłość od pierwszego słowa, nie była miłość w ogóle. Jednak miło spędziłam z nią czas i na pewno sięgnę po inne książki autorki, zwłaszcza, że jest ona znana i lubiana. Zobaczę też, jak poprawił się jej warsztat pisarski, bo już przy tym debiucie widać ogromny potencjał, mimo małych niedociągnięć.

To moja pierwsza książka Yarros i choć starałam się nie oczekiwać niczego konkretnego, to widząc same zachwyty nad jej książkami nie było to łatwe. Czytałam jednak, że Każdym skrawkiem duszy była jej debiutem. Jeśli oceniać ją jako debiut, to można powiedzieć, że nie była zła, taki średnia...

Rozwiń

Zwiń

Książka "Wielka księga kanapek" to prawdziwy skarb dla miłośników tej popularnej przekąski. Wydanie w twardej okładce z mnóstwem kolorowych zdjęć już na pierwszy rzut oka wygląda super. Dodam jeszcze,że ta książka jest naprawdę wielka 🫣
.
Ponad sto przepisów na coś tak prostego jak kanapka? Czemu nie. Autor serwuje nam wiele ciekawych pomysłów dzięki czemu zwykłe śniadanie może nagle stać się bardzo atrakcyjnym posiłkiem.
.
Dodatkowe przepisy na pieczywo, mięsa, ryby, nadzienia, przyprawy, marynaty i kiszonki pozwolą rozbudować repertuar smaków i stworzyć niepowtarzalne kompozycje. Autor uczy nas jak wykorzystać to, co już mamy, by nie marnować jedzenia.
.
Propozycje kanapek na śniadanie i na inne pory dnia sprawiają, że każdy znajdzie coś dla siebie. Jest to książka tak naprawdę dla każdego. Nie jest to zwyczajna książka z przepisami, tylko dla tych co lubią i umieją jako tako gotować. Kanapkę może zrobić każdy, a wśród takiej różnorodności znajdzie się przepis nawet dla opornych.
.
To książka dla każdego, kto ceni sobie kreatywne podejście do jedzenia i chce odkryć nowe, apetyczne smaki. Gorąco polecam każdemu, kto pragnie się zainspirować i stworzyć wyjątkowe kanapki w domowym zaciszu.

Książka "Wielka księga kanapek" to prawdziwy skarb dla miłośników tej popularnej przekąski. Wydanie w twardej okładce z mnóstwem kolorowych zdjęć już na pierwszy rzut oka wygląda super. Dodam jeszcze,że ta książka jest naprawdę wielka 🫣
.
Ponad sto przepisów na coś tak prostego j...

Rozwiń

Zwiń

Wejdź w tryb goblina" to książka, która postanawia nauczyć nas bycia nierealnym w tym dążącym do ideału świecie. Autorka chce pokazać nam, że dziwacy w starych dresach są równie wartościowi i warci miłości, co idealni, pięknie ubrani ludzie. To książka dla tych, którzy chcą być bliżej natury. Goblincore to styl, któremu daleko jest od minimalizmu, tak teraz modnego. Gobliny lubią przedmioty, są trochę zbieraczami. Zamiast pustych, beżowych przestrzeni wolą zieleń, zabawę stylem i formą oraz odrobinę buntu.
Jest to styl przyjazny i w pewnie sposób nietypowy. Jeśli ten krótki opis już Cię zaciekawił, to jest to książka właśnie dla Ciebie.
.
" Wejdź w tryb goblina" to ponad dwieście stron książki, która pokazuje, że można być trochę dziwnym i trochę nie idealnym. Nie trzeba być jak wszyscy i tyczy się to zarówno stroju, wystroju, zachowania jak i wielu innych dziedzin życia.
.
Przygotowując się do wesela dużo siedziałam w klimacie boho i w pierwszej chwili właśnie jego przypomina mi ta książka. Tylko doprawiony większą ilością zieleni i natury. Ale to nie tylko wystrój to styl bycia. Natura, ziemia, rośliny. Bardzo przypadła mi do gustu książka. Aż szkoda, że nie jest zielona w środku - byłby ideał.
.
Jeśli chodzi o środek to książka podzielona jest na wiele fragmentów i akapitów. Można czytać ją co pół strony i dawkować sobie globlińskie inspiracje. Na początku poznajemy sam jej zamysł oraz typy goblinów, gdzie możemy sprawdzić, z którym się identyfikujemy. Później autorka pokazuje, jak można uzupełnić w gobliński sposób swój dom i garderobę. Oraz co możemy zrobić do jedzenia czy picia i dla urody, z tego co znajdziemy w przyrodzie.
Mamy przy okazji tego swego rodzaju przepisy, na wprowadzenie goblina do swojego otoczenia. Ściana z mchu, naszyjnik ze znalezisk, kwiaty z papieru dla tych, co nie pamiętają o podlewaniu. To tylko kilka pomysłów.
.
Uczy nas też uważności na to, co nas otacza. Na zatrzymanie się przy kamieniach, kwiatach, czy małych zwierzętach jak mrówki czy żaby.
Myślę, że to książka do której powinien zajrzeć każdy, kto czyje się trochę inny lub po prostu lubi być bliżej natury w codziennym życiu. Mi się podobała ☺️

Wejdź w tryb goblina" to książka, która postanawia nauczyć nas bycia nierealnym w tym dążącym do ideału świecie. Autorka chce pokazać nam, że dziwacy w starych dresach są równie wartościowi i warci miłości, co idealni, pięknie ubrani ludzie. To książka dla tych, którzy chcą być bliżej...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja, tak samo jak książka skierowana jest do osób, które czytały poprzednie tomy. Postaram się jednak nie spoilerować za dużo.
Jeśli jednak jesteście już po lekturze Mgły i Burzy to dobrze znacie Konrada Gronczewskiego. Znaczy na tyle, na ile Konrad dał się poznać. Bo on jest jak cebula - tak go trafnie podsumował Anton 😁 Czasem tylko na chwilę opuści gardę i pokaże nam, co tkwi w nim głębiej. Możliwe, że sam Konrad nie wie, jaki jest na prawdę, a to czyni jego postać jeszcze bardziej ciekawą.
.
Muszę wam powiedzieć, że jest to mój ulubiony typ bohatera. Ten sarkastyczny, nie okazujący uczuć i zamknięty w sobie, który skrywa w sobie wiele przeróżnych uczuć, wiele warstw. Nic więcej dziwnego, że Konrad już od pierwszej książki podbił moje serce. Oczywiście razem z Adamem, a teraz do tego grona dołączył również Antek. Choć żeby nie było uwielbiam prawie wszystkich bohaterów z Miasta gasnących świateł.
.
Ale wróćmy do Równonocy. O czym tak naprawdę jest ta książka? O tym co robił Konrad, gdy go nie było. Jeśli czytając Burze mieliście miliony pytań, to Równonoc jest dobrym sposobem by szukać odpowiedzi. Choć nie obiecuję, że nie zostawi was z nowymi pytaniami.
Jeśli chcecie wiedzieć co robił Konrad, gdy go nie było. Co zdarzyło się w tytułową równonoc. Dlaczego Antek znalazł swoje miejsce u jego boku i co ta dwójka musiała przeżyć, zanim wrócili do Wrocławia - to wiecie co robić 😁
Jeśli jesteście ciekawi, czy Konrad ma w sobie coś z Jamesa Bonda i poznać kolejne osoby z jego przeszłości to Równonoc jest waszym must read!
.
Aleksandra jak zwykle stworzyła genialną historię. Mogłabym płakać, że mało tu Adama, ale nie zrobię Ci tego 😁 Konrad i Antek z całą swoją ekspresyjnością zajmują tyle miejsca, że dla biednego Adama już tu nie było miejsca. Jednak nie martwcie się, to co tu się dzieje rozwala głowę. Akcja goni akcję, bohaterowie przemieszczają się z jednego państwa do drugiego. Najpierw poszukują wiadomej kobiety, później ich uwagę odciąga inny zły typ i to właśnie z nim przyjdzie im rozegrać śmiertelnie niebezpiecznego pokera.
.
Równonoc wciągnęła mnie od pierwszego słowa i nie puściła aż do ostatniego. Tyle tu się dzieje, a przy tym poznajemy Antka i Konrada jeszcze bliżej. Pomiędzy akcją autorka znalazła miejsce na przemyślenia postaci, na ich historię, tęsknotę, ból, przyjaźń i wiele innych. Do tego bohaterowie drugo planowi, którzy tworzą tu barwne tło. Każdy z nich jest wyjątkowy i chętnie przeczytała bym osobną książkę na temat każdego z nich, nawet tego złego typa 😂
.
Myślę, że jeśli czytaliście Mgłę i Burzę to nie muszę was więcej namawiać. Jeśli jednak jeszcze się zastanawiacie to przestańcie. Przeczytajcie to a potem mi podziekujecie 😁

Recenzja, tak samo jak książka skierowana jest do osób, które czytały poprzednie tomy. Postaram się jednak nie spoilerować za dużo.
Jeśli jednak jesteście już po lekturze Mgły i Burzy to dobrze znacie Konrada Gronczewskiego. Znaczy na tyle, na ile Konrad dał się poznać. Bo on jest jak ceb...

Rozwiń

Zwiń