Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nietuzinkowy artysta, wspaniały pisarz, niebywały umysł, chodzący oryginał - te epitety można jeszcze mnożyć, ale na najważniejsze pytanie: jakim był człowiekiem stara się odpowiedzieć Malgorzata Czynska, przyglądając się kobietom, które w ten, czy inny sposób, były dla Witkacego ważne i odcisnęły na nim swoje piętno.

Z tej książki wyłania się obraz ciekawego, ale bardzo trudnego człowieka: kobieciarza, manipulatora, erotomana, egocentryka, który w listach do żony pisał:
"Kiedy właśnie o to chodzi, że ja mogę ręczyć zupełnie za długowieczne moje przywiązanie do Ciebie istotne, a nie mogę tylko ręczyć za uczucie erotyczne. I to, że Cię kocham, jest zawsze prawdą, tylko nienawidzę Cię wtedy, jeśli stajesz się dla mnie symbolem wyrzeczenia. Ja się mogę wyrzekać dla własnej doskonałości, ale nie mogę tego robić dla kogoś, bo go wtedy nienawidzę".

Kobiet Witkacy miał bez liku: arystokratki, artystki, aktorki, modelki, a nawet młodziutka makijażystka. Lgnely do niego niczym przysłowiowa ćma do światła. Co w nim widziały? Znanego artystę, niebezpiecznego, pociagajacego donżuana, a może nieszczęśliwą duszę, którą trzeba uratować? A może zobaczyły wszystkiego po trochu?

Ta książka, mimo, że zajmuje się życiem osobistym i uczuciowym autora "Szewców", to jest napisana tak błyskotliwie i inteligentnie, że nie sposób odłożyć jej na półkę. Historii tych wielkich miłości, przyjaźni oraz miłostek nie można również porównać do romansów z brukowców, czy współczesnych portali plotkarskich, bo mają w sobie wiele polotu, ekstrawagancji i pomysłowości.
Całość jest okraszona dziełami Witkiewicza oraz jego prywatnymi zdjęciami.
Dzięki opowiedzianym perypetiom, inaczej patrzę na te obrazy i teraz widzę w nich głębię przekazu, a może w niektórych smutek, nieszczęście oraz żal.

Kończąc moje przemyślenia stwierdzam, iż relacje damsko - męskie od wieków pozostają niezmienne i chyba w tym jednym Witkacy by się ze mną zgodził, bo sam rzekł:
"Opisać kobietę "od środka" jest nie sposób. Na tym załamują się największe tytany literatury. Kobietę "od środka" może opisać tylko kobieta, rzecz dziwna - nigdy tego nie robi. [...] Bynajmniej nie znaczy to, że kobieta jest potworem, którego nikt zdemaskować nie może. Prawdziwa kobieta nie jest ani zła, ani dobra, jest kobietą, a winni są zawsze tylko i jedynie mężczyźni".

Nietuzinkowy artysta, wspaniały pisarz, niebywały umysł, chodzący oryginał - te epitety można jeszcze mnożyć, ale na najważniejsze pytanie: jakim był człowiekiem stara się odpowiedzieć Malgorzata Czynska, przyglądając się kobietom, które w ten, czy inny sposób, były dla Witkacego ważne i o...

Rozwiń

Zwiń

Cieszę się, że Irena Malysa nie pisze swoich książek hurtowo, tylko trzeba poczekać na kolejną historię przeszło rok. To czekanie sprawia, że czytelnik zastanawia się, jak potoczą się losy jego ulubionych bohaterów.
Świetny ten kryminał, wątek z przeszłości, o pracy w PGR-ach to złoto: czułam to upalne lato, duszne powietrze, zapach wsi o poranku, złe spojrzenia mieszkańców, którzy nie lubią obcych.
Wątek współczesny, dotykajacy problemu myśliwych również bardzo interesujący, a co najważniejsze logicznie powiązany z przeszłością.
Nie mogłam się oderwać.

Cieszę się, że Irena Malysa nie pisze swoich książek hurtowo, tylko trzeba poczekać na kolejną historię przeszło rok. To czekanie sprawia, że czytelnik zastanawia się, jak potoczą się losy jego ulubionych bohaterów.
Świetny ten kryminał, wątek z przeszłości, o pracy w PGR-ach to złoto: ...

Rozwiń

Zwiń

Polonia francuska jest jedną z najstarszych i najliczniejszych społeczności polskich w Europie. W większości są to potomkowie tych, którzy w okresie międzywojennym, w wyniku kryzysu gospodarczego, wyjechali do francuskich kopalń, by tam pracować i godnie żyć. Losy tych ludzi, ich nadzieję, marzenia, ale i rozczarowania śledzi autorka reportażu, wnuczka reemigranta z Francji: Aleksandra Suława.

Wyobrażam sobie, jak musieli się czuć, po przyjeździe do Francji: rzuceni w obce miejsce, bez znajomości języka, bez przyjaciół, bliskich, często z tobolkiem w ręce lub tylko tym, co zdołali udźwignać.

Dla jednych Francja okazała się przyjazna: dała mieszkanie, pracę, możliwość kształcenia dzieci, dla innych mniej uprzejma, kiedy w "chudych" latach Francuzi wolali: "Vaten an Pologne", wracajcie do Polski. Zawsze pozostała w duszy także tęsknota: do ojcowizny, do łąk i lasów, przeszłość starła złe wspomnienia, a zostawiła te dobre. Dusza rozdarta na pół:
"Rozdarto mi duszę. Tęsknię do Polski jako do swojej ojczyzny, lecz i na obczyźnie już się przywiązałem do ludzi, do rzeczy i do miejsc. Pozostawiłem pół duszy w ojczyźnie, nie wiedząc o tym , gdy ją opuszczałem, a i tutaj gdzie przeżyłem osiem lat, gdybym odjeżdżał do ojczyzny, pozostawię cząstkę mej duszy. Tak źle i tak niedobrze. I tak ścierały się w nich dwie ojczyzny, stara i nowa, a każda składala inne obietnice."

Polska po wojnie upomniała się o swoich obywateli, kraj był w ruinie, trzeba go było odbudować. Na szali zaczęły się ważyć losy wielu rodzin: część chciała wracać, część, zwłaszcza młodzi, urodzeni we Francji chcieli zostać, bo Polskę znali tylko z opowieści, a we Francji mieli swoje życie, szkołę, przyjaciół, młodzieńcze miłości, plany na przyszłość.

Ci, którzy wrócili, z tęsknoty, patriotycznego obowiazku, miłości i chęci odgruzowania kraju ponownie musieli mierzyć się z "obcością", bo dla rodaków byli już intruzami, a w dodatku przyjechali zza granicy, więc zazdrość bogactwa bardzo kłuła...

Wspaniały reportaż, bardzo ciekawy, nie miałam pojęcia o tym polsko-francuskim świecie, który przeniknął również do naszej rzeczywistości i jakże ją wzbogacił.

Żałuję, że w szkole temat migracji i uchodźctwa jest traktowany po macoszemu, a jest to przecież jedno z ważniejszych zjawisk w dziejach ludzkości: uczy nie tylko otwartości na inne poglądy, sposób widzenia świata, odmienną kulturę, czy religię, ale i pokazuje dzieje mentalności oraz różne ludzkie, życiowe wybory, które rozwijają naszą empatię.

Polonia francuska jest jedną z najstarszych i najliczniejszych społeczności polskich w Europie. W większości są to potomkowie tych, którzy w okresie międzywojennym, w wyniku kryzysu gospodarczego, wyjechali do francuskich kopalń, by tam pracować i godnie żyć. Losy tych ludzi, ich nadzieję,...

Rozwiń

Zwiń