Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W jednym z sopockich mieszkań dochodzi do brutalnego morderstwa. Ofiarą jest mężczyzna prowadzący szkołę uwodzenia dla mężczyzn, którzy nie potrafią zdobyć kobiety. Ktoś chciał, aby cierpiał, by do samego końca był świadomy tego, co się z nim dzieje. Sprawą zajmuje się doskonale znany już z poprzednich części, dociekliwy i spostrzegawczy prokurator Leopold Bilski. W czasie śledztwa na jaw wychodzą inne brudne sekrety. Komu Błażej naraził się tak bardzo, że musiał ponieść najwyższą karę, jaką jest utrata życia? Była żona – niespełniona rzeźbiarka? Obecna żona instagramerka? A może wspólnik?

Na początku muszę przyznać, że w ogóle nie jest mi szkoda ofiary. Nie napiszę, że zasłużył sobie na to, co go spotkało, ale okropnie traktował wszystkie swoje partnerki i choć nie znęcał się nad nimi fizycznie, to robił to w bardziej wyrafinowany sposób, karał milczeniem, obrażał, poniżał, groził. Uwodził, a z czasem nudził się i niszczył życie kolejnej kobiety. Najpierw była Halszka – artystka, która nie potrafiła utrzymać się ze swojej pasji, słaba, zraniona, z trudną przeszłością. Później była Laura – piękna, wygimnastykowana instagramerka, którą długo próbował zdobyć, w końcu mu się udało, wiec po pewnym czasie przerzucił się na kolejną ofiarę…

Sięgając po tę pozycję, nie trzeba znać poprzednich, każdy tom opowiada inną historię i szczerze powiedziawszy, od publikacji trzeciego minęło tyle czasu, że zdążyły mi się one zatrzeć w pamięci. Uwielbiam twórczość. Małgorzaty Oliwii Sobczyk. Podziwiam ją za wiedzę i research, jaki musiała przeprowadzić, by wnikliwie opisać, chociażby sprawy medyczne.

Książkę czyta się szybko, rozdziały są krótkie i występuje tu wiele różnych wątków. Po części poznajemy bardziej życie prywatne prowadzącego śledztwo prokuratora Bilskiego, ale również przedstawiona zostaje nam Halszka, Laura oraz Klaudiusz – wspólnik Błażeja, którego obraz również został nam przytoczony w retrospekcjach.

Szkoła uwodzenia, gang samochodowy, obrót nielegalnymi substancjami, traumy, a także pająk. To wszystko znajdziemy w „Żółci”, a jeśli jesteście ciekawi, co z tym wspólnego ma wspomniany wcześniej, niezbyt lubiany zwierz, koniecznie musicie sięgnąć po tę pozycję, choć zachęcam oczywiście do zapoznania się z całą serią „Kolory zła”.

„Żółć”, to książka, która toczy się dość wolnym tempem, przyspieszając na sam koniec, jednak nie ma czasu na nudę, ponieważ mimo jednostajnego charakteru, występuje tu wiele wątków, przez co powieść jest ciekawa. Jeśli lubicie kryminały, to z pewnością polubicie twórczość autorki.

W jednym z sopockich mieszkań dochodzi do brutalnego morderstwa. Ofiarą jest mężczyzna prowadzący szkołę uwodzenia dla mężczyzn, którzy nie potrafią zdobyć kobiety. Ktoś chciał, aby cierpiał, by do samego końca był świadomy tego, co się z nim dzieje. Sprawą zajmuje się doskonale znany już z poprzednich części, dociekliwy i spostrzegawczy prokurator Leopold Bilski. W czasie...

Marcelina jest dziewczynką, która posiada osobowość wysoko wrażliwą. Jest to szereg cech, które z jednej strony utrudniają życie, a z drugiej sprawiają, że dostrzega więcej od innych, ma empatyczną naturę oraz artystyczną duszę. Dziewczynka nie lubi tłoku i hałasu, nie chce być przytulana przez obce osoby, nie lubi zmian. Dla niej najlepsza jest rutyna oraz zaplanowany dzień. Przejmuje się losem innych ludzi i jest dość lękliwa. Jej brat Benio natomiast jest całkowitym jej przeciwieństwem, jest głośny oraz energiczny, przez co Marcelinka nieraz po prostu zakłada słuchawki i się wycisza.

W tej części dzieciaki wraz z mamą wyruszają w podróż na Mazury do dziadka. Marcelinka na miejscu poznaje przyjaciółkę, która tak jak ona jest wysoko wrażliwa. Szybko łapią wspólny język i przyjemnie spędzają czas. Słysząc o tym, że na wysepce znajdującej się na jeziorze, może mieszkać czarny łabędź, ich wyobraźnia podsuwa im przeróżne fantazje. Być może jest to książę zaklęty w ptaka? A może jest to tylko lokalna legenda i takie zwierze tam nie występuje?

Seria książek napisana została przez Katarzynę Kucewicz, która jest psychologiem, psychoterapeutą i na co dzień zajmuje się między innymi wysoką wrażliwością, więc w autentyczny sposób pokazuje świat dziecka, które ową osobowość posiada. Życie takiemu człowiekowi, zwłaszcza młodemu podsuwa różne wyzwania. Sama wiem, jak to jest, gdyż również jestem WWO. Kiedy się o tym dowiedziałam, moje życie stało się prostsze, gdyż zaczęłam się uczyć, jak z tym funkcjonować.

Podoba mi się sposób, w jaki mama wychowuje Marcelinkę i Benia. Są w niej duże pokłady cierpliwości oraz zrozumienia. Zawsze tłumaczy swoim dzieciom wszystko dokładnie i stara się przepracować z nimi ich emocje, które często dla dzieci są trudne, zwłaszcza gdy w grę wchodzi gniew, bezsilność i smutek. Chciałabym być taka dla swojej córki i mam nadzieję, że będę.

Uważam, że zarówno ta, jak i poprzednie części serii są warte uwagi. Krótkie, ciekawe rozdziału składają się na piękną opowieść o wakacyjnych przygodach dziewczynki między pierwszą a drugą klasą podstawówki. Całość ozdabiają ciekawe rysunki, wykonane przez Ewę Poklewską-Koziełło. Wyglądają, jak namalowane dziecięcą ręką na papierze. Książka zawiera twardą oprawę i wklejkę pasującą do całości. Myślę, że spędzony przy niej czas będzie wartościowy zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Moja córka jest jeszcze malutka, ale już teraz czytam jej przygody Marcelinki, a ona uważnie słucha.

Marcelina jest dziewczynką, która posiada osobowość wysoko wrażliwą. Jest to szereg cech, które z jednej strony utrudniają życie, a z drugiej sprawiają, że dostrzega więcej od innych, ma empatyczną naturę oraz artystyczną duszę. Dziewczynka nie lubi tłoku i hałasu, nie chce być przytulana przez obce osoby, nie lubi zmian. Dla niej najlepsza jest rutyna oraz zaplanowany...

Chłopak ze szlaku, dziewczyna z mgły. Daria zostaje zabrana przez przyszłą szwagierkę i znajome na wieczór panieński. Jednak kobieta zamiast klubami, bardziej zainteresowana jest górami. Chęć pójścia na szlak, jest tak wielka, że nie wahając się zbyt długo, wyrusza, by zobaczyć je z bliska. To miał być jedynie krótki spacer, lecz straciła poczucie czasu, a na domiar złego dopadła ją burza. Gdy potknięcie może doprowadzić do tragedii, pomocną dłoń wyciąga do niej nieznajomy, który szybko staje się dla niej najbliższą osobą, choć zna go tak krótko. Obiecują sobie, że mimo swoich zobowiązań spotkają się w tym samym miejscu za rok.

Daria wychodzi za mąż i to jej małżonkowi powinniśmy kibicować, a nie Dawidowi, który tak naprawdę jest dla niej obcy, jednak moje serce było przy nim. Ryszard pochodzi z bogatej rodziny, w której matka jest władcza, siostra fałszywa, a ojciec trzyma się z boku. Taka teściowa powinna być dla bohaterki czerwoną flagą, ponieważ od początku dawała jej popalić. Wzbudzała we mnie takie emocje, że muszę przyznać autorce punkt za jej kreacje.

Podoba mi się tło powieści, a także sposób, w który Joanna Szarańska je opisuje. Podczas lektury niemal czułam, jakbym piła herbatę w tatrzańskiej karczmie, gdy za oknem deszcz bezlitośnie wali kaskadami w okna lub czytała książkę w ulubionym fotelu Darii w kamienicy porośniętej bluszczem. Zapragnęłam spakować plecak i ruszyć przed siebie w stronę słońca.

Na plus na pewno jest to, że książka wzbudza wiele emocji, mimo iż niemal przez całą długość idzie równym tempem, to ma również kilka mocniejszych chwil. Ukazuje, jak życie w jednym momencie może się zmienić. Jednego dnia jesteśmy szczęśliwi, drugiego wali nam się świat i odwrotnie.

Wyobraźcie sobie, że poznajecie kogoś przypadkowego, a okazuje się, że czekaliście na niego całe życie. Jednak nie jest to komedia romantyczna, więc po długiej rozmowie, kilku śmiechach, wspólnej wędrówce musicie wrócić do swojego życia. Do pracy, partnera, domu, jednak niecierpliwie oczekujecie tego jednego dnia w roku, kiedy przestajecie być tym, kim jesteście, a przez parę godzin jesteście dziewczyną z mgły lub chłopakiem ze szlaku.

Daria nie jest typem osoby, z którą bym się zaprzyjaźniła. Tego typu bohaterki nazywam „bezbronnymi sarenkami”. Momentami miałam ochotę wejść do książki i potrząsnąć nią, by przestała zachowywać się, jak zranione zwierze i wzięła życie w swoje ręce. To taka grzeczna, ułożona dziewczyna, która woli na pęknięcie przykleić plaster, niż uznać, że coś jest zepsute. Dawid też momentami zachowuje się nie w porządku, ale cóż, w końcu nikt nie jest idealny.

Joannę Szarańską znam z jej poprzednich pozycji, bardzo lubię jej styl, więc wiedziałam, że sięgając po „Do zobaczenia za rok”, nie zawiodę się. Polecam Wam tę poruszającą książkę. Jeśli lubicie powieści obyczajowe, jestem pewna, że poruszy Wasze serca.

Chłopak ze szlaku, dziewczyna z mgły. Daria zostaje zabrana przez przyszłą szwagierkę i znajome na wieczór panieński. Jednak kobieta zamiast klubami, bardziej zainteresowana jest górami. Chęć pójścia na szlak, jest tak wielka, że nie wahając się zbyt długo, wyrusza, by zobaczyć je z bliska. To miał być jedynie krótki spacer, lecz straciła poczucie czasu, a na domiar złego...

Nataszy w jednym momencie zawalił się cały świat. Jednego dnia ma pracę, narzeczonego, przyjaciółki, świeżo wyremontowane, nowe mieszkanie, kolejnego nie ma nic. Kiedy jej ojciec ginie w wypadku, a ona musi zająć się znienawidzoną matką, która okazuje się być chora na Alzheimera, jej narzeczony zostawia ją samą z problemami, twierdząc, że może wrócić, kiedy je rozwiąże. Cóż ma zrobić, kiedy została sama, bez pieniędzy i jakichkolwiek perspektyw na przyszłość?

Wstaję rano i myślę sobie, że nastał kolejny dzień, który niczym nie będzie się różnił od poprzednich. Oczami wyobraźni widzę już, jak za chwilę będę musiała walczyć o to, by moja kilkumiesięczna córka coś zjadła. Godzinami będę marzyć o tym, by usiąść na fotelu z kawą i poczytać książkę, co jest nierealne, ponieważ moje niemowlę jest bardzo absorbujące, a gdy w końcu zaśnie, muszę zająć się tym, czego nie dałam rady zrobić, mając je na rękach. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ mam zdrowe, rozwijające się dziecko, które wraz z każdym tygodniem robi kolejne postępy. Kiedyś jeszcze będę miała więcej czasu na książki i nie obudzę się z lękiem. Inaczej jest w przypadku osoby chorej na Alzheimera, ona wraz z każdym tygodniem „znika”. Boi się, nie wie, gdzie jest, nikogo nie poznaje, a choroba zabiera jej po kolei wszystkie podstawowe czynności życiowe. Jej opiekun praktycznie nie ma życia, chyba że stać go na prywatny ośrodek. Co dzień musi zmagać się z agresją, walką o to, by chory wziął leki, pozwolił się umyć lub usiadł na toalecie. Takie życie jest przerażające dla obu stron.

W pierwszym momencie chciałam napisać, że inaczej jest, gdy kogoś kochamy, ale patrzenie, jak ukochana osoba na naszych oczach zmienia się pod wpływem tej okrutnej choroby, musi być trudne oraz bolesne. Natasza nienawidzi swojej matki, ponieważ zrujnowała jej dzieciństwo i nastoletnie lata, wciąż utwierdzając w niej przekonanie, że jest głupia oraz nic niewarta. Jakby tego było mało, dalej zabiera jej wszystko, co miała. Kawałek, po kawałku. Jedyne, co bohaterkę powstrzymuje przed ucieczką, jest sumienie. Gdyby istniała naprawdę, chciałabym ją przytulić, bo nikt jej tego nie zaoferował.

Ciężko jest mi napisać, że była to dla mnie wciągająca lektura (choć była!), gdyż porusza tak trudne tematy, z którymi w realnym świecie naprawdę borykają się ludzie. Zżyłam się jednak z bohaterami: Nataszą, która jest odważniejszą i silniejszą osobą, niż myśli, jej sąsiadem Ernestem, z którym kobieta wiecznie toczy boje, z jego rezolutną córką, a nawet jej chorą matką. Ta książka zostawiła mnie z mnóstwem przemyśleń i nutą nostalgii. Życie jest nieprzewidywalne, nigdy nie wiemy, co nas spotka za chwilę. Dziś jesteśmy szczęśliwi, a jutro, ktoś nam to szczęście można wyrwać, więc należy cieszyć się każdym dniem, bo nie wiemy, co na nas czeka w przyszłości. Powieść bardzo polecam Wam przeczytać, jest to jedna z lepszych pozycji, które miałam w rękach na przestrzeni ostatnich miesięcy. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że najlepsza.

Nataszy w jednym momencie zawalił się cały świat. Jednego dnia ma pracę, narzeczonego, przyjaciółki, świeżo wyremontowane, nowe mieszkanie, kolejnego nie ma nic. Kiedy jej ojciec ginie w wypadku, a ona musi zająć się znienawidzoną matką, która okazuje się być chora na Alzheimera, jej narzeczony zostawia ją samą z problemami, twierdząc, że może wrócić, kiedy je rozwiąże. Cóż...

Kiedyś: Ada jest młodą, zakochaną kobietą, która nie widzi świata poza swoim partnerem. Ma pracę, którą niezbyt lubi i wredną szefową, ale nic nie ma znaczenia, gdyż miłość stawia na pierwszym miejscu. Jest przekonana, że Kamil jest jej przyszłym mężem, ojcem jej dzieci. Kiedy mężczyzna zabiera ją do miasteczka, z którego pochodzi, by poznała jego rodzinę i przyjaciół, kobieta jest przekonana, że nic nie stanie jej na przeszkodzie, jednak bardzo się myliła. Teraz: Ada udaje się do psychoterapeuty, gdyż nie może uporać się z wydarzeniami z przeszłości, wydarzyło się coś strasznego, z czym nie może sobie poradzić. Ten natomiast proponuje jej wspólne napisanie książki na ten temat.

Jest to typ książki, która przez całą długość poprowadzona jest jak obyczajowa historia. Ot, jest para, ich życie codzienne, imprezy, niezbyt lubiani przyjaciele mężczyzny. Wiemy, że coś się wydarzyło, lecz do końca nie wiemy co. Klimat jest niepokojący, lecz mało się dzieje, dopiero na zakończenie, akcja przybiera tempa, czytelnik dowiaduje się, z jakim „potworem” musi się zmierzyć Ada i przyznam, że autorce udało się mnie zaskoczyć, a ja podczas lektury poczułam niepokój. Czegoś takiego się nie spodziewałam. Choć części rzeczy można się domyślić, to zdecydowanie nie wszystkiego.

Ada jest dziwna, raczej bym się z nią nie polubiła. Poznajemy wiele jej przemyśleń, podczas których zdradza to, co myśli na temat innych, jednocześnie mamy wrażenie, że nie do końca jest stabilna emocjonalnie i tak też wygląda w oczach innych. W zasadzie bohaterowie zostali wykreowanie w ten sposób, że do żadnego z nich nie pałałam podczas lektury wielką sympatią. Była to dla mnie zgraja dorosłych ludzi, którzy zachowują się jak dzieci. Jednocześnie uważam, że do postaci występujących w książce, nie trzeba pałać miłością i to, że nie przyciągają uwagi miłym wizerunkiem, nie oznacza, że są wykreowani źle.

„Pustać”, to w moich oczach bardzo dobry debiut. Mimo że jestem osobą, która preferuje powieści z szybszą akcją, to muszę przyznać, że byłam ciekawa rozwiązania tej sprawy i bardzo podobał mi się klimat tej książki, a zakończenie, jak wspomniałam wyżej, mnie zaskoczyło. Język jest prosty i przystępny, szybko się ją czyta i jeśli nastawimy się na historię, w której zbrodnia, znajduje się gdzieś w tle, to otrzymamy ciekawą pozycję na kilka wieczorów.

Kiedyś: Ada jest młodą, zakochaną kobietą, która nie widzi świata poza swoim partnerem. Ma pracę, którą niezbyt lubi i wredną szefową, ale nic nie ma znaczenia, gdyż miłość stawia na pierwszym miejscu. Jest przekonana, że Kamil jest jej przyszłym mężem, ojcem jej dzieci. Kiedy mężczyzna zabiera ją do miasteczka, z którego pochodzi, by poznała jego rodzinę i przyjaciół,...

Podczas nieobecności w domu Iris i Gabriela zjawia się ich przyjaciółka z Paryża, która oznajmia, że w jej małżeństwie pojawił się kryzys, spowodowany tym, iż Pierr wyznał, że wdał się w romans i ma córkę. Nie wiadomo, ile ma ona lat, czy była to przygoda na jedną noc, czy coś poważniejszego, bez względu na wszystko Laurie nie może przejść obok tej informacji obojętnie. Mijają dni, lecz nic się nie zmienia, a kobieta nie szykuje się do opuszczenia domu przyjaciół, co robi się dla nich uciążliwe, zwłaszcza że nosi ubrania Iris, wciąż kręci się wokół niej niczym cień i wypytuje o śmierć chłopaka, który odszedł na oczach Gabriela.

Cóż mogę powiedzieć. Uwielbiam twórczość, styl i historie B.A. Paris. Autorce zawsze udaje się mnie wystrychnąć na dudka i choć w „Przyjaciółce” zabrakło mi emocji i cały czas w głowie tliła się myśl, że to bardziej dramat niż thriller, to końcówka, której zupełnie się nie spodziewałam, zrekompensowała mi całość. Albo wypadłam z wprawy, albo jestem zbyt przemęczona, że nie wpadłam na to, iż w tej powieści jest ukryte drugie dno. Czytałam wszystkie książki pisarki, więc powinnam się spodziewać, że jak zwykle przygotowała dla swoich czytelników coś ciekawego.

Klimat jest gęsty tak bardzo, że można go niemal kroić nożem. Akcja nie jest szybka, autorka postawiła raczej na psychologiczny aspekt historii i gdybyśmy nie wiedzieli, jaką książkę trzymamy w rękach, moglibyśmy pomyśleć, że jest to opowieść o grupie przyjaciół, która wspiera się w trudnych sytuacjach, jednak jak można się domyślić, kryje się za tym coś głębszego. Ktoś tam porządnie mieszka, pytanie tylko kto.

Bohaterowie są prawdziwą mieszanką różnorodnych charakterów. Gabriel jest lekarzem, który załamał się po stracie ojca oraz po tym, jak towarzyszył chłopakowi z sąsiedztwa w ostatnich minutach jego życia. Stara się żyć normalnie, lecz ewidentnie nie może się podnieść po tych traumatycznych przeżyciach. Iris wspiera męża, jak tylko potrafi, lecz jest jej przykro z powodu tego, że jej małżeństwo powoli się rozpada, a oni stają się dla siebie obcy. Tym, co ich ze sobą łączy jest ich córka. Laure jest typem kobiety, którą się lubi, lecz na dłuższą metę robi się męcząca. Każdy potrzebuje czasem prywatności, a ona oplata się wokół człowieka niczym bluszcz. Pierr narozrabiał i wszystkich ignoruje, choć zdecydowanie jego bliscy zasłużyli na wyjaśnienia tego, co właściwie zaszło. Jest jeszcze para, która niedawno wprowadziła się na wieś, Esme i Hugh – są dość ekscentryczną, oryginalną parą, która wzbudza dodatkowe zainteresowanie tym, iż mieszka ze swoim ogrodnikiem, który ma swoje tajemnice.

Nie jest to moja ulubiona powieść B. A. Paris. Dla mnie bezapelacyjnie w dalszym ciągu wygrywa „Na skraju załamania” oraz „Za zamkniętymi drzwiami”, jednak plasuje się gdzieś w środku nad „Dublerką” oraz „Pozwól mi wrócić” czy „Dylematem”. Czytałam ją z zaciekawieniem, jednak nie była to tak porywająca powieść, jak jej dwie pierwsze książki i wciąż czekam na coś, co im dorówna. Niemniej jednak uważam, że „Przyjaciółka” jest warta uwagi i będzie ciekawą lekturą dla osób lubiących thrillery z mocno rozbudowanym tłem psychologicznym.

Podczas nieobecności w domu Iris i Gabriela zjawia się ich przyjaciółka z Paryża, która oznajmia, że w jej małżeństwie pojawił się kryzys, spowodowany tym, iż Pierr wyznał, że wdał się w romans i ma córkę. Nie wiadomo, ile ma ona lat, czy była to przygoda na jedną noc, czy coś poważniejszego, bez względu na wszystko Laurie nie może przejść obok tej informacji obojętnie....

2017 rok. W tym samym momencie dwoje ludzi znika bez śladu i wraca po czterech latach, w tych samych ubraniach, tak jakby nie minęło mnóstwo czasu od ich wyjścia z domu, tylko kilka godzin. Jedną z tych osób jest Michalina, która feralnego dania wyszła na spotkanie z przyjaciółką, drugą Tymon – brat prywatnego detektywa Igiego, którego już dobrze znamy z poprzednich części serii. Czy za ich zniknięciem stoi syn kontrowersyjnego biznesmena? Czy Ignacemu i Sandrze uda się rozwikłać zagadkę, która ma dla nich prywatne znaczenie?

Od jakiegoś czasu mam problem z twórczością Marcela Mossa, choć dawniej z otwartą buzią pochłaniałam jego książki. Po „Porwanych” sięgnęłam dlatego, że czytałam poprzednie tomy serii, gdyby to była inna historia, to raczej bym się na nią nie skusiła. Epilog był dla mnie obrzydliwy i chory. Mam dosyć gwałtów, makabrycznych okaleczeń narządów płciowych i tego typu tematów, które nieustannie autor funduje swoim czytelnikom. Tak, jakby kryminał nie mógł się opierać na innej tematyce. To już kolejny raz, kiedy poczułam obrzydzenie podczas czytania powieści autora.

Sandra i Igi mocno przypominają mi Chyłkę i Zordona. Ona waleczna, sarkastyczna, sprawiająca wrażenie zimnej, stroniącej od ludzi, on sympatyczny wesołek, który zmienia się w mężczyznę, kiedy trzeba. Jeśli oni nie będą kiedyś razem, to ja nie wierzę w miłość. Chociaż może lepiej nie, ponieważ jak nam Marcel Moss zafunduje ich miłosne uniesienia, to nie będę mogła tego znieść.

Nieco za mało się dzieje, lecz momentami nawet mnie ta książka ciekawiła. Głównie zastanawiało mnie to, jak można zniknąć na cztery lata i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Końcówka natomiast mocno przekombinowana. Nie lubię, gdy serie mają powyżej trzech tomów, ponieważ w kolejnych częściach historia wygląda często, jakby była ciągnięta na siłę. O ile wątek Tymona był jeszcze ok, to wątek Leny przebija nawet amerykańskie filmy sensacyjne. Zdecydowanie w mojej ocenie autor przedobrzył.

Zapewne sięgnę z ciekawości po kolejny tom, ponieważ czuję, że się pojawi. Jednak nie mam wobec niego większych oczekiwań, a po kolejne historie autora raczej nie sięgnę. Jeśli jednak znów będę zmuszona czytać o wyuzdanym seksie, znęcaniu się nad kobietami i obrzydliwych torturach, obiecuję wszem wobec, że książkę wyrzucę przez okno.

2017 rok. W tym samym momencie dwoje ludzi znika bez śladu i wraca po czterech latach, w tych samych ubraniach, tak jakby nie minęło mnóstwo czasu od ich wyjścia z domu, tylko kilka godzin. Jedną z tych osób jest Michalina, która feralnego dania wyszła na spotkanie z przyjaciółką, drugą Tymon – brat prywatnego detektywa Igiego, którego już dobrze znamy z poprzednich części...

Louise dowiaduje się, że jej mama i tata zginęli w wypadku. Postanawia uporządkować sprawy spadkowe oraz pojechać na pogrzeb. Będzie musiała stawić czoła bratu, którego nienawidzi i któremu wszystko przychodziło przez całe życie zbyt łatwo, w przeciwieństwie do niej. Ona musiała na wszystko zapracować. Niestety Mark jest jej najmniejszym problemem. Choć nie ma na to najmniejszej ochoty, będzie musiała przekroczyć próg domu jej rodziców, w którym coś jest zdecydowanie nie tak. Obsesja jej matki na punkcie lalek może wpędzić Louise w niebezpieczeństwo.

Ta książka ma lepsze i gorsze momenty. Choć początkowo emocji jest w niej tyle, co przy zbieraniu porzeczek, to wciągnęłam się w jej obyczajową część. Ciekawił mnie konflikt między rodzeństwem, spieranie o sprzedaż domu i podział majątku. Długo zastanawiałam się, gdzie jest horror, gdyż poza epizodem, nie działo się tam nic spektakularnego. W drugiej połowie powieść się rozkręca, a akcja przyspiesza tempa, lecz szczerze powiedziawszy, nie czułam grozy, a niekiedy przytłaczała mnie niedorzeczność w tej historii. Końcówka natomiast była niezła i podciągnęła znacznie moją ocenę.

Głównymi bohaterami są wspomniani wyżej Louise oraz Mark. Są niczym zderzenie dwóch światów. Ona sprawia wrażenie ogarniętej życiowo osoby, która ma wszystko uporządkowane. Nie lubi być zaskakiwana i niechętnie wraca do przeszłości. Mark natomiast wygląda na osobę, którą cechuje słomiany zapał, całe życie rodzice wyciągali go z tarapatów, nie ma rodziny i jest całkowicie zafiksowany na punkcie pieniędzy. Do czego dojdzie, gdy tej dwójce przyjdzie złączyć siły w walce z nadprzyrodzonymi, złymi mocami?

Tak swoją drogą, nie wyobrażam sobie mieć w domu kolekcje upiornych lalek, pacynek, klaunów. Mimo że nie wierzę, iż mogłyby być nawiedzone, to i tak czułabym się nieswojo, zwłaszcza po zmroku. Zbyt dużo horrorów w życiu widziałam oraz czytałam, bym mogła wśród nich spać. Są zdecydowanie lepsze formy kolekcjonowania rzeczy, np. filatelistyka. Jestem ciekawa, jakie jest Wasze zdanie na ten temat.

Nie wiem dlaczego, ale spodziewałam się, że będzie to czarna komedia, jednak zdecydowanie ta książka nie należy do tego gatunku. Według mnie jest to połączenie horroru z dramatem. Każda rodzina ma sekrety i grzeszki, lecz to, co kryje się „za zamkniętymi drzwiami” bohaterów, skrywa mrok sięgający już czasów ich dzieciństwa.

Nie mogę na koniec nie wspomnieć o ciekawej okładce, stylizowanej na zniszczoną. W pierwszym momencie chciałam lecieć na pocztę, by ich zrugać nie dość za potężne opóźnienie, to jeszcze za zniszczenie książki, tymczasem mój mąż zatrzymał mnie i pokazał, że ona po prostu tak wygląda specjalnie!

Louise dowiaduje się, że jej mama i tata zginęli w wypadku. Postanawia uporządkować sprawy spadkowe oraz pojechać na pogrzeb. Będzie musiała stawić czoła bratu, którego nienawidzi i któremu wszystko przychodziło przez całe życie zbyt łatwo, w przeciwieństwie do niej. Ona musiała na wszystko zapracować. Niestety Mark jest jej najmniejszym problemem. Choć nie ma na to...

Laura budzi się w szpitalu, pamięta, co jest modne, jakie święto wypada ósmego marca, ale całkowicie nie pamięta, kim jest. Wkrótce zjawia się mężczyzna, który podaje się za jej męża i twierdzi, że mają kilkuletnią córkę. Kobieta mu zupełnie nie ufa i czuje się przy nim, jak przy obcym człowieku. Nie ma jednak wyboru i próbuje zaakceptować nową dla niej rzeczywistość.

Co tu się w tej książce zadziało, to się nawet przyśnić Spielbergowi nie mogło przyśnić. Jestem pełna podziwu tego, że autorka nie pogubiła się w tym, kto czyim jest ojcem, bratem, kochanką, sąsiadem itd. Ja już czasami traciłam orientację. Ta książka jest tak nierealna, że aż boli, ale nie będę się czepiać, w końcu to fikcja literacka. Nie umieściłabym tej pozycji, ani w granicach literatury obyczajowej, ani thrillera, według mnie jest to powieść sensacyjna. Intryga ciekawa, nie wpadłabym na to, jak się zakończy, lecz według mnie Danka Braun nieco przesadziła, przez co historia wydała mi się przekombinowana. Ilość nieszczęść przyprawia o zawrót głowy. Mogłam liczyć ile osób zachorowało, a ile umarło.

Bohaterowie sztampowi. Każdy tam się dorabia majątku w spadku. Pieniądz nie ma dla nikogo znaczenia. Alicja i Laura, jak typowe podlotki, gdzie tam szkoła w głowie, jak pojawiają się starsi od nich o dziesięć lat mężczyźni, którzy zakochują się w nastolatkach od pierwszego wrażenia i w błyskawicznym tempie lądują z nimi w łóżku, oczywiście nie zważając na konsekwencje. Nic niewnoszący do fabuły seks, jako wywiązywanie się z „małżeńskiego obowiązku” – jak koty w marcu, najlepiej od rana do nocy, co dzień. Niedorzeczności, gonią niedorzeczności, jak na przykład tekst, że jedna z bohaterek nie słyszała, by dzik kiedyś zabił (zapraszam autorkę do poczytania na temat ostatniego ataku w środku Gdyni), o tym, że kobieta musiała uważać, na to co je ze względu na karmienie dziecka (nie od dziś wiadomo, że nie ma czegoś takiego, jak dieta matki karmiącej), przekupywanie bramkarza, by móc wejść do klubu studenckiego (do klubu studenckiego można wejść tak, jak do innego klubu, studenci po prostu mają zniżki z legitymacją). Plus jedna obrzydliwa scena, a właściwie zachowanie jednej z bohaterek, o którym nie napiszę, by zbyt wiele nie zdradzić, ale tak mnie to zniesmaczyło, że nie mogę uwierzyć, że autorka mogła coś takiego napisać.

Pamiętam, jak byłam zachwycona pierwszą książką Danki Braun, po którą sięgnęłam, Była to „Krew na sutannie”. Niestety żadna kolejna książka w moim odczuciu jej nie dorównała, były lepsze i gorsze powieści, a „Nie pamiętam cię córeczko” plasuje się w mojej opinii po środku. Mnóstwo rzeczy mnie denerwowało, nieco mi się dłużyło, choć doskonale znam styl autorki, ale również byłam zaciekawiona i nie odgadłam zakończenia, więc plus za nieprzewidywalność.

Laura budzi się w szpitalu, pamięta, co jest modne, jakie święto wypada ósmego marca, ale całkowicie nie pamięta, kim jest. Wkrótce zjawia się mężczyzna, który podaje się za jej męża i twierdzi, że mają kilkuletnią córkę. Kobieta mu zupełnie nie ufa i czuje się przy nim, jak przy obcym człowieku. Nie ma jednak wyboru i próbuje zaakceptować nową dla niej rzeczywistość.

Co...

Myszonek jest małym ciekawym świata chłopcem, który mieszka z mamą i przeżywa wiele przygód. Tym razem poznajemy jego życie, gdy nadchodzi wiosna oraz Wielkanoc. Bohater sadzi rzeżuchę, podziwia gałązki brzozy w wazonie, maluje jajka, pomaga w porządkach przed świętami, szuka czekoladowego smakołyku.

Myszonek, jak każde dziecko nie zawsze jest grzeczny, czasem nie słucha się mamy, przeciwstawia się jej, woli się bawić, gdy trzeba wypełniać inne obowiązki, ale również dużo się uczy, chętnie poznaje nowe rzeczy, czasem jest smutny, czasem się boi, czasem ma zły dzień, gdyż trzeba wiedzieć, że dzieci tak samo jak dorośli mają w sobie całą plejadę emocji, z którymi nie do końca sobie radzą, dlatego krzyczą, tupią nogą, marudzą i trzeba mieć do nich ogromną cierpliwość i zamiast krzyczeć, pomagać im zrozumieć świat. Każde dziecko jest czasem Myszonkiem.

Niezmiennie podoba mi się szata graficzna, twarda oprawa, ilustracje, format, wklejka. Jest to jedna z moich ulubionych serii dla dzieci, mam do niej sentyment. Ukazuje zwyczajne życie matki, która samotnie wychowuje dziecko (a przynajmniej tak mi się wydaje, gdyż nigdy nie występuje tata), z tą różnicą, że bohaterami są myszy, a nie dzieci. Do tej pory w serii ukazały się przygody pod namiotem, w urodziny, zimą oraz w zwykłej codzienności. Treści nie jest zbyt wiele, lecz przekaz jest duży, a mały czytelnik może wyciągnąć z opowiastki odpowiednie wnioski.

Mama Myszonka jest cudowna i my w prawdziwym życiu powinniśmy czerpać jak najwięcej z jej postaci. Poświęca dużo czasu na wychowanie syna, nie reaguje złością, gdy broi, nie gniewa się, gdy niechcący stłucze jajko. Miło odnosi się do jego przyjaciół i choć czasem się niecierpliwi lub jest zmęczona, to Myszonek zawsze może na nią liczyć.

Z ciekawością czekam na kolejny tom tego cyklu i już zastanawiam się, czego będzie dotyczyć.

Myszonek jest małym ciekawym świata chłopcem, który mieszka z mamą i przeżywa wiele przygód. Tym razem poznajemy jego życie, gdy nadchodzi wiosna oraz Wielkanoc. Bohater sadzi rzeżuchę, podziwia gałązki brzozy w wazonie, maluje jajka, pomaga w porządkach przed świętami, szuka czekoladowego smakołyku.

Myszonek, jak każde dziecko nie zawsze jest grzeczny, czasem nie słucha...

Stajnia w Kopytkowie, to miejsce, w którym mieszkają przeróżne, sympatyczne zwierzęta. Są tam oczywiście konie, ale jest też zarówno kot, pies, jak i żaba. Toczą sobie spokojne życie aż tu pewnego ranka koń Niunio odkrywa, iż jego głowę pokrywają tęczowe loki. Jego przyjaciele koniecznie chcą wiedzieć, skąd się wzięły, czy był u fryzjera, czy sam je sobie zrobił, a może się w czymś tarzał? Niunio jednak nie ma pojęcia, jak ta fryzura się na nim znalazła. Co pomyśli sobie o nim Lukrecja – arabska księżniczka?

„Czary w Kopytkowie”, to opowieść o przyjaźni, miłości, pokonywaniu nieśmiałości. Jest zabawna oraz pouczająca. Z całą pewnością będzie podobać się dzieciom, które lubią zwierzęta, a w szczególności pasjonują się jazdą konną. Przedział wiekowy, do którego jest kierowana, to powyżej sześciu lat, lecz moja półroczna córka z zaciekawieniem oglądała obrazki i słuchała historii z otwartą buzią. Z całą pewnością wrócimy do niej ponownie, gdy podrośnie.

Niewątpliwym plusem książki jest jej szata graficzna, ilustracje wykonane przez Joannę Grudnik, format oraz śliskie strony. Muszę również wspomnieć, że nie jest to zwykła powieść. Dziecko może znaleźć w niej kody, które wpisuje się na specjalnej stronie, aby zobaczyć filmiki. Co na nich jest? Nie zdradzę Wam, sami się musicie o tym przekonać, Książkę można ją również przeczytać na komputerze lub telefonie w języku angielskim, lub ukraińskim. Dostępny jest również audiobook, którego można znaleźć na Legimi, Audiotece, Storytel i EmpikGo.

Autorami „Czarów w Kopytkowie” jest Marcin Kozioł – autor kilkudziesięciu książek dla dzieci i młodzieży oraz dobrze wszystkim znana dziennikarka Katarzyna Dowbor, która podobno o koniach wie prawie wszystko, a ja jej w to wierzę :)

Uważam, że warto sięgnąć po tę książeczkę, gdyż bawi i uczy. Dzieci na pewno będą zachwycone możliwością odnajdywanie w niej kodów, a sama historyjka jest miła i lekka. Ukazuje, że o zwierzęta trzeba dbać. Konie muszą być szczotkowane oraz muszą mieć wyczyszczone kopyta. A główny bohater istnieje naprawdę!

Stajnia w Kopytkowie, to miejsce, w którym mieszkają przeróżne, sympatyczne zwierzęta. Są tam oczywiście konie, ale jest też zarówno kot, pies, jak i żaba. Toczą sobie spokojne życie aż tu pewnego ranka koń Niunio odkrywa, iż jego głowę pokrywają tęczowe loki. Jego przyjaciele koniecznie chcą wiedzieć, skąd się wzięły, czy był u fryzjera, czy sam je sobie zrobił, a może się...

W tajemniczych okolicznościach ginie mężczyzna. Ma podcięte gardło i wszystko wskazuje na to, że został wypchnięty z balkonu. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby mordercą nie był „człowiek widmo”. Drzwi od mieszkania były zabite deskami od środka, wiec nikt nie miał możliwości z niego wyjść, a gdyby ktoś próbował opuścić lokum przez okno, od razu byłby zauważony. Detektyw Tess Fox będzie musiała połączyć siły ze swoją siostrą, co nie jest dla niej łatwym zadaniem, gdyż bohaterka nie utrzymuje z nią kontaktu. Stoją po dwóch różnych stronach „barykady”. Tess jest policjantką, a Sarah sprytną oszustką, która myśli w sposób nieszablonowy. Okazuje się jednak, że ktoś zna ich tajemnicę z przeszłości, a mężczyzna, który zginął, nie jest przypadkową ofiarą.

Wow! Jestem pod wrażeniem plot twistu, który miał miejsce w tej książce. Autorka musi mieć niezłą wyobraźnię, by stworzyć coś takiego. Jak dokonać zbrodni w zamkniętym mieszkaniu, by nie zostawić po sobie śladu? Jestem ciekawa, na jakie pomysły byście Wy wpadli. Ja miałam różne teorie, ale żadna nie okazała się prawidłowa. Zaskoczeniem było dla mnie również to, kto stał za zbrodnią i jakie miał ku temu pobudki.

Przez cały czas napięcie znajduje się na wysokim poziomie i wiele się dzieje. Dwa światy mocno ze sobą kontrastują. Z jednej strony mamy Tess, która stoi po stronie prawa, pracuje w policji i żyje w zgodzie z zasadami, z drugiej strony jest Sarah, która mimo tego, że jest dorosłą kobietą, jest dość infantylną osobą, zarabia na życie, robiąc przekręty, nabiera ludzi na stłuczony wazon, wyłudza pieniądze jako medium, które mówi ludziom to, co chcą usłyszeć. Jest złodziejką, ale nie jest mordercą. Czy na pewno?

Nie jestem do końca przekonana, czy podobało mi się zakończenie, sam obrót spraw był ciekawy, lecz ostatnie strony nie do końca mnie zadowoliły. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego, co autorka nam zafundowała. Musiałam przespać się z tą myślą, lecz w dalszym ciągu nie jestem do końca przekonana, czy wszystko mi w tym gra. Zobaczymy, jak potoczą się dalsze losy Tess, gdyż „Do trzech razy śmierć” rozpoczyna cykl poświęcony jej osobie.

Mimo zgrzytu na sam koniec uważam, że warto po tę pozycję sięgnąć. Do tej pory przeczytałam wszystkie książki autorki i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem jej twórczości. Prezentowana pozycja ma nieszablonową fabułę i zaskakujące zwroty akcji. Choć występuje tu rodzina oszustów, to nie sposób jej nie lubić, aż trudno przyznać, że to, co robią, jest złe. Jeśli jesteście fanami Jenny Blackhurst, to jestem pewna, że nie zawiedziecie się, jeśli zaś pierwszy raz będziecie mieli z tą autorka do czynienia, myślę, że po skończonej lekturze prędko sięgniecie po pozostałe jej powieści.

W tajemniczych okolicznościach ginie mężczyzna. Ma podcięte gardło i wszystko wskazuje na to, że został wypchnięty z balkonu. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby mordercą nie był „człowiek widmo”. Drzwi od mieszkania były zabite deskami od środka, wiec nikt nie miał możliwości z niego wyjść, a gdyby ktoś próbował opuścić lokum przez okno, od razu byłby zauważony....

Emocje odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Czasem czujemy radość, zainteresowane, pogodę ducha, ale czasem czujemy też złość, wstyd, smutek oraz wiele innych rzeczy i to jest normalne. Dziecko jeszcze nie do końca umie wyrażać swoje uczucia. Potrafi uderzyć, by ulżyć swoim emocjom, ale nie wiąże tego z tym, że kogoś tym krzywdzi. Leopold jest małym prosiaczkiem, który w prezentowanych przeze mnie książeczkach ukazuje swoje poruszenie w dość impulsywny sposób. Kiedy się wstydzi, myśli tylko o tym, by uciec jak najdalej, a najlepiej zapaść się pod ziemię. Niestety nawet całkowite zakrycie kołdrą, nie wymazuje upokorzenia, którego doznał. Kiedy się natomiast zezłości, kopie zabawki i ma chęć się wyprowadzić. Widać, że jest to typowo dziecięce myślenie.

Ogólnie mam nieco mieszane uczucia, co do tych pozycji. Z jednej strony podoba mi się wytłumaczenie, że każdy puszcza bąki, że jest to naturalna sprawa i każdemu może się, to zdarzyć. Wyobrażam sobie, że gazy przy tablicy, na oczach nauczyciela, oraz kolegów są mega krępujące oraz że Leopold bardzo się zawstydził, ale pomysł, który podsunęła mu jego mama, by zrobić ciastka i częstować nimi tylko osoby, które pierdną, wydaje się dziwny. Bałabym się, że stosunek mojego dziecka do bąków po tej książce się mocno rozluźni i będzie myśleć, że skoro to nic złego i jest to naturalna sprawa, to może je puszczać w każdej sytuacji, a przecież nie o to chodzi.

W drugiej książeczce Leopold nazywa mamę głupią, ponieważ każe mu posprzątać pokój, kiedy on chciał obejrzeć ulubiony program w telewizji. Ze złości trzaskał, tupał, spakował się i wyszedł z domu. Po drodze myślał o bardzo złych rzeczach, że jego mama będzie przygnębiona i się rozchoruje, z tej złości życzył jej tego, opanował się, dopiero gdy pomyślał o tym, że jego mama będzie robić naleśniki dla kogoś innego.

Podoba mi się, że te książeczki mają prosty charakter, że są poprowadzone w lekki sposób i fajnie ukazują poszczególne emocje. Podoba mi się również sposób, w jaki zostały wykonane: twarda oprawa, proste rysunki, mało tekstu, który łatwo przyswoić, morał. No ale nie do końca trafia do mnie pomysł na ciastka za bąki lub nazywanie mamy głupią i chęć poprawy z zazdrości, bo ktoś mógłby zająć miejsce bohatera, ale nie chcę się tu zbyt mocno czepiać, gdyż summa summarum to bardzo sympatyczne historyjki, dla dzieciaków w wieku powyżej trzech lat. Moja prawie półroczna córka, choć jest zbyt mała na docelową grupę odbiorców, z zainteresowanie słuchała i oglądała obrazki ;)

Emocje odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Czasem czujemy radość, zainteresowane, pogodę ducha, ale czasem czujemy też złość, wstyd, smutek oraz wiele innych rzeczy i to jest normalne. Dziecko jeszcze nie do końca umie wyrażać swoje uczucia. Potrafi uderzyć, by ulżyć swoim emocjom, ale nie wiąże tego z tym, że kogoś tym krzywdzi. Leopold jest małym prosiaczkiem, który...

Emocje odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Czasem czujemy radość, zainteresowane, pogodę ducha, ale czasem czujemy też złość, wstyd, smutek oraz wiele innych rzeczy i to jest normalne. Dziecko jeszcze nie do końca umie wyrażać swoje uczucia. Potrafi uderzyć, by ulżyć swoim emocjom, ale nie wiąże tego z tym, że kogoś tym krzywdzi. Leopold jest małym prosiaczkiem, który w prezentowanych przeze mnie książeczkach ukazuje swoje poruszenie w dość impulsywny sposób. Kiedy się wstydzi, myśli tylko o tym, by uciec jak najdalej, a najlepiej zapaść się pod ziemię. Niestety nawet całkowite zakrycie kołdrą, nie wymazuje upokorzenia, którego doznał. Kiedy się natomiast zezłości, kopie zabawki i ma chęć się wyprowadzić. Widać, że jest to typowo dziecięce myślenie.

Ogólnie mam nieco mieszane uczucia, co do tych pozycji. Z jednej strony podoba mi się wytłumaczenie, że każdy puszcza bąki, że jest to naturalna sprawa i każdemu może się, to zdarzyć. Wyobrażam sobie, że gazy przy tablicy, na oczach nauczyciela, oraz kolegów są mega krępujące oraz że Leopold bardzo się zawstydził, ale pomysł, który podsunęła mu jego mama, by zrobić ciastka i częstować nimi tylko osoby, które pierdną, wydaje się dziwny. Bałabym się, że stosunek mojego dziecka do bąków po tej książce się mocno rozluźni i będzie myśleć, że skoro to nic złego i jest to naturalna sprawa, to może je puszczać w każdej sytuacji, a przecież nie o to chodzi.

W drugiej książeczce Leopold nazywa mamę głupią, ponieważ każe mu posprzątać pokój, kiedy on chciał obejrzeć ulubiony program w telewizji. Ze złości trzaskał, tupał, spakował się i wyszedł z domu. Po drodze myślał o bardzo złych rzeczach, że jego mama będzie przygnębiona i się rozchoruje, z tej złości życzył jej tego, opanował się, dopiero gdy pomyślał o tym, że jego mama będzie robić naleśniki dla kogoś innego.

Podoba mi się, że te książeczki mają prosty charakter, że są poprowadzone w lekki sposób i fajnie ukazują poszczególne emocje. Podoba mi się również sposób, w jaki zostały wykonane: twarda oprawa, proste rysunki, mało tekstu, który łatwo przyswoić, morał. No ale nie do końca trafia do mnie pomysł na ciastka za bąki lub nazywanie mamy głupią i chęć poprawy z zazdrości, bo ktoś mógłby zająć miejsce bohatera, ale nie chcę się tu zbyt mocno czepiać, gdyż summa summarum to bardzo sympatyczne historyjki, dla dzieciaków w wieku powyżej trzech lat. Moja prawie półroczna córka, choć jest zbyt mała na docelową grupę odbiorców, z zainteresowanie słuchała i oglądała obrazki ;)

Emocje odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Czasem czujemy radość, zainteresowane, pogodę ducha, ale czasem czujemy też złość, wstyd, smutek oraz wiele innych rzeczy i to jest normalne. Dziecko jeszcze nie do końca umie wyrażać swoje uczucia. Potrafi uderzyć, by ulżyć swoim emocjom, ale nie wiąże tego z tym, że kogoś tym krzywdzi. Leopold jest małym prosiaczkiem, który...

Słowa mają wielką moc, mogą ranić tak samo, jak czyny. Kiedyś usłyszałam, że jestem dla siebie największym wrogiem, ponieważ ile bym z siebie nie dawała, cokolwiek bym nie robiła, nigdy nie byłam dla siebie wystarczająca. Miałam wrażenie, że sama czekałam na swoje potknięcie, żeby dać sobie łomot słowami: „jesteś beznadziejna”, „jesteś do niczego”, „nic nie potrafisz”, „po co w ogóle się urodziłaś” itd. I choć dalej miewam takie myśli, to staram się nad sobą pracować, a nie jest to łatwe zadanie, to lata terapii. Przez takie zachowanie wpadłam w przesadny perfekcjonizm, bywam zła, nieszczęśliwa, kiedy danego dnia nie zrobię wszystkiego, co sobie założyłam. Wieczorem, zamiast odpocząć, gdy dziecko śpi, ja robię to, czego nie zdążyłam zrobić w dzień. Nie potrafię zwolnić, przez co nie potrafię być szczęśliwa.

Autorka wspomniała o swoich czterdziestu pięciu minutach przeznaczonych na kawę, kiedy dzieci były małe, te minuty były dla niej odpoczynkiem, kiedy ktoś inny przez chwilę zajął się jej potomstwem, później był to czas jej pracy. Od razu na myśl przychodzą mi „moje” cztery godziny wieczorem, kiedy w końcu moje umyte, przewinięte, nakarmione niemowlę śpi. Co prawda ogarniam wtedy nieco dom, ale też czytam, oglądam coś, czy też po prostu przeglądam inastagram, to dla mnie bardzo ważne. Kiedy coś/ktoś zabiera mi ten czas – płaczę, tak bardzo go potrzebuję. Potrzebuję pobyć sama, w ciszy. Tak samo autorka dostała napadu histerii, kiedy pewnego dnia okazało się, że jej kawiarnia jest zamknięta. Wszyscy powinniśmy mieć czas dla siebie, napad histerii z tego powodu, jest sygnałem, że powinniśmy zwolnić!

Dobrym sposobem na wyciszenie, poukaładanie myśli, jest medytacja lub joga, zazdroszczę ludziom motywacji i żałuje, że nie jestem na tyle konsekwentna, by zacząć coś w tym kierunku robić. Zamiast latać po domu ze ścierką, powinnam przysiąść i głęboko pooddychać. Wy też!

Czytając tę książkę, miałam ochotę przytulić autorkę i przybić jej piątkę. Tak bardzo ją rozumiem i tak bardzo wiem, co czuje, tak jak i wiele innych kobiet. Dążenie do perfekcjonizmu, a przecież ideałów nie ma, dowalanie sobie, choć dałyśmy z siebie sto procent, niechciane rady innych ludzi, którzy „lepiej” wiedzą, jak masz wychowywać swoje dzieci.

„Jedno miłe sowo” to poradnik, który czyta się, jak powieść obyczajową. To historia o akceptacji siebie, o trudach rodzicielstwa, wrażliwej duszy i stawianiu czoła problemom. Bardzo Wam polecam tę pozycję, mimo że nie jest to gatunek, po który na co dzień sięgam.

Słowa mają wielką moc, mogą ranić tak samo, jak czyny. Kiedyś usłyszałam, że jestem dla siebie największym wrogiem, ponieważ ile bym z siebie nie dawała, cokolwiek bym nie robiła, nigdy nie byłam dla siebie wystarczająca. Miałam wrażenie, że sama czekałam na swoje potknięcie, żeby dać sobie łomot słowami: „jesteś beznadziejna”, „jesteś do niczego”, „nic nie potrafisz”, „po...

Bycie cichym nie jest złe! Przyzwyczailiśmy się do tego, że dorośli mają różne charaktery. Jedni są introwertykami i choć spędzają czas w towarzystwie, potrzebują również pobyć w samotności, inni są ekstrawertykami i na imprezach czują się jak ryba w wodzie. Są jeszcze ambiwertycy, którzy łączą cechy obu wyżej wymienionych osobowości. Do ostatniej grupy należę właśnie ja. Od dzieci oczekuje się, że będą żywiołowe, że będą się bawić z rówieśnikami, że będą biegać, krzyczeć, bałaganić, bo takie właśnie są dzieci, prawda?

No nie do końca. Niektórzy młodzi ludzie są po prostu cisi, co nie oznacza wcale, że są nieśmiali. Taki właśnie jest Emil – bohater naszej książki. Choć mało się odzywa, to w środku toczy bogate życie, ma dużą wyobraźnię i marzenia. Raz jest mężnym rycerzem, a raz nieustraszonym kapitanem okrętu. Na zewnątrz natomiast spędza czas na uboczu, robi skrytki dla futrzastych przyjaciół, maluje to, co przychodzi mu do głowy, spacerując, nasłuchuje odgłosów natury, uważnie obserwuje przyrodę, a na przerwie w szkole, zamiast bawić się na placu zabaw, woli badać szpary w chodniku.

Emil nie jest nielubianym dzieckiem, ma bliskiego kolegę, który akceptuje go takim, jaki jest i jak sam mówi: przyjaźń też może być cicha. Ludzie błędnie interpretują jego zachowanie, myślą, że jeśli się nie odzywa, oznacza to, że jest nieśmiały, że boi się, że „zgubił język”, że wyrośnie z tego, ale on nie musi się zmieniać, ponieważ bycie cichym nie jest złe! Wszyscy jesteśmy inni, różnimy się od siebie i to jest piękne. To, że ktoś niewiele mówi, nie oznacza, że nie może być równocześnie żywioły i śmiały.

Książeczka ma twardą oprawę i proste, aczkolwiek barwne ilustracje, wykonane przez Betsy Petersen. Zawiera niewiele tekstu, ale jednocześnie przekazuje ważną treść. Myślę, że może ona pokazać niektórym dorosłym, że dziecko nie jest zahukane, tylko najzwyczajniej w świecie jest ciche. Lubi odkrywać naturę, rysować, czytać, śnić, lecz nie ma potrzeby tego uzewnętrzniać, być może z czasem się zmieni, a może wyrośnie na wartościowego introwertyka, kto to wie, czas pokaże. Opowiastka przeznaczona jest dla dzieci powyżej trzeciego roku życia i oczywiście dla ich rodziców!

Bycie cichym nie jest złe! Przyzwyczailiśmy się do tego, że dorośli mają różne charaktery. Jedni są introwertykami i choć spędzają czas w towarzystwie, potrzebują również pobyć w samotności, inni są ekstrawertykami i na imprezach czują się jak ryba w wodzie. Są jeszcze ambiwertycy, którzy łączą cechy obu wyżej wymienionych osobowości. Do ostatniej grupy należę właśnie ja....

Kiedy słyszymy, że ktoś dopuścił się okrutnego czynu, zamordował kogoś z zimną krwią, zwłaszcza niewinne dziecko, łatwo jest nam krzyczeć, że bydlak powinien zginąć, żądamy dla niego kary śmierci. Lecz przez moment zatrzymajmy się i zastanówmy nad tym, co musi czuć osoba, która wydaję taką decyzję. Musi ona być w stu procentach pewna wyboru, musi mieć twarde dowody. Tu nie ma miejsca na pomyłkę. Co jeśli jednak okaże się, że posłano na śmierć niewinnego człowieka? Czy da się z tą myślą dalej żyć? Z drugiej strony, czy da się żyć z szykanowaniem przez wściekłych obywateli, którzy żądają kary śmierci, podczas gdy oskarżony zostaje skazany na dożywocie?

Justine jest prokuratorką, którą spotkała właśnie taka sytuacja. Dysponując dowodami w sprawie o brutalne morderstwo kilkuletniego chłopca, wniosła o najwyższy wymiar kary. Z czasem jednak zaczyna ją dopadać niepewność, co jeśli podjęła złą decyzję? Grozi jej nie tylko dręczące poczucie winy do końca życia, lecz również… śmierć przez egzekucję na krześle elektrycznym. W prawie zostały wprowadzone zmiany, które polegają na straceniu osoby, która apelowała o karę śmierci, w przypadku gdy dowiedzione zostanie, iż popełniła błąd i zginęła niewinna osoba. Taka osoba nie ma prawa do procesu. Co zatem zrobi Justine, gdy zaczną pojawiać się nowe dowody w sprawie, którą wydawało się, że ma już za sobą?

Początek mnie trochę zmęczył, lecz szybko akcja nabrała tępa, a ja się wciągnęłam bez reszty. Czułam emocje, jakie biły z tej historii. Na myśl o tym, co muszą czuć niewinni ludzie, skazani na karę śmierci, czekający już tylko na wykonanie wyroku, serce biło mi mocniej. Zastanawiam się, jakim cudem istnieją osoby, które z ciekawością oglądają egzekucję na żywo. Ja nie dałabym rady, nie dałabym rady również być osobą, która skazuje człowieka na ten najwyższy wymiar kary. Bałabym się, że popełnię błąd, zwłaszcza jeśli tak, jak w przypadku Justine na szali stanęłoby moje życie.

Zakończenie mnie zaskoczyło, całkowicie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw i jak zawsze żałuję, że nie mogę z Wami podyskutować na ten temat, gdyż musiałabym Wam zdradzić to, co się wydarzyło, a tak zasieję w Was ciekawość z nadzieją, że sięgniecie po „Wyrok” i samych Was zaszokuje końcówka.

Nie sklasyfikowałabym tej książki jako dreszczowiec, choć dreszcze podczas jej lektury rzeczywiście przechodziły mnie po plecach. Dla mnie był to raczej dramat. Dramat dla osoby, która została być może niewinnie skazana, dramat dla jej rodziny, dramat dla osoby, która podjęła taką decyzję. Jestem ciekawa Waszego zdania na ten temat. Czy moglibyście być prokuratorem w kraju, gdzie dopuszczalna jest kara śmierci?

Kiedy słyszymy, że ktoś dopuścił się okrutnego czynu, zamordował kogoś z zimną krwią, zwłaszcza niewinne dziecko, łatwo jest nam krzyczeć, że bydlak powinien zginąć, żądamy dla niego kary śmierci. Lecz przez moment zatrzymajmy się i zastanówmy nad tym, co musi czuć osoba, która wydaję taką decyzję. Musi ona być w stu procentach pewna wyboru, musi mieć twarde dowody. Tu nie...

Emma wyszła za mąż za swoją wielką miłość, chciała z nim spędzić resztę życia i myślała, że złapała Pana Boga za nogi. Dogadywali się ze sobą i byli dla siebie idealnym dopełnieniem, do czasu aż Jesse zaginął i został uznany za zmarłego. Bohaterka ciężko to przeżyła, lecz w końcu stanęła na nogi. Postanowiła ułożyć sobie życie na nowo i zaręczyła się z Samem, człowiekiem, który czuł coś do niej od kiedy ją poznał w wieku nastoletnim. Całe jej życie burzy się, jak domek z kart, kiedy nagle odbiera telefon i słyszy głos Jessego, który mówi jej, że żyje i wraca do domu.

Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co może czuć osoba, która znalazła się w takiej sytuacji. Co innego rozwieźć się i ponownie założyć związek, a co innego myśleć, że ukochany człowiek, partner, przyjaciel, mąż nie żyje, przez długi okres oswajać się z tą sytuacją, otworzyć serce na nowo, pozwolić sobie zakochać się, aż nagle dostać wiadomość niemal zza światów. W pierwszym momencie pomyślałam, że musiałabym się rozstać i z jednym i z drugim, ponieważ nie potrafiłabym wybrać, lecz wtedy również byłabym nieszczęśliwa. Doprawdy nie wiem, jak bym postąpiła.

Pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy, jeszcze nie spotkałam się z podobną tematyką. „Jedyne prawdziwe miłości” są pierwszą książką Taylor Jankins Reid, którą przeczytałam i nabrałam ochoty na pozostałe jej dzieła. Od razu do gustu przypadł mi jej styl, a powieść pochłonęłam dosłownie w dwa wieczory. Jestem pewna, że jeśli lubicie czytać pozycje z gatunku literatury obyczajowej, pięknej oraz romansu, to ta przypadnie Wam ona do gustu.

Bohaterów jest dosłownie garstka i nie ma nikogo, kogo nie dałoby się lubić. Jestem ciekawa, czy Wy dopingowalibyście bardziej Jessego, czy bardziej Sama. Nie jest to łatwy wybór, gdyż oboje są sympatyczni, przystojni, zaradni i zabawni. Jeśli interesuje Was, jaki finał miała ta historia, koniecznie musicie sięgnąć po książkę, ponieważ ze mnie nic nie wyciągniecie! Gdyby nie to, że ja już znam zakończenie, chętnie bym wzięła udział w ankiecie na ten temat.

À propos zakończenia… Czy mnie zaskoczyło? Nie. Czułam, że do tego zmierza ta historia, lecz się nie zawiodłam. Z całą pewnością „Jedyne prawdziwe miłości” trafią na półkę z moimi ulubionymi książkami i będą miały specjalne miejsce w moim sercu. Ta powieść wstrząsa, wzrusza oraz zmusza do refleksji. Czy warto po nią sięgnąć? Zdecydowanie!

Emma wyszła za mąż za swoją wielką miłość, chciała z nim spędzić resztę życia i myślała, że złapała Pana Boga za nogi. Dogadywali się ze sobą i byli dla siebie idealnym dopełnieniem, do czasu aż Jesse zaginął i został uznany za zmarłego. Bohaterka ciężko to przeżyła, lecz w końcu stanęła na nogi. Postanowiła ułożyć sobie życie na nowo i zaręczyła się z Samem, człowiekiem,...