Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Możliwe, że moja opinia jest dość surowa (idealnie byłoby przyznać 6.5), sam fakt że udało mi się ten tytuł skończyć powinien chyba zasługiwać automatycznie na wyższą ocenę, haha.

W każdym razie, jeden - imię głównej bohaterki zasiewa we mnie pewną nostalgię, przez dobre kilka lat, jak nie więcej, Zafira było moim pseudonimem w mediach społecznościowych.

Łowcy płomienia pełni są zwrotów akcji (jak to w książkach bywa - zwłaszcza w drugiej części/pod koniec), ale jednocześnie przy żadnym nie czułam "efektu wow". Chyba też ze względu na to nie daję więcej gwiazdek, lektura całkiem przyjemna, ale to tyle. Były momenty, że faktycznie czekałam i czekałam żeby słuchać dalej (bo tu mi się trafiło słuchanie w formie audiobooka podczas moich licznych wędrówek), ale w pewnym momencie lekko się zmęczyłam? Trochę czekałam aż dotrę do końca, będę mogła odhaczyć i poszukać czegoś innego. Z tego też powodu nie wiem czy sięgnę po kolejną część, ale zobaczymy co czas pokaże.

Możliwe, że moja opinia jest dość surowa (idealnie byłoby przyznać 6.5), sam fakt że udało mi się ten tytuł skończyć powinien chyba zasługiwać automatycznie na wyższą ocenę, haha.

W każdym razie, jeden - imię głównej bohaterki zasiewa we mnie pewną nostalgię, przez dobre kilka lat, jak nie więcej, Zafira było moim pseudonimem w mediach społecznościowych.

Łowcy płomienia...

Miałam mały problem co do samych gwiazdek, ale książkę doczytałam do końca, co już uważam za sukces. I mimo moich założeń, jest to niestety pierwsza skończona pozycja w tym roku.

Powieść czyta się całkiem lekko (i szybko), chociaż przyznaję, że nie wiem jak byłoby w wersji papierowej [yeah, korzystam z zalet bycia studentem, więc czytałam przez Legimi].

Co do samej historii - momentami miałam wrażenie, że wszystko idzie zbyt szybko, bardzo często główna bohaterka mnie po prostu irytowała (kilka razy pada, że Fallon nie jest głupia, ale zdążyłam poddać to wątpliwościom), ale odnoszę wrażenie, że to cecha znaczącej większości protagonistek. Nie tylko w tym przypadku. Zakończenie, znowu, mam wrażenie, że wszystko działo się tak szybko, że właściwie chyba nie zdążyłam porządnie zatopić się w tym świecie i odczuć tego tak jak powinnam. Z jednej strony zakończenie, na którym śmiało można by zakończyć - z drugiej, może świadczyć o kolejnych częściach.

Miałam mały problem co do samych gwiazdek, ale książkę doczytałam do końca, co już uważam za sukces. I mimo moich założeń, jest to niestety pierwsza skończona pozycja w tym roku.

Powieść czyta się całkiem lekko (i szybko), chociaż przyznaję, że nie wiem jak byłoby w wersji papierowej [yeah, korzystam z zalet bycia studentem, więc czytałam przez Legimi].

Co do samej...

Nie lubię pisać opinii o tak 'uznanych' książkach, bo zawsze mam wrażenie, że nie umiem jej odebrać w 'prawidłowy' sposób, że czegoś nie rozumiem (głównie fenomenu). No ale najwyższy czas pogodzić się z tym, że opinia to rzecz subiektywna i taką pozostanie.

Wzięłam tą książkę do ręki dzisiaj pierwszy raz i szczerze zdziwiłam się jak krótka jest jej treść (jak ja nienawidzę tak wielkich liter, jeśli chodzi o wydanie...).
Szczerze mówiąc im dłużej czytam książki japońskich autorów tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to takie "wszystko i nic jednocześnie", one mają treść, ale właściwie nie mają punktu startowego i mety. (Najprawdopodobniej jest to też kwestia tego co jest najpopularniejsze, a zagłębiając się w literaturze japońskiej, nie sposób ominąć te najbardziej spopularyzowane tytuły). A mimo to, mają w sobie sporo treści, treści którą mam wrażenie, że jednocześnie rozumiem, a jednocześnie tak bardzo jest dla mnie odległa, niezrozumiała.

Uczennica zaskoczyła mnie przede wszystkim tym, że momentami w trakcie czytania (chyba pierwszy raz) dosłownie poczułam się jakby ktoś moje myśli przelał na papier. Może nie w każdym wersie, na każdej stronie, ale dość mocno zdziwiło mnie jak bardzo mogę się utożsamić z treścią. Może to nawet lekko przerażające.

W każdym razie, czyta się ją bardzo szybko (dosłownie ile, koło godziny? może nawet mniej), więc wydaje mi się, że śmiało można się z nią zapoznać. W trakcie czytania spodobała mi się dużo bardziej niż początkowo sądziłam, ale jednocześnie, chyba nie do końca przemawia do mnie jej 'fenomen'.

Nie lubię pisać opinii o tak 'uznanych' książkach, bo zawsze mam wrażenie, że nie umiem jej odebrać w 'prawidłowy' sposób, że czegoś nie rozumiem (głównie fenomenu). No ale najwyższy czas pogodzić się z tym, że opinia to rzecz subiektywna i taką pozostanie.

Wzięłam tą książkę do ręki dzisiaj pierwszy raz i szczerze zdziwiłam się jak krótka jest jej treść (jak ja nienawidzę...