Dusza zwierząt

Skoro zwierzęta pojawiają się również w refleksjach ezo-szurii to znaczy, że rzeczywiście są kwestią całego świata. Oto rozważania nad tym, jakie zwierzęta mają większą (lub więcej) duszę i dlaczego są to psy (odpowiedź bo są najbardziej udomowione i musimy sobie ich niewolniczą służbę jakoś umagicznić, bo bez tego nie daj C'thulhu uznalibyśmy, że jest coś w tej naszej relacji nie tak).

Skoro zwierzęta pojawiają się również w refleksjach ezo-szurii to znaczy, że rzeczywiście są kwestią całego świata. Oto rozważania nad tym, jakie zwierzęta mają większą (lub więcej) duszę i dlaczego są to psy (odpowiedź bo są najbardziej udomowione i musimy sobie ich niewolniczą służbę jakoś umagicznić, bo bez tego nie daj C'thulhu uznalibyśmy, że jest coś w tej naszej...

Dla mnie niestrawne, może dlatego że napisane ponad 30 lat temu, gdy nauka odżegnywała się od badania uczuć zwierząt. Skoro nie było poważnych badań to udawadnianie przeniesiono na grunt filozofio-szamanistyki. Myślałam że to będzie coś innego, z wnioskami generalnie się zgadzam, ale cały wywód w środku to hmm jak to nazwać by nie obrazić: czcza mowa/ wata słowna.

Dla mnie niestrawne, może dlatego że napisane ponad 30 lat temu, gdy nauka odżegnywała się od badania uczuć zwierząt. Skoro nie było poważnych badań to udawadnianie przeniesiono na grunt filozofio-szamanistyki. Myślałam że to będzie coś innego, z wnioskami generalnie się zgadzam, ale cały wywód w środku to hmm jak to nazwać by nie obrazić: czcza mowa/ wata słowna.

Czytałam lata temu, ale wciąż jest dla mnie ważna ta książka. Pamiętam też, że nie byłam w stanie przeczytać całości, bo omijałam sporo z opisów okrucieństwa. Niemniej uważam, że to WAŻNA I BARDZO POTRZEBNA pozycja. Dobrze, że Autor miał natchnienie, by ją napisać! ❤️ Choć domyślam się, że ta praca w dużym stopniu nie należała do lekkich i przyjemnych 😔

Czytałam lata temu, ale wciąż jest dla mnie ważna ta książka. Pamiętam też, że nie byłam w stanie przeczytać całości, bo omijałam sporo z opisów okrucieństwa. Niemniej uważam, że to WAŻNA I BARDZO POTRZEBNA pozycja. Dobrze, że Autor miał natchnienie, by ją napisać! ❤️ Choć domyślam się, że ta praca w dużym stopniu nie należała do lekkich i przyjemnych 😔

Ta książka była dla mnie niemałą niespodzianką, do której musiałam się ze swoim pragmatycznym umysłem na początku dostosować. Nie zerknęłam przede wszystkim gatunek, do którego została przydzielona. Filozofia i etyka nie są dziedzinami, którymi się nadmiernie interesuję. Do tego byłam z jakiegoś nieznanego powodu przekonana, że „Dusza zwierząt” będzie poświęcona kompletnie zwierzęcym zjawiskom paranormalnym.

To była oczywiście pomyłka, którą jednak nie przyjęłam z rozczarowaniem. Pan Prieur znacznie poszerzył obszar swoich wywodów, które uporządkował w swojej książce. Nie są to ścisłe badania z bogato wypunktowanymi źródłami jak w niedawno przeczytanej przeze mnie książce Clive’a Wynne’a. Autor opierał się na swoich myślach, życiowych doświadczeniach, które miał ze zwierzętami oraz na relacji innych osób. Czasami też zerkał do literatury.

A czego właściwie szukał? Oczywiście duszy u zwierząt! Chciał też poniekąd zniszczyć te straszne przekonanie, w którym uważano zwierzęta za zwykłe przedmioty czy napędzonymi przez instynkt maszynami. Taki mit utrwalił się przez wiele, wiele stuleci, co było dla samych zwierząt strasznie krzywdzące. W końcu z bezdusznymi przedmiotem można zrobić, co się chce. Przedmiot nic nie czuje, gdy się go kopnie, nie ma woli, więc można go zmusić do wszystkiego. Można mu zrobić wiwisekcję, można na nim w imieniu nauki eksperymentować, testować na nim leki czy głupie kosmetyki, bo jako przedmiot ma służyć jedynie człowiekowi, a gdy straci „termin ważności”, to można go bez żadnych oporów wyrzucić. Czy takie przekonanie nie jest niebezpieczne?

Przy utrwaleniu takiego wzorca myślenia pomogły w tym nie tylko prądy filozoficzne, ale przede wszystkim nasza rodzima wiara! Kościół katolicki otwarcie negował posiadania duszy u zwierząt, choć nie zwalniał ich z krwawej odpowiedzialności za jakieś wyimaginowane grzechy. To, co wyprawiono w imieniu wiary ze zwierzętami, było tak straszne, że nie starczyłoby konfesjonałów na całym świecie, aby się od tej winy uwolnić! Bo jak można wybaczyć przypisywanie niektórym stworzeniom szatańskich przymiotów na podstawie wyglądu czy dosłownie rozumianych wersetów z Biblii? Węże, które w wierzeniach Słowian były pozytywnie odbierane i często też trzymane w roli zwierzątek, zostały w chrześcijaństwie totalnie demonizowane. To samo dotyczyło też ropuchy czy gatunków o czarnym umaszczeniu. A w kozłach widziano już samego diabła, więc nie chcę już nawet myśleć, co przedstawiciele kościoła czy czarownice z nimi wyprawiali.

Pan Jean postawił się jednak w obronie zwierząt. Twierdził z pełnym przekonaniem i bez antropomorfizowania, że zwierzę ma duszę, ma uczucia, jest inteligentne, czuje ból, żal czy radość, potrafi zaprzyjaźnić się zarówno z własnym gatunkiem, jak i z innymi zwierzętami. Wiele mówił też o samej więzi pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem. Zwierzę może być wierne, zazdrosne, nie zapomina dobroci, wybacza krzywdy w sposób, w jakim człowiek by tego nie uczynił, a ich miłość może przetrwać niekiedy i po śmierci.

Wbrew temu, co przedstawia okładka, autor nie koncentrował się jedynie na psach. Wiele gatunków zasługiwało na trochę uwagi. Dzięki tej różnorodności można spotkać wiele ciekawych przykładów ze świata fauny, które mnie naprawdę zaciekawiły. Szczególnie interesujące były zachowania zwierząt, które odstawało od schematu, którego znamy.

Cieszę się, że powstała ta książka i dobrze, że żyjemy w takich czasach, w których istnieje też wielu ludzi, którzy interesują się losem zwierząt (nie mylić z patologicznymi miłośnikami, którzy jednocześnie gardzą ludźmi) i angażują się w ich imieniu. Cieszę się też, że prawo staje się coraz mniej litościwe dla zwierzęcych krzywdzicieli, choć można jeszcze wiele w tym kierunku poprawić. Warto zwracać uwagę na zwierzęta, bo nasze losy jest ze sobą ściśle połączone.

Ta książka była dla mnie niemałą niespodzianką, do której musiałam się ze swoim pragmatycznym umysłem na początku dostosować. Nie zerknęłam przede wszystkim gatunek, do którego została przydzielona. Filozofia i etyka nie są dziedzinami, którymi się nadmiernie interesuję. Do tego byłam z jakiegoś nieznanego powodu przekonana, że „Dusza zwierząt” będzie poświęcona kompletnie...

”Dla Homo rapiens*, zwierzęta nie są istotami czującymi, ale, zależnie od przypadku, maszynką do znoszenia jajek, maszynką do produkcji futer, mleka, mięsa; w każdym przypadku maszynką do cierpienia”.

Autor zajmuje się tym co pełza, pływa, ma ogon, cztery łapy bądź kopyta. Jest orędownikiem ich inteligencji, posiadania przez nie duszy, uczuć, pamięci, zdolności do odczuwania cierpienia.

W pierwszych dwóch częściach podaje przykłady różnych zachowań zwierząt zgodnych z tezą danego rozdziału. Dla mnie mało interesujące, tak samo zresztą jak informacja, czy czterołap posiada duszę czy nie. Sądzę jednak, że niektórzy czytelnicy przeczytają te historie z zainteresowaniem.

Najciekawsza poznawczo wszakże jest część trzecia, swoisty rys historyczny przedstawiający jak wyglądało postrzeganie zwierząt na przestrzeni dziejów poczynając od starożytności a na wieku XX kończąc. Symptomatycznie, wiek XX został nazwany piekłem: ”aż do tej chwili [zwierzęta] padały ofiarą polowań, gastronomii, mody, sadyzmu, magii, religii, teraz miały być poświęcone nowemu bóstwu, jeszcze okrutniejszemu od poprzednich: Nauce”.

Każda książka traktująca o losie zwierząt jest potrzebna i cieszy mnie, że są ludzie, którzy starają się uwrażliwić nas na potrzeby zwierząt. Niestety, osoby, które przede wszystkim powinny takie książki przeczytać z pewnością nigdy ich do rąk nie wezmą. ”Kaci zwierząt nie czytują Martina, ani Micheleta, ani Wiktora Hugo, ani Flauberta. Poeci nawracają wyłącznie już nawróconych i nie maja żadnej rzeczywistej władzy”.

*"”Rapiens” – imiesłów od czasownika „rapio” oznaczający jednocześnie: zawłaszczyć, zmusić siłą, wyrwać, ukraść, zrabować, doprowadzić do śmierci".

”Dla Homo rapiens*, zwierzęta nie są istotami czującymi, ale, zależnie od przypadku, maszynką do znoszenia jajek, maszynką do produkcji futer, mleka, mięsa; w każdym przypadku maszynką do cierpienia”.

Autor zajmuje się tym co pełza, pływa, ma ogon, cztery łapy bądź kopyta. Jest orędownikiem ich inteligencji, posiadania przez nie duszy, uczuć, pamięci, zdolności do...

Niesamowita.
Na koniec autor zadaje pytanie: "Czy ludzie mają duszę?"
Ja myślę, że większość nie.

Niesamowita.
Na koniec autor zadaje pytanie: "Czy ludzie mają duszę?"
Ja myślę, że większość nie.

Bardzo ciekawie opisane rozważania na temat zwierząt. Ich życie, radość, cierpienie, śmierć.

Bardzo ciekawie opisane rozważania na temat zwierząt. Ich życie, radość, cierpienie, śmierć.

Hmmm... trudno ocenić mi tę książkę,ponieważ nie można o niej powiedzieć "Fajna,polecam" albo "nie marnuj czasu na jej przeczytanie". Osobiście książka mi się podoba,choć traktuje ją bardzej jak dokument.Na pewno jest książką tematyczną... Każdy kto lubi, kocha zwierzęta może ją przeczytać. Ukazuje bowiem miłość, wierność i przede wszystkim chce uświadomić czytelnika w istnienie duszy naszych mniejszych braci. Kto i tak w nią wierzy, czy wierzy w szczere uczucia zwierząt na pewno z przyjemnością po nią sięgnie. Ten natomiast kto uważa,że to brednie, herezja-niech omija ją szerokim łukiem. I tak nie uwierzy w jej przesłanie a tekst uzna za stek bzdur i tylko straci nerwy "że ktoś wogóle wydał tak idiotyczną książkę i że istnieje taka na rynku".

Hmmm... trudno ocenić mi tę książkę,ponieważ nie można o niej powiedzieć "Fajna,polecam" albo "nie marnuj czasu na jej przeczytanie". Osobiście książka mi się podoba,choć traktuje ją bardzej jak dokument.Na pewno jest książką tematyczną... Każdy kto lubi, kocha zwierzęta może ją przeczytać. Ukazuje bowiem miłość, wierność i przede wszystkim chce uświadomić czytelnika w...