Studnia wstąpienia

Muszę przyznać, że po przeczytaniu „Zrodzonego z mgły”, nie byłam specjalnie zachwycona. Powieść wydawała mi się nudna, a postaci stereotypowe pomimo niesamowitej inwencji Sandersona w budowaniu swego świata. Niestety pomimo oryginalności pomysłu nie odczuwałam specjalnego przywiązania do bohaterów, a co za tym idzie, ich los był mi odrobinę obojętny. W związku z tym musiało upłynąć kilka lat, zanim sięgnęłam po kontynuację.
Początkowo nie mogłam wciągnąć się w lekturę i dopiero w drugiej części (tom podzielony jest na sześć części) udało mi się przypomnieć sobie role i charakterystyki poszczególnych postaci, a fabuła zaczęła nabierać tempa, dołączając element tajemnicy związanej z tytułową studnią wstąpienia i roli wszechobecnej mgły.

Przyznaję, że ta część cyklu podobała mi się o wiele bardziej od poprzedniej. Akcja jest na tyle wciągająca, aby nie nudzić a dużym plusem jest także szybkie rozwiązywanie poszczególnych wątków, bez budowania niepotrzebnych tajemnic, które w powieściach fantasy potrafią ciągnąć się przez wiele tomów, , często nie uzyskując nawet konkretnych rozwiązań. W przypadku „Studni wstąpienia” te tajemnice nie stanowią głównego punktu zaczepienia, gdyż inne, bardziej naglące sprawy zajmują bohaterów.  

Za kolejny tom mam zamiar zabrać się już niedługo i mam cichą nadzieję, że utrzyma on rytm i tempo akcji, z jakimi miałam do czynienia tym razem.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu „Zrodzonego z mgły”, nie byłam specjalnie zachwycona. Powieść wydawała mi się nudna, a postaci stereotypowe pomimo niesamowitej inwencji Sandersona w budowaniu swego świata. Niestety pomimo oryginalności pomysłu nie odczuwałam specjalnego przywiązania do bohaterów, a co za tym idzie, ich los był mi odrobinę obojętny. W związku z tym...

"The Final Empire" było solidną książką z mocnym zakończeniem. Parę nierozwiązanych wątków nie czyniło z niej zaledwie wstępu do trylogii; była to kompletna, satysfakcjonująca przygoda, której niczego nie brakowało. Ale jak to bywa z dobrymi książkami, zostawiała po sobie pewien głód; i głód tenże zaspokaja częściowo "The Well of Ascension". Jest to wręcz podręcznikowy sequel, naturalnie rozwijający postaci, zwiększający stawki i kończący się cliffhangerem. Sandersonowi udało się uniknąć syndromu środkowej części trylogii - do pewnego stopnia. Ale parę przestojów nie szkodzi zanadto dobrej rzemieślniczej robocie; bo wciąż jest to fantastyka kompetentna, szanująca czas i inteligencję czytelnika, ale też bez pretensji do wielkości. Raz jeszcze siłę powieści stanowią postaci, napisane prosto, ale wiarygodnie. Sanderson nie tonie w world buildingu, preferując akcję i suspens, co mnie osobiście bardzo odpowiada. Unika też podstawowych błędów; nie czuję na przykład, żeby którakolwiek z postaci otoczona była zbroją fabularną, ani nie jestem w stanie z łatwością przewidzieć, dokąd to wszystko zmierza. Miło dla odmiany być pozytywnie zaskoczonym.

"The Final Empire" było solidną książką z mocnym zakończeniem. Parę nierozwiązanych wątków nie czyniło z niej zaledwie wstępu do trylogii; była to kompletna, satysfakcjonująca przygoda, której niczego nie brakowało. Ale jak to bywa z dobrymi książkami, zostawiała po sobie pewien głód; i głód tenże zaspokaja częściowo "The Well of Ascension". Jest to wręcz podręcznikowy...

Mimo wszystko pierwsza część jest według mnie lepsza ale w końcu zawsze najciężej tworzy się kontynuację "skończonych" historii

Mam trochę problem z tą książką bo na początku są wątki o których bohaterowie zapominają tylko po to by przypomnieć sobie o nich na jakiś 50-100 ostatnich stron szczególnie jeśli się mówi o takim zagrożeniu o którym wspomina się w książce w zasadzie co chwilę na wstępie. Jest to w jakiś sposób wyjaśnione ale po prostu tego nie kupuje, nie kiedy mamy takie postacie jak Sazed a nie jakiś chorych na demencję starców w stanie krytycznym

I jest tu na pewno o wiele więcej polityki niż akcji urozmaica trochę to Zane ale też nie uznaje tego ani za wadę ani za zaletę jedynie czuć trochę inne rejony które drugi tom chce nam trochę rozszerzyć jeśli chodzi o ten cudowny świat 🥹

Mimo wszystko pierwsza część jest według mnie lepsza ale w końcu zawsze najciężej tworzy się kontynuację "skończonych" historii

Mam trochę problem z tą książką bo na początku są wątki o których bohaterowie zapominają tylko po to by przypomnieć sobie o nich na jakiś 50-100 ostatnich stron szczególnie jeśli się mówi o takim zagrożeniu o którym wspomina się w książce w...

Brandon genialnie buduje napięcie i atmosferę, nic się nie dzieje za szybko i można dobrze wczuć się w sytuację. Odnoszę jednak wrażenie że bohaterowie drugo planowi jak na przykład Ham, Clubs czy Spook są nieco płytcy, wyjątkiem jest Sazed który został bardzo dobrze napisany.

Brandon genialnie buduje napięcie i atmosferę, nic się nie dzieje za szybko i można dobrze wczuć się w sytuację. Odnoszę jednak wrażenie że bohaterowie drugo planowi jak na przykład Ham, Clubs czy Spook są nieco płytcy, wyjątkiem jest Sazed który został bardzo dobrze napisany.

Niesamowita kontynuacja. Zakończenie takie, że od razu zachęca do przeczytania 3 tomu. Polecam!!!

Chociaż drugi tom lekko gorszy moim zdaniem fabularnie od 1, to i tam poziom utrzymuje na wysokim poziomie

Niesamowita kontynuacja. Zakończenie takie, że od razu zachęca do przeczytania 3 tomu. Polecam!!!

Chociaż drugi tom lekko gorszy moim zdaniem fabularnie od 1, to i tam poziom utrzymuje na wysokim poziomie

Nie do końca to była udana przygoda.
Sięgając po książkę 1000str+, automatycznie zwiększam wymagania względem odbioru z oczywistej przyczyny - na jej przeczytanie poświęcam zdecydowanie więcej czasu niż na pozycję o mniejszej objętości. Żeby uniknąć znużenia wszystko musi zagrać, przede wszystkim proporcje między akcją, a budowaniem fabuły, opisem przeżyć bohaterów i ich uzewnętrznień.
Szczerze? Bałagan w głowie Vin zdominował pierwszą połowę książki na tyle, że najzwyczajniej w świecie się nudziłem, a wręcz irytowałem na kolejne rozkminy bohaterki stopujące flow. Grubsze akcje się zaczęły za połową książki i dużo lepiej mi to wchodziło. Ale patrzeć należy przez pryzmat całości, a całość jako taka mnie zmęczyła.
Za dużo polityki, za dużo przemyśleń, za mało akcji. Po lekturze potrzebuję dłuższej przerwy od serii, bo czuję się przytłoczony.

Nie do końca to była udana przygoda.
Sięgając po książkę 1000str+, automatycznie zwiększam wymagania względem odbioru z oczywistej przyczyny - na jej przeczytanie poświęcam zdecydowanie więcej czasu niż na pozycję o mniejszej objętości. Żeby uniknąć znużenia wszystko musi zagrać, przede wszystkim proporcje między akcją, a budowaniem fabuły, opisem przeżyć bohaterów i ich...

Troszkę nudy się wkradło, a uczucia między bohaterami są ok, ale pozbawione są dzikości i czegoś takiego naturalniejszego. Takiego prawdziwego pociągu.
Za to historia, z pominieciem nudy miejscem, jest bardzo fajna.

Troszkę nudy się wkradło, a uczucia między bohaterami są ok, ale pozbawione są dzikości i czegoś takiego naturalniejszego. Takiego prawdziwego pociągu.
Za to historia, z pominieciem nudy miejscem, jest bardzo fajna.

Niezwykle poprowadzona historia. Zakończenie wywraca do góry nogami 1 i 2 tom. Niewiadomo czego się spodziewać w 3 tomie

Niezwykle poprowadzona historia. Zakończenie wywraca do góry nogami 1 i 2 tom. Niewiadomo czego się spodziewać w 3 tomie

Wyśmienita kontynuacja pierwszej części. Jak zwykle wspaniałe przedstawienie świata przez Sandersona.

Wyśmienita kontynuacja pierwszej części. Jak zwykle wspaniałe przedstawienie świata przez Sandersona.

Urocze, czasem lekko przeciągne, pełne wojny i rozlewu krwi. Stawka staje się coraz większa, a ja nie rozumiem o co w niej chodzi... Słabsze niż pierwszy tom, trochę wręcz rozczarowujące.

I dlaczego spodziewałam się 4 na 5 wydarzeń z końcówki?

Urocze, czasem lekko przeciągne, pełne wojny i rozlewu krwi. Stawka staje się coraz większa, a ja nie rozumiem o co w niej chodzi... Słabsze niż pierwszy tom, trochę wręcz rozczarowujące.

I dlaczego spodziewałam się 4 na 5 wydarzeń z końcówki?