Lato, gdy mama miała zielone oczy

Gdyby ktoś streścił mi fabułę tej książki, uznałabym ją za ciekawą. Nie wiem w czym problem, być może czegoś nie rozumiem, ale mnie w ogóle nie zaangażowała. Nie znaczy to, że jest zła, raczej przeciętna.. Niestety za parę dni nie będę nawet pamietać, że ją czytałam.

Gdyby ktoś streścił mi fabułę tej książki, uznałabym ją za ciekawą. Nie wiem w czym problem, być może czegoś nie rozumiem, ale mnie w ogóle nie zaangażowała. Nie znaczy to, że jest zła, raczej przeciętna.. Niestety za parę dni nie będę nawet pamietać, że ją czytałam.

Trudno mi dokonać oceny. Nie zachwyciła mnie ta powieść, nie dotarła w głąb, w żaden sposób nie szarpnęła emocjonalnie choć historia smutna, bolesna, można by nawet rzec tragiczna. Pogmatwany żywot nie do końca zsocjalizowanych emigrantów, o ile właściwie zrozumiałam z Polski, niezrównoważona matka, psychopatyczny ojciec, ciężko poraniony emocjonalnie syn. Trudne relacje rodzinne, bolesne straty, żałoba nie do przeżycia. Wszystko jednak opowiadane w sposób tak rozwlekły, beznamiętny i nużący, że odbiera to historii cały dramatyzm, pozbawia emocjonalnego wyrazu. Napisana prostym językiem. Czyta się szybko choć narracja bardzo chaotyczna. Nie napiszę, że powieść Tatiany Tibuleac zupełnie mnie nie zainteresowała bo doświadczyłam momentów zaciekawienia. Nie jest to dzieło literackie . Nie zachwyca pięknem stylu, języka choć nie sposób jej odmówić oryginalności, graniczącej lekko z dziwacznością, zdarzają się piękne fragmenty, malownicze opisy. Nie trafiła jednak do serca. Nie poruszyła mocniej żadnej struny. Z pewnością nie zostanie długo w pamięci.

Trudno mi dokonać oceny. Nie zachwyciła mnie ta powieść, nie dotarła w głąb, w żaden sposób nie szarpnęła emocjonalnie choć historia smutna, bolesna, można by nawet rzec tragiczna. Pogmatwany żywot nie do końca zsocjalizowanych emigrantów, o ile właściwie zrozumiałam z Polski, niezrównoważona matka, psychopatyczny ojciec, ciężko poraniony emocjonalnie syn. Trudne relacje...

  „Po wymierzonym policzku, który się wybaczy, nieodwołanie nastąpi pięść, a jedno zaakceptowane kłamstwo rozrośnie się w cmentarz prawdy.” — ulubiona linijka ze wszystkich.


  Nawet nie wiem, gdzie powinnam zacząć opowieść o tym, co ta krótka historia ze mną zrobiła — wdarła się z nieludzką gwałtownością, spustoszyła, kilkukrotnie przeżuła i wydusiła dwukrotnie strużki łez, by ostatecznie porzucić na rozdrożu z delikatnym (bo miewałam poważniejsze),literackim kacem trwającym przez kilka dni, kiedy myślami wciąż powracałam do tego, co się wydarzyło. Na pierwszych stronach zderzyłam się z doskonałym tłumaczeniem, ponieważ każde zdanie na przekór surowej prostoty owiewało swoiste wyrafinowanie i pochłanianie kolejnych akapitów było przyjemnością; nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam coś podobnego, co eksplodowało dosadnością kreślonych zdań i jednocześnie zasklepiało powstałe rany niespodziewanym artyzmem.
  Autorka (Tatiana Țîbuleac — była to jej pierwsza powieść/nowelka; wcześniej wydała jedynie cykl opowiadań) zaskoczyła mnie obrazem skonstruowanych bohaterów, których oczami wyobraźni dostrzegałam niezwykle wyraźnie, rozrysowałam ich sobie i niemalże mogłam dotknąć, przeniknąć do skłębionych emocji, tłumionych wewnątrz uczuć, niewygojonych oraz przemilczanych traum wylewających się raz mniej, raz bardziej na pierwszy plan; traum będących fundamentami tego, kim się stali i jacy się stali. Trochę taki efekt domina, które dla każdego bohatera runęło w nieco innym momencie, nawet jeśli ostatecznie spotkali się we wspólnym punkcie, to wszyscy
  o d c z u w a l i
  te tragedie po swojemu. I to uważam za najmocniejszy element całości, ten boleśnie ludzki pierwiastek cierpienia, smutku, wściekłości, żalu, gniewu, wreszcie bezsilności zmieszanej z akceptacją osiadłych w rozdziałach na barkach spotykanych postaci, bo chociaż historię wypełnia Aleksy, za którym ostrożnie podążamy, to po drodze poznajemy wiele pomniejszych dopływów, równie istotnych, okraszonych relewantnymi imionami.

  „Jakie to dziwne, że można zbudować nowe życie z resztek po innych ludziach” — takimi słowami powitał jeden z rozdziałów i moim zdaniem doskonale podsumowuje wszystko, co przeczytałam, ponieważ rzeczywistość, którą żyje, oddycha, wreszcie krztusi się dorosły dzisiaj Aleksy, można przyrównać do konstruktu wybudowanego na truchłach wspomnień oraz zdarzeń zarysowanych w przeszłości wyraźnym konturem, i pośród tych roztrzaskanych obrazów niektóre są boleśniejsze od pozostałych, aż kaleczą ostrą krawędzią delikatną powłokę skóry, powodując pieczenie w miejscu nowo powstałego zranienia, bądź rozorują wcześniej zabliźnione bruzdy nakryte pozorną warstwą zakrzepłej krwi przemianowanej w strupa.
  Wraz z bohaterem odbywamy podróż do pamiętnego lata, które zmieniło wszystko, które otworzyło dawno zatrzaśnięte drzwi prowadzące do tajemnych, przykurzonych i od stuleci nieużywanych korytarzy, zawiłych labiryntów przyprawiających o zawirowania w głowie intensywnością bodźców, jednak wreszcie młodzieńczy bunt ewidentnie przygasa, ginie szaleństwo w zaciśniętych pięściach, ogromny żal obecny w gorzkich słowach zaczyna ustępować, a nastoletni chłopiec zostaje zmuszony do przekroczenia granicy, za którą wyczekuje przyspieszona dorosłość wtłoczona podskórnie bez grama delikatności.
  Za to tytułowe „Lato, gdy mama miała zielone oczy” rozdziera tak bohatera, jak czytelnika, by ostatecznie żadnego nie poskładać w całość.

  Ta historia wydaje się odgrywać na wielu płaszczyznach, ciężko jednoznacznie wskazać jej początek i jeszcze trudniej odnaleźć koniec — jest brutalnie szczera, nabrzmiała od emocji, chwilami przewrotna, skłaniająca do refleksji o różnorodnych formach, k r u c h a, jak bohaterowie oraz życie obsypane trudnościami, i po ostatnią kropkę nasiąknięta bólem przenikającym w najdelikatniejsze powłoki serca wystukującego melodię tęsknoty za tym, czego nie można już odzyskać — co i tak pojawiło się zbyt późno.

  „Po wymierzonym policzku, który się wybaczy, nieodwołanie nastąpi pięść, a jedno zaakceptowane kłamstwo rozrośnie się w cmentarz prawdy.” — ulubiona linijka ze wszystkich.


  Nawet nie wiem, gdzie powinnam zacząć opowieść o tym, co ta krótka historia ze mną zrobiła — wdarła się z nieludzką gwałtownością, spustoszyła, kilkukrotnie przeżuła i wydusiła dwukrotnie strużki...

Piękna historia o trudnej relacji między synem a matką. O zaskakującej stracie, próbie pogodzenia, zagmatwanych powiązaniach i niewysłowionym żalu. Momentami wydaje się przesadzona, ale Tibuleac na tyle sprawnie operuje słowem, że wierzymy w opisywaną historię od początku do końca. Każdy z nas pragnie miłości ze strony najbliższych, a jednak dopiero w obliczu kwestii ostatecznych jesteśmy w stanie pokazać swoje prawdziwe uczucia. Super książka.

Piękna historia o trudnej relacji między synem a matką. O zaskakującej stracie, próbie pogodzenia, zagmatwanych powiązaniach i niewysłowionym żalu. Momentami wydaje się przesadzona, ale Tibuleac na tyle sprawnie operuje słowem, że wierzymy w opisywaną historię od początku do końca. Każdy z nas pragnie miłości ze strony najbliższych, a jednak dopiero w obliczu kwestii...

"– O śmier­ci my­ślisz tylko wtedy, gdy umie­rasz, Alek­sy, do­pie­ro gdy umie­rasz, a to błąd, wiel­ki błąd. Po­nie­waż to śmierć jest tym, co naj­praw­do­po­dob­niej przy­tra­fi się czło­wie­ko­wi za­miast wszyst­kich wy­ma­rzo­nych rze­czy. Wła­ści­wie to je­dy­ne, co przy­tra­fi mu się na pewno."
Mega książka, smutna, poruszająca, dająca do myślenia. Nie mogłam się za nią jakoś zabrać, a bo krótka, a opowiadań to nie lubię itp. zaczęłam i myślałam coż o nastolatku , co może mi dać ta książka,? i dała.... ona jest o tym co najważniejsze w życiu..., nie możemy odkładać nic na później, bo tego póżniej może zabraknąć...., Gdy był termin zwrotu do biblioteki to przeczytałam w ciągu kilku godzin. Polecam każdemu 💜

"– O śmier­ci my­ślisz tylko wtedy, gdy umie­rasz, Alek­sy, do­pie­ro gdy umie­rasz, a to błąd, wiel­ki błąd. Po­nie­waż to śmierć jest tym, co naj­praw­do­po­dob­niej przy­tra­fi się czło­wie­ko­wi za­miast wszyst­kich wy­ma­rzo­nych rze­czy. Wła­ści­wie to je­dy­ne, co przy­tra­fi mu się na pewno."
Mega książka, smutna, poruszająca, dająca do myślenia. Nie mogłam się za...

Przeczytana powtórnie... powtórnie ścisnęła serce.. Lato matki i syna, lato oczyszczające, lato najbliższych sobie poranionych. Mnóstwo pięknych zdań - ukłony dla tłumacza Dominika Małeckiego. Trzy warstwy (kolory) okładki uchwyciły klimat opowieści - ukłony dla Anny Waligórskiej.

Przeczytana powtórnie... powtórnie ścisnęła serce.. Lato matki i syna, lato oczyszczające, lato najbliższych sobie poranionych. Mnóstwo pięknych zdań - ukłony dla tłumacza Dominika Małeckiego. Trzy warstwy (kolory) okładki uchwyciły klimat opowieści - ukłony dla Anny Waligórskiej.

Oszałamiająca. Porażająca. Piękna. Rozdzierająco prawdziwa, wywracająca emocje na lewą stronę. Rozpacz i smutek, czułość, miłość i nienawiść. Proza tak intensywna, że aż boli.
"(...) mój los zawisł w próżni. Ani kochany, ani chciany, ani do wyrzucenia - coś w rodzaju lampki nocnej w kształcie tulipana, którą ktoś przyniósł do domu ślepców. (...) Gdyby istniały targi staroci z ludźmi, mama z tatą wymieniliby mnie na konewkę albo po prostu porzucili pod straganem i uciekli."

Oszałamiająca. Porażająca. Piękna. Rozdzierająco prawdziwa, wywracająca emocje na lewą stronę. Rozpacz i smutek, czułość, miłość i nienawiść. Proza tak intensywna, że aż boli.
"(...) mój los zawisł w próżni. Ani kochany, ani chciany, ani do wyrzucenia - coś w rodzaju lampki nocnej w kształcie tulipana, którą ktoś przyniósł do domu ślepców. (...) Gdyby istniały targi...

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świetnie napisana. Nieprzegadana, nieprzesłodzona, ale też i w całej tej swojej ekspresji nie popadającą w brutalny naturalizm. Przepiękna i bez grama ckliwości opowieść o miłości matki i syna.
Autorka jest Rumunką, akcja toczy się we Francji, bohaterowie są pochodzenia polskiego, ale mieszkają w Anglii; ta niedookreślona "europejskość" powieści to dodatkowy atut - jest uniwersalna.
Bardzo polecam.


Fantastyczny debiut, zasłużone 9/10

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świetnie napisana. Nieprzegadana, nieprzesłodzona, ale też i w całej tej swojej ekspresji...

Bardzo dobra, niespieszna książka. Dająca czas na refleksję, śmiech, smutek.

Bardzo dobra, niespieszna książka. Dająca czas na refleksję, śmiech, smutek.

Piękna książka. Krótka i bardzo smutna ale piękna.
W dniu swoich 39 tych urodzin matka proponuje swojemu jedynemu synowi, który skrycie jej nienawidzi, żeby pojechał z nią na 3 miesiące do Francji. Syn zgadza się, chociaż miał zupełnie inne plany i to krótkie lato zmienia wszystko.
Pomysł na powieść może i banalny, ale Tatiana Tibuleac pisze tak pięknie, że utonęłam w jej prozie. Książka jest napisana w formie wspomnień syna, Aleksego i sposób w jaki autorka przedstawia jego sposób myślenia całkowicie mnie powalił. Po prostu uwielbiam tak cudownie skonstruowane zdania, porównania i złote myśli. Polecam.

Piękna książka. Krótka i bardzo smutna ale piękna.
W dniu swoich 39 tych urodzin matka proponuje swojemu jedynemu synowi, który skrycie jej nienawidzi, żeby pojechał z nią na 3 miesiące do Francji. Syn zgadza się, chociaż miał zupełnie inne plany i to krótkie lato zmienia wszystko.
Pomysł na powieść może i banalny, ale Tatiana Tibuleac pisze tak pięknie, że utonęłam w jej...