Bagno

Niestety, ale nie podobała mi się ta książka za dużo polityki za dużo szczucia i za dużo takiej pompatyczności nie wiem jak to inaczej nazwać, przejaskrawione postacie i to w jedną i drugą stronę bardzo (nieprawdopodobnie) źli i bardzo dobrzy. Nie polecam.

Niestety, ale nie podobała mi się ta książka za dużo polityki za dużo szczucia i za dużo takiej pompatyczności nie wiem jak to inaczej nazwać, przejaskrawione postacie i to w jedną i drugą stronę bardzo (nieprawdopodobnie) źli i bardzo dobrzy. Nie polecam.

Zdziwiły mnie az tak podzielone opinie czytelników tutaj, ale zdaję sobie sprawę, ze to część piękna pisanego - kazdy ma swoja opinię.
W moja stronę, ‘Bagno’ bardzo uderzylo swoja prawdziwością. Tematy tabu, ktore kazdy olewa, o ktorych wszyscy boja sie mowic, Piotrowski porusza je w brutalny i naprawde prawdziwy sposób!
Wiele aspektów książki naprawde bije po oczach podobizną tego, co obecnie dzieje sie w polskiej polityce. Korupcja, przekrety, fakty, że przysłowiowo (albo i nie) ‘za pieniądze ksiądz sie modli’ - chociaz ksiazka pokazuje, ze czesto rowniez za inne rzeczy - naprawdę dają powody do refleksji. Ten agresywny ton wydarzeń w książce zdecydowanie nadaje calej historii lekkiej nuty grozy.
Rzadko, bo rzadko sie to zdarza, ale tym razem kibicowałem bardziej antagoniście. Logicznie, Sędzia mial, w mojej opinii, wiecej sensu, lepszy przekaz do czytelnika oraz jasno okreslony cel, ktory mial solidny fundament.
Nuta satysfakcji, gdy przesiąknięta korupcją, zlem, dziwna obsesja karmienia sie krzywda innych bez troski o kogokolwiek z wyjatkiem siebie osoba dostaje karę, na ktora (bardzo logicznie i sprawiedliwie) zasłużyła, było interesującą przygodą - zwlaszcza dlatego, ze w naszych realiach to się nigdy nie wydarzy.
Milo bylo znowu poczytać o tym jak Julia i Igor stanowią fajny duet policyjny. Nadal sa para, ale autor stonował ten element do poziomu, ktory nadal pozwala czytelnikowi pochlaniac sie dobrze napisanym kryminalem.
Koniec dość prędki sie wydal, ale mnie osobiście usatysfakcjonowal.
Wydaje mi sie, ze to chyba najtrudniejszy przypadek Brudnego do tej pory i zdecydowanie bardziej złożony od poprzednich.
Delektowałem sie kazda strona, czekając na final.

Zdziwiły mnie az tak podzielone opinie czytelników tutaj, ale zdaję sobie sprawę, ze to część piękna pisanego - kazdy ma swoja opinię.
W moja stronę, ‘Bagno’ bardzo uderzylo swoja prawdziwością. Tematy tabu, ktore kazdy olewa, o ktorych wszyscy boja sie mowic, Piotrowski porusza je w brutalny i naprawde prawdziwy sposób!
Wiele aspektów książki naprawde bije po oczach...

Strasznie się męczyłam z tą pozycją. Podobał mi się motyw, sama się zaczęłam zastanawiać, czy jeżeli doszło by do takiej sytuacji w rzeczywistości, to czy ludzie stanęliby w roli kata czy adwokata diabła. Jednak to jedyny pozytyw tej książki. Duża ilość postaci- polityków, których nie mogłam spamiętać. Nieogarnięcie służb poczas prowadzenia śledztwa, dalej alkoholizm bohaterów i jak zwykle komisarz Zawadzka ratująca tyłek Brudnego.

Strasznie się męczyłam z tą pozycją. Podobał mi się motyw, sama się zaczęłam zastanawiać, czy jeżeli doszło by do takiej sytuacji w rzeczywistości, to czy ludzie stanęliby w roli kata czy adwokata diabła. Jednak to jedyny pozytyw tej książki. Duża ilość postaci- polityków, których nie mogłam spamiętać. Nieogarnięcie służb poczas prowadzenia śledztwa, dalej alkoholizm...

A mi się podobały odniesienia polityczne, może dlatego, że ogólnie interesuje mnie ta dziedzina. Zastanawianie się, o kim pisze autor (oczywiście zbieżność przypadkowa...) było dodatkowa atrakcją. Obawiam się jednak, że za parę lat nikt już nie będzie wiedział o co i o kogo chodziło (np dlaczego premier ma na nazwisko Nosalski) i liczne polityczne dygresje będą jedynie irytować.
Zgadzam się natomiast, że liczne powtórzenie o zepsuciu polityków były niepotrzebne i nachalne.

A mi się podobały odniesienia polityczne, może dlatego, że ogólnie interesuje mnie ta dziedzina. Zastanawianie się, o kim pisze autor (oczywiście zbieżność przypadkowa...) było dodatkowa atrakcją. Obawiam się jednak, że za parę lat nikt już nie będzie wiedział o co i o kogo chodziło (np dlaczego premier ma na nazwisko Nosalski) i liczne polityczne dygresje będą jedynie...

Dość przyjemnie się czytało, ale to zupełnie nie moje klimaty...Autor mógłby się trochę bardziej postarać jeśli chodzi o nazwiska bohaterów, których było dosyć wielu- Kumidor??? Naprawdę???

Dość przyjemnie się czytało, ale to zupełnie nie moje klimaty...Autor mógłby się trochę bardziej postarać jeśli chodzi o nazwiska bohaterów, których było dosyć wielu- Kumidor??? Naprawdę???

10 na 10!!! Że to nie mogłaby być prawda 😏😉 Ale autor dał czadu. Mnie się podobało!
Czy kiedykolwiek kibicowałyście zbirowi tak jak ja tutaj?
P. Piotrowski nadal na podium 🥰

10 na 10!!! Że to nie mogłaby być prawda 😏😉 Ale autor dał czadu. Mnie się podobało!
Czy kiedykolwiek kibicowałyście zbirowi tak jak ja tutaj?
P. Piotrowski nadal na podium 🥰

Książka to po prostu niekończący się manifest polityczny autora, który jest niezadowolony z rządów w swoim kraju. Dołóżmy do tego dłużące się w nieskończoność dialogi, powtarzające się kwestie i mamy przepis na Bagno. Bardzo źle się tę część czytało, nie byłem nawet pewny, czy dotrwam do końca. Dla mnie cykl o Igorze kończy się niestety na trzecim tomie.

Książka to po prostu niekończący się manifest polityczny autora, który jest niezadowolony z rządów w swoim kraju. Dołóżmy do tego dłużące się w nieskończoność dialogi, powtarzające się kwestie i mamy przepis na Bagno. Bardzo źle się tę część czytało, nie byłem nawet pewny, czy dotrwam do końca. Dla mnie cykl o Igorze kończy się niestety na trzecim tomie.

Nareszcie ktoś porusza tematy, które są tabu i o których niewielu członków społeczności policyjnej czy okołopolitycznej chce w ogóle rozmawiać.

Lubię treści przekazywane nie wprost, ale na tyle czytelne, by można było je w pełni zrozumieć.

Uwielbiam Piotrowskiego za tę niejasną czytelność, nawiązania dotyczące władzy, układów i tego, co rządzi całym tym światkiem.

Nareszcie ktoś porusza tematy, które są tabu i o których niewielu członków społeczności policyjnej czy okołopolitycznej chce w ogóle rozmawiać.

Lubię treści przekazywane nie wprost, ale na tyle czytelne, by można było je w pełni zrozumieć.

Uwielbiam Piotrowskiego za tę niejasną czytelność, nawiązania dotyczące władzy, układów i tego, co rządzi całym tym światkiem.

To jest stary, dobry Brudny. 5 tom serii o Brudnym, a ja podczas czytania nawet nie ziewnęłam. Dlaczego o tym pisze? Już kilka razy spotkałam się (u innych autorów) z tym że im w głąb lasu tym kotlety odgrzewane (chodzi o serie książek. Im więcej części tym lekko nudnawe),ale nie u autora Przemysława Piotrowskiego. Uwielbiam całym sercem od pierwszego tomu.
Polecam czytać od początku, żeby móc zrozumieć, kim jest nasz bohater oraz przez co przeszedł w życiu prywatnym jak i zawodowym, jak mocno dostał w kość, nieraz był jedną nogą na tamtym świecie, ale dzięki Julce i innym kolegom udaje mu się wyjść z najgorszego bagna. Kilka wątków z poprzednich części wraca do Brudnego jak bumerang. Oczywiście nie zdradzę co i kiedy, bo odbiorę wam przyjemność czytania lub słuchania.
Czym jest władza w rękach nieodpowiednich ludzi? Przyznajcie się, kto z was nie chciałby znaleźć się gdzieś tam na górze i posiadać „władze” np. do zmian w państwie? Ja na pewno :D oj wtedy działoby się, że głowa mała. Zło trzeba tępić, ale jakimi narzędziami? Kto decyduje, że za krzywdę wyrządzoną np. niewinnej dziewczynie, która była gwałcona przez kilku facetów (wysoko postawionych) trzeba ich np. zabić brutalniej? A jakbym powiedziała, że taki sędzia właśnie się znalazł? Czy w imię prawdy i każdej skrzywdzonej osoby może dokonać sądu ostatecznego publikując wyrok na żywo? Kochani będzie się działo, i to mocno! Nie jesteś w stanie wytypować kolejnego „niewinnego”.
Brudny z Julką nie mają wytchnienia i za wszelką cenę chcą wiedzieć, kto wydaje ten samosąd na oczach tysięcy obserwujących? Autor nie boi się włożyć kij w mrowisko, jakim jest koryto polityczne, a co z tego wyjdzie? Będzie krwawo, brutalnie do takiego stopnia, że poczujesz smród rozkładającego się ciała, poczujesz ten strach, jaki mieli osądzani oraz inni którzy mieli sporo za uszami. Sztos na najwyższym poziomie.
Opisów książki jest pełno więc dla ciekawskich zachęcam do zapoznania się z nim.

To jest stary, dobry Brudny. 5 tom serii o Brudnym, a ja podczas czytania nawet nie ziewnęłam. Dlaczego o tym pisze? Już kilka razy spotkałam się (u innych autorów) z tym że im w głąb lasu tym kotlety odgrzewane (chodzi o serie książek. Im więcej części tym lekko nudnawe),ale nie u autora Przemysława Piotrowskiego. Uwielbiam całym sercem od pierwszego tomu.
Polecam czytać...

Ten tytuł idealnie ujmuje mój stosunek do tej książki - jedno wielkie bagno, które nie zasługuje na miejsce w doskonałej serii o Igorze Brudnym. Kilka razy zadawałem sobie pytanie, czym w zasadzie miał być ten tom? Thrillerem? Nie. Powieścią sensacyjną? Nie. Manifestem politycznym autora? Najprawdopodobniej. Tony polityki, które przytłoczyły mnie od pierwszych stron odebrały mi całą satysfakcję z ponownego spotkania z Igorem Brudnym i Julią Zawadzką. Sceny rządowe, batalie władz w sejmie, ministrowie i kulisy ich działalności - zupełnie mnie to nie interesowało, nie na to liczyłem sięgając po "Bagno", które swoją drogą okazało się troszkę grafomańskie.
Sam wątek mordercy i kreacja jego postaci, a także motywy działania są odgrzewanym kotletem, utartą ścieżką, którą podążało już wielu autorów - otóż sadysta prowadzacy transmisję na żywo i wysuwający konkretne żądania. Brzmi znajomo?
Mam nadzieję, że kolejna część serii Piotrowskiego utrzymać poziom książek sprzed "Bagna"

Ten tytuł idealnie ujmuje mój stosunek do tej książki - jedno wielkie bagno, które nie zasługuje na miejsce w doskonałej serii o Igorze Brudnym. Kilka razy zadawałem sobie pytanie, czym w zasadzie miał być ten tom? Thrillerem? Nie. Powieścią sensacyjną? Nie. Manifestem politycznym autora? Najprawdopodobniej. Tony polityki, które przytłoczyły mnie od pierwszych stron...