Generał i panna

Umordowałam się niesamowicie.

Umordowałam się niesamowicie.

Zbuntowany Ed Sheeran? Nie! To tylko Richard Grenvile!

Na wstępie współczuję wszystkim osobom, które pod tytułem "Generał w służbie króla" liczyły na historię z poligonu, ze środka krwawej rzezi z perspektywy genialnego generała.

No bo trzeba zaznaczyć, że to nie do końca tak.

Książka owszem opowiada historię wojny domowej na terenach konkretnie Kornwalii, jednakże jest to opowiedziane z perspektywy nie generała, a jego kalekiej panny.

Nie do końca wiedziałam na co się pisze. Gdzieś tam głównie się czytało o tym, że to cudna historia romantyczna.

I nie zaprzeczę, że jest ona taka.
Dodała bym jednak jeszcze, że opowiada nie tylko o miłości/przywiązaniu, ale również o okrucieństwie wojny, losach cywilów, zdradzie, rodzinie.

Podobało mi się.

Honor mnie urzekła.
Zupełnie nie spodziewałam się głównej bohaterki w takim wydaniu. Wyobrażałam sobie ją raczej jako młodą, wychodzącą przed szereg, bez opamiętania zakochaną i niedojrzałą emocjonalnie panienkę. Dostałam owszem zakochaną po grób, ale dojrzałą, racjonalnie myślącą kobietę. Kalectwo nadaje jej postaci wyjątkowości i sprawia, że czuje się do niej w mniejszym lub większym stopniu szacunek nie tyle ze względu na sam fakt tego graniczenia jak ze względu na to, że pomimo tego nie nie dała się przeciwnościom losu.

Richard... no cóż, tutaj każdy powinien według własnego sumienia wyrobić sobie zdanie na jego temat. Jest to bardzo dynamiczna postać.

Uwielbiam Dicka i Matty. Osamotniony chłopak i lojalna, lekko szalona służka. Matty daje pozytywną energię, natomiast Dick pokazuje rzeczywistość.

A przy posłowiu mnie zatkało. To było genialne.

Zdecydowanie polecam!

Zbuntowany Ed Sheeran? Nie! To tylko Richard Grenvile!

Na wstępie współczuję wszystkim osobom, które pod tytułem "Generał w służbie króla" liczyły na historię z poligonu, ze środka krwawej rzezi z perspektywy genialnego generała.

No bo trzeba zaznaczyć, że to nie do końca tak.

Książka owszem opowiada historię wojny domowej na terenach konkretnie Kornwalii, jednakże...

Świetna powieść, jak zresztą każda, która wyszła spod pióra Daphne du Maurieur.
Akcja została osadzona w siedemnastowiecznej Anglii (konkretnie Kornwalii),targanej krwawą wojną domową między rojalistami a parlamentarzystami, zbuntowanymi przeciwko monarchom z dynastii Stuartów. Opisane są też pierwsze lata po wprowadzeniu w kraju republiki, pod panowaniem Lorda Protektora, Olivera, Cromwella, będącego de facto dyktatorem, rządzącym twardą ręką, także w kwestii obyczajowości obywateli.
W tych oto niełatwych czasach przyszło żyć pannie Honore Harris, młodej, uroczej i charakternej osóbce z wyższych sfer, która w żaden sposób nie wpisywała się w konwenanse swojej epoki.
Bez reszty zakochana w aroganckim i pewnym siebie dowódcy Richardzie Grenvillu, odrzuca kandydata na męża wytypowanego przez rodzinę, niemal wymusza na bliskich zgodę na ślub z Grenvillem. Dziewczyna, wobec niezwykłego uroku osobistego wybranka, przymyka oko na fakt, że to swawolny utracjusz, no i w poczet dżentelmenów zaliczyć go nijak nie sposób.
Niestety, do upragnionego mariażu nie dochodzi-podczas polowania z sokołami dziewczyna ulega nieszczęśliwemu wypadkowi, na skutek którego dożywotnio traci władzę w nogach. Myliłby się jednak ten, kto sądziłby, że w obliczu kalectwa dziewczyna załamie się i uzna swoje życie za skończone. Honore poświęca się studiom, nauce języków klasycznych. Wkrótce nawet staje się swego rodzaju rodzinną wyrocznią, cenioną za bystry umysł i światłe porady, do której bliscy zwracają się z wszelkimi problemami.
Z kolei jej ukochany Richard wyjeżdża, poświęca się żołnierskiemu rzemiosłu, żeni się nieszczęśliwie z niekochaną kobietą dla majątku.
Richard i Honore nigdy jednak o sobie nie zapomnieli. Po latach dochodzi do ich ponownego spotkania.
Dużo miejsca poświęciła autorka opisom skomplikowanych relacji rodzinnych familii Harrisów i osób z nią skoligaconych, ich wzajemne sympatie i antagonizmy, zazdrości, niesnaski, ale i niesienie sobie wzajemnej pomocy w obliczu zawieruchy wojennej, strat, regularnych konfiskat na rzecz wojska. Jest także wątek pewnej skrzętnie skrywanej tajemnicy rodzinnej- jednak autorka nie zostawiłaby swojego dzieła bez elementów tego szczególnego dreszczyku, rodem z gotyckiego thrillera.
Jednakże lwią część fabuły zajmują opisy wydarzeń historycznych, całej machiny wojennej, sytuacji na polu walki i roszad wojsk, opracowywania taktyk, a także pięknie opisane sceny marynistyczne.
W powieści przedstawiona jest bardzo bogata galeria postaci, wymaga to uwagi, aby nie pogubić się, kto jest kim i jakie są powiązania między poszczególnymi osobami.
Niektóre z nich budzą sympatię, inne odrazę, jest też wielu bohaterów niejednoznacznych, w których odwaga wymieszała się z potworną arogancją, a oddanie z okrucieństwem.
Jest to kolejna pozycja, w której pisarka udowadnia, że jest mistrzynią budowania klimatu, który działa na wyobraźnię i emocje czytelnika. Całość napisana bardzo plastycznie, wyraziście, czyta się o tych wydarzeniach z odczuciem, jakby się w nich uczestniczyło.
Polecam nie tylko miłośnikom historii.

Świetna powieść, jak zresztą każda, która wyszła spod pióra Daphne du Maurieur.
Akcja została osadzona w siedemnastowiecznej Anglii (konkretnie Kornwalii),targanej krwawą wojną domową między rojalistami a parlamentarzystami, zbuntowanymi przeciwko monarchom z dynastii Stuartów. Opisane są też pierwsze lata po wprowadzeniu w kraju republiki, pod panowaniem Lorda...

Tym razem ja napiszę: "spodziewałam się czegoś innego". Jaki romans? 80% treści książki stanowi relacja z wojny domowej w Anglii (XVII). Bitwy, potyczki, ruchy wojsk, planowanie kolejnych ruchów... nudne as hell. Jeśli chodzi o wątek "romansowy", to jest to typowa relacja na tzw. bad boya, jak powiedzielibyśmy dzisiaj. Romantyzmu nie odnotowałam. Na pewno nie jest to powieść taka, na jaką wskazywałby opis, także jeśli chodzi o jakieś mroczne tajemnice. Może jeśli kogoś interesują te postaci i ich losy, oparte na faktach - to jest lepiej - ale ja nigdy wcześniej o tych bohaterach nie słyszałam.
Styl du Maurier jest ok, aczkolwiek w ogóle nie miałam poczucia, że to się rozgrywa w XVII wieku - brak realiów epoki. Zastanawiało mnie też jakim cudem główna bohaterka - niepełnosprawna - bez problemu przemieszcza się po całym kraju (i to jeszcze w trakcie wojny...). Zupełnie pogubiłam się w tych wszystkich miejscowościach, dworach i koligacjach rodzinnych, które pojawiają się w książce.

Tym razem ja napiszę: "spodziewałam się czegoś innego". Jaki romans? 80% treści książki stanowi relacja z wojny domowej w Anglii (XVII). Bitwy, potyczki, ruchy wojsk, planowanie kolejnych ruchów... nudne as hell. Jeśli chodzi o wątek "romansowy", to jest to typowa relacja na tzw. bad boya, jak powiedzielibyśmy dzisiaj. Romantyzmu nie odnotowałam. Na pewno nie jest to...

W skali goodreads 4/5, w skali lubimyczytac 7/10 - zagłębiam się już w objaśnienia.

Przyczepić się do czego nie mam, ponieważ styl i umiejętności narratorskie autorki pozostają na najwyższym poziomie. Odnoszę jednak wrażenie, że pani du Maurier uczulona na szczęśliwe zakończenia, haha.

Honor tak czy siak pozostanie jedną z moich ulubionych bohaterek przez to tylko, że jest tak ludzka. Jej przemyślenia są sensowne, zachowania realistyczne. Gust do mężczyzn wątpliwy, ale ja pewnie też bym smaliła cholewki do Grenvila, ten zawadiacki charakterek jest…

W każdym razie - jeśli spodziewacie się żywiołowego romansu, gdzie miłość pączkuje i owocuje… to to nie będzie dobry wybór. Romans jest, prawda, bardzo przyjemny, ale w tym wszystkim bardzo dużo jest sytuacji politycznej, wojskowej, rodzinnej. Okoliczności tego związku też zwyczajne nie są, toteż przebieg historii być nie może.

Zakończenie mnie chyba nie usatysfakcjonowało, ściskało mnie w dołku, a poczucie satysfakcji (choć było obecne) zdawało się jakieś przygaszone.

Niemniej polecam Wam serdecznie, bo pani Daphne du Maurier jest naprawdę dobrą pisarką. Niebawem pewnie zabiorę się za inne jej książki.

W skali goodreads 4/5, w skali lubimyczytac 7/10 - zagłębiam się już w objaśnienia.

Przyczepić się do czego nie mam, ponieważ styl i umiejętności narratorskie autorki pozostają na najwyższym poziomie. Odnoszę jednak wrażenie, że pani du Maurier uczulona na szczęśliwe zakończenia, haha.

Honor tak czy siak pozostanie jedną z moich ulubionych bohaterek przez to tylko, że...

Kornwalia,połowa XVII wieku.
Osiemnastoletnia Honor Harris,to najmłodsza i najbardziej rozpieszczona corka dziedzica Lanrest. W dniu swoich urodzin poznaje generała Richarda Grenvilla,który nie cieszy się dobrą opinią wśród towarzystwa. Dziewczyna jest pod wielkim wrażeniem młodzieńca,ujmuje ją jego pewność siebie,wygląd oraz jego bezpośredniość. Rodzina nie jest zadowolona z wyboru córki,kategorycznie zabraniają Honor widywania z Grenvillem. Jednak mlodzi znajdują sposób aby móc nacieszyc się sobą. Niestety wypadek sprawia,że mlodzi muszą rozstać się na zawsze...Czy ich miłość przetrwa wszystko?

Daphne miała świetny pomysł na fabułę,romans miesza się ze straszną wøjną. Jest to smutna książka,bardzo polubiłam główną bohaterkę i czułam smutek czytając o jej niedolach. Bardzo wciągały mnie fragmenty dotyczące Honor i jej spotkań z ukochanym,jednak trochę nużyły mnie treści dotyczące walk żołnierzy. Mamy tu idealny przyklad milosci niesprawiedliwej, z jedej strony podyktowany przez los,a z drugiej przez wlasne wybory. Trochę brakowało mi klimatu,który odnalazłam w poprzednich książkach autorki,brak napięcia,grozy,tajemnicy. Jeżeli uznamy powieść za obyczajówkę,nie będziemy zawiedzeni.
"Generał i panna" to wartościowa,mądra, poruszająca opowieść o sile miłości,przeciwnościach losu, lęku,stracie,nadzieji. Po przeczytaniu czułam jeden wielki smutek,jednak warto było poświęcić każdą minutę na tę książkę.

Kornwalia,połowa XVII wieku.
Osiemnastoletnia Honor Harris,to najmłodsza i najbardziej rozpieszczona corka dziedzica Lanrest. W dniu swoich urodzin poznaje generała Richarda Grenvilla,który nie cieszy się dobrą opinią wśród towarzystwa. Dziewczyna jest pod wielkim wrażeniem młodzieńca,ujmuje ją jego pewność siebie,wygląd oraz jego bezpośredniość. Rodzina nie jest zadowolona...

Niestety dla mnie najnudniejsza książka Daphne du Maurier. Wątek wojny domowej w Anglii kompletnie mnie nie interesował, a zajmował znaczną część książki, opisy walk, strategii itd…
Sama historia miłości, takiej „pomimo” a nie „za”, jest warta refleksji.

Niestety dla mnie najnudniejsza książka Daphne du Maurier. Wątek wojny domowej w Anglii kompletnie mnie nie interesował, a zajmował znaczną część książki, opisy walk, strategii itd…
Sama historia miłości, takiej „pomimo” a nie „za”, jest warta refleksji.

Przy całej mojej sympatii do Daphne du Maurier myslę, że Generał i panna to przegadna i nudnawa opowieść, w której niestety autorka zbyt wiele uwagi poświęca wojnie domowej. Ogólnie, w tej książce ciężko rozwinąć jakąś akcję, bo nawet sam romans bohaterów, trudno nazwać romansem.

W prawdzie przesłuchałem książkę do samego końca (choć miałem trudne momenty i chciałem zrezygnować) to akcja nie przykuwała zbyt mocno mojej uwagi, nie martwiłem się też o losy bohaterów.

Nadal moją ukochaną powieścią pisarki będzie Kozioł ofiarny lub jak kto woli Sobowtór.

Przy całej mojej sympatii do Daphne du Maurier myslę, że Generał i panna to przegadna i nudnawa opowieść, w której niestety autorka zbyt wiele uwagi poświęca wojnie domowej. Ogólnie, w tej książce ciężko rozwinąć jakąś akcję, bo nawet sam romans bohaterów, trudno nazwać romansem.

W prawdzie przesłuchałem książkę do samego końca (choć miałem trudne momenty i chciałem...

#rodzinnewyzwanie2024
#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo2024
"Generał i panna" Daphne du Maurier
To było świetne!!
Nadrabiając czytanie klasyki sięgnęłam po nienajbardziej znaną powieść Daphne du Maurier. To mój pierwszy tytuł tej autorki i z pewnością nie ostatni bowiem urzekł mnie jej pomysł na fabułę i wykonanie też. Świetnie wyważona historia. Historia trochę awanturnicza, trochę romans, a wszystko to w pięknych realiach historycznych.
I niech nie zwiedzie Was ten romans, bo jest on tu przedstawiony w wybitnie ciekawej formie.

#rodzinnewyzwanie2024
#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo2024
"Generał i panna" Daphne du Maurier
To było świetne!!
Nadrabiając czytanie klasyki sięgnęłam po nienajbardziej znaną powieść Daphne du Maurier. To mój pierwszy tytuł tej autorki i z pewnością nie ostatni bowiem urzekł mnie jej pomysł na fabułę i wykonanie też. Świetnie wyważona historia. Historia trochę awanturnicza,...

książka zasmuca i przygnębia. pozostawia za sobą posmak goryczy. czasem aż ciężko się czytało o nieszczęściach, które spływały na głównych bohaterów zewsząd. jednak, bardzo wartościowa lektura, mocno chwytająca za serce

książka zasmuca i przygnębia. pozostawia za sobą posmak goryczy. czasem aż ciężko się czytało o nieszczęściach, które spływały na głównych bohaterów zewsząd. jednak, bardzo wartościowa lektura, mocno chwytająca za serce