Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Małgorzata Oliwia Sobczak powraca z nową częścią swojej genialnej serii „Kolory zła”. Po „Czerwieni”, „Czerni” i „Bieli” przyszedł czas na „Żółć”. Pełen zwrotów akcji i nieoczywisty kryminał z dobrze nakreśloną warstwą obyczajową i psychologiczną.

W nowej części autorka ponownie zabiera czytelnika do Sopotu aby wespół z prokuratorem Leopoldem Bilskim, wyruszył tropem kolejnego mordercy i motywów popełnienia makabrycznej zbrodni. Wraz z rozwojem brawurowo prowadzonej akcji, odkrywamy coraz mroczniejsze tajemnice bohaterów, targające nimi namiętności, toksyczne relacje, uwikłania i zależności. Autorka serwuje czytelnikowi fabularne twisty, w których obecna jest Anna Górska, prokurator Bilski wraz z policjantami Kitą i Pająkiem. Pełni determinacji, nieustępliwi, za wszelką cenę, próbują dotrzeć do prawdy. Tropy śledcze mnożą się jak grzyby po deszczu. Na jaw wychodzą sekrety związane z denatem i podwójną stroną jego natury. Dręczone przez niego kobiety zaczynają przyznawać się do stosowanej wobec nich przemocy. Granice zła sięgają bardzo głęboko...

Co łączy członków gangu samochodowego, obrót nielegalnymi substancjami i tajemnicze włoski odnalezione na ciele zamordowanego? Jaki był motyw tej makabrycznej zbrodni?

Niesamowicie wciągająca, pełna napięcia i przerażająca lektura. Znakomite portrety psychologiczne postaci. Dający chwilę refleksji wątek obyczajowy. Słowem, obowiązkowa pozycja dla fanów pióra autorki.

Małgorzata Oliwia Sobczak nigdy nie zawodzi. Tym razem również podgrzała emocje do ostateczności. Nie bez powodu uznawana jest za mistrzynię polskiego kryminału. Sprawdza się w tym gatunku znakomicie. Wchodzi w głąb ludzkiej psychiki, łączy tematy tabu i wyciąga na światło dzienne świat zbrodniczych uzależnień i namiętności.

Absolutnie wspaniała, genialna i unikatowa!

Małgorzata Oliwia Sobczak powraca z nową częścią swojej genialnej serii „Kolory zła”. Po „Czerwieni”, „Czerni” i „Bieli” przyszedł czas na „Żółć”. Pełen zwrotów akcji i nieoczywisty kryminał z dobrze nakreśloną warstwą obyczajową i psychologiczną.

W nowej części autorka ponownie zabiera c...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna powieść pióra Małgorzaty Garkowskiej zachwyca wysokim poziomem, pomysłem, rzetelnością i pięknym językiem. „Dwa życzenia” to kawał doskonałej literatury, który wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony.
Choć najnowsza powieść Małgorzaty Garkowskiej powiązana jest z poprzednimi tytułami „Jedyny walc” i „Jedyne marzenie”, można ją czytać osobno. W „Dwóch życzeniach” autorka oddaje głos młodszemu pokoleniu Orłowskich i Sorokinów. Z wypiekami na twarzy śledzimy losy Konstantina i Helenki. Ich uczucia i przeżycia, wyzwalają w czytelniku tak ogromną gamę emocji, że wracają one wciąż żywe jeszcze długo po odłożeniu przeczytanej książki na półkę. Uwielbiam sposób w jaki autorka, lekko, swawolnie, momentami melancholijnie i żartobliwie, wiedzie mnie wespół z bohaterami przez ich życie. Te obyczajowe obrazki, myśli, pragnienia i zachowanie Konstantina, wzbudzają we mnie spore emocje. Czerpię satysfakcję, z jego sukcesów, ale i żal mi go. A Helenki żal mi jeszcze bardziej. Samotna i pogubiona wikła się w nieszczere relacje i tylko pozornie wydaje się, że wygrała pogoń za szczęściem.
„Dwa życzenia” to powieść poruszająca, dzięki czemu bardzo prawdziwa w odbiorze. Znakomicie oddane tło historyczne, sentymentalne, niechciane uczucia, namiętności i niebezpieczne rozgrywki, w które przeznaczenie wikła bohaterów sprawiają, że od powieści nie można się oderwać. Z przyjemnością obserwujemy silne relacje rodzinne, stratę, tęsknoty, głęboką przyjaźń i miłość jaką darzą się bohaterowie. Powieść prowokuje również do zastanowienia się nad tym, jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić dla dobra ukochanej osoby i jak trwałe mogą być nasze uczucia.
Fabuła „Dwóch życzeń” oprócz konwencji historycznej i romansowej, wzbogacona zostaje również o wątki szpiegowsko-przygodowe. Dodaje to powieści dodatkowego smaczku i atrakcyjności. Liczne, nieoczywiste zwroty akcji, niebezpieczne sytuacje, spora dawka humoru, niuansiki historyczne to przepis na doskonałą i wciągającą lekturę.
Małgorzata Garkowska zna ten przepis i nie waha się go używać. Kolejną swoją wyśmienitą książką odciska trwały ślad na polskim rynku wydawniczym. Ta rewelacyjna, napisana z polotem i rozmachem historia budzi wiele emocji. A taka właśnie powinna być dobra literatura. Podana bez niepotrzebnego patosu, lekko, zwiewnie.
Czytajcie, Garkowską!
Szczerze polecam!

Kolejna powieść pióra Małgorzaty Garkowskiej zachwyca wysokim poziomem, pomysłem, rzetelnością i pięknym językiem. „Dwa życzenia” to kawał doskonałej literatury, który wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony.
Choć najnowsza powieść Małgorzaty Garkowskiej powiązana jest z poprze...

Rozwiń

Zwiń

„Warto być sobą, realizować swoje marzenia i być szczęśliwym. Nie zawsze będzie łatwo, ale życie to nie tylko wygoda i komfort. To także wyzwania, nauka i rozwój. Dlatego, kochane kobiety, bądźcie odważne, bądźcie sobą, bądźcie szczęśliwe. Bo to jest najważniejsze.”


„Nie czekaj dłużej”... weź do ręki książkę autorstwa Gabrieli Gargaś i Aliny Adamowicz i przeczytaj ją od deski do deski. Jeśli zajdzie taka potrzeba nawet kilka razy. To publikacja tak inspirująca, tak wyzwalająca, oczyszczająca, że po jej przeczytaniu odetchniesz pełną piersią i spojrzysz na siebie z zupełnie innej perspektywy.

Prezentując czytelnikom trzy bohaterki i ich życiowe potyczki z losem, autorki udowadniają, że my kobiety, mamy moc! Owa moc ma różne oblicza, tak jak i różne jesteśmy my same. Jedne niezwykle delikatne i subtelne, przychylające nieba innym, otulające, niosące dobro, zrozumienie i ukojenie. Drugie zaś, głośno wyrażające własne zdanie i pragnienia, kruszące mury, zmieniające świat, wychodzące z odwagą ze swojej strefy komfortu. Gargaś i Adamowicz w nienachalny lecz bardzo motywujący sposób tworzą niemalże leksykon opisujący kobiecą psychikę. Wychodzą naprzeciw potrzebom i bolączkom współczesnych kobiet, pomagają im odnaleźć najsilniejsze cechy w sobie, porzucić konwenanse, w które wikła je życie. Poruszają umysły, serca i dusze.

„Nie czekaj dłużej” to powieść, która pozwala oderwać się od codziennego zabiegania i galopady niespokojnych myśli. To powieść, która swoją treścią może nieść działanie terapeutyczne dla tych, którzy pogubili się na swoich życiowych ścieżkach, czy też ukryli się w sobie głęboko przed światem. To w końcu powieść, która prowadzi do nowego otwarcia. Do zadania sobie trudnych życiowych pytań o jakość, komfort i zadowolenie z życia, które jest naszym udziałem.

To ważne i piękne przesłanie dla wszystkich wątpiących w siebie kobiet. Choć nie pozbawione życiowego bólu, smutku, rozczarowania i goryczy, niosące wyraźnie jasne światło nadziei. Nie czekajcie więc dłużej. Sięgnijcie po tę powieść i rozpocznijcie piękną podróż, w głąb siebie.

Polecam!

„Warto być sobą, realizować swoje marzenia i być szczęśliwym. Nie zawsze będzie łatwo, ale życie to nie tylko wygoda i komfort. To także wyzwania, nauka i rozwój. Dlatego, kochane kobiety, bądźcie odważne, bądźcie sobą, bądźcie szczęśliwe. Bo to jest najważniejsze.”


„Nie czekaj dłużej”.....

Rozwiń

Zwiń

Czy przypadkowe spotkanie dwojga ludzi, może stać się początkiem miłości, wybaczenia i rozliczenia z bolesną przeszłością?

„Ulecz moje serce” udowadnia, że tak! Ta powieść, otula niczym ciepły koc. Rozgrzewa serce i skłania do refleksji. Wnosi w życie nadzieję i światło. Małgorzata Lis, kolejny raz proponuje czytelnikom powieść, która ukazuje wielką moc wiary i miłości.

Pozytywnie nastawiona do życia, energiczna Zosia, przypadkiem w jednej z kawiarni, poznaje Ignacego. Mężczyznę bardzo przystojnego i poważnego. Spontaniczność i pogoda ducha Zosi, oczarowują go od samego początku. Ich przypadkowe spotkanie, przemienia się w poważną relację, której zaszkodzić mogą waśnie i żal z przeszłości. Co ukrywa Ignacy? O czym nie mówi mu Zosia?Czy prawda, która wyjdzie na jaw umocni ich związek, czy jednak wręcz przeciwnie? Czy miłość, która się między nimi narodziła stanie się mostem łączącym wszystkich zwaśnionych?

„Ulecz moje serce” to pełna wzruszeń i ciepła opowieść i tym, jak życie potrafi pozytywnie zaskoczyć. Jak bardzo warto jest być otwartym na drugiego człowieka i cieszyć się każdą chwilą i każdym dniem. To historia, która całym swoim wydźwiękiem dowodzi o sile miłości i mocy przebaczenia. Małgorzata Lis porusza w książce wiele trudnych problemów takich jak skomplikowane relacje rodzinne, nieutulony żal po stracie, problemy z zajściem w ciążę, niepełnosprawność, poczucie samotności i pustki. Z empatią i ogromną delikatnością pokazuje, że cokolwiek w życiu się dzieje, zawsze warto przyjąć troskę i miłość ludzi, którzy są obok nas. Zapomnieć o trudnej,bolesnej przeszłości i cieszyć się z możliwości jakie daje nam życie.

Autorka przedstawia czytelnikom bardzo naturalnych i realnych bohaterów, dla których wiara, relacja z Panem Bogiem i Kościołem mają wielkie znaczenie w życiu. To właśnie w niej szukają wsparcia, pomocy i odpowiedzi na trudne pytania. To ona pozwala im dokonywać wyborów w zgodzie ze sobą i wychodzić szczęśliwie z trudnych sytuacji. To ona przynosi im ulgę i prowadzi ku pojednaniu. To ona wypełnia ich serca dobrem i życzliwością.

Jeśli szukasz pozytywnej, ciepłej, kojącej opowieści o sile miłości i cudzie przebaczenia, to powieść „Ulecz moje serce” jest właśnie dla ciebie.

Polecam.

Czy przypadkowe spotkanie dwojga ludzi, może stać się początkiem miłości, wybaczenia i rozliczenia z bolesną przeszłością?

„Ulecz moje serce” udowadnia, że tak! Ta powieść, otula niczym ciepły koc. Rozgrzewa serce i skłania do refleksji. Wnosi w życie nadzieję i światło. Małgorzata Lis, ...

Rozwiń

Zwiń

"Jedyną osobą, która pani nigdy nie zostawi, jest pani sama. Proszę o tym pamiętać, gdy znowu poczuje się pani samotna".

Samotność, zwątpienie, żal, żałoba, problemy finansowe i nieustające poczucie winy, mogą sprawić, że człowiek pogrąża się w apatii i zobojętnieniu. Stopniowo traci pozytywną perspektywę. Zaniedbuje siebie, swoje uczucia, pasje i pragnienia. Traci umiejętność swobodnego oddechu i czasami chęć do życia. Zapada się w sobie, a potem już tylko spada coraz niżej i niżej... Czy taki upadek, może być początkiem czegoś nowego? Najnowsza książka Agnieszki Sorycz „Gdy spadam” udowadnia, że tak!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Agnieszka Sorycz, wkroczyła w mój zaczytany świat z opowieścią, która mieni się wszystkimi barwami życia. Intuicyjnie czułam, że będzie to dobra i wartościowa książka. Nie pomyliłam się. Dostałam nawet więcej, niż oczekiwałam.

„Gdy spadam” to przejmująca opowieść o zagubieniu i o tym, dokąd może doprowadzić człowieka ucieczka przed własną przeszłością. Bardzo bolesna i oryginalna jednocześnie. Wielowątkowa i wielopłaszczyznowa. Porusza nie zbyt często wykorzystywany w powieściach wątek środowiska spadochroniarskiego. W lekki, zajmujący uwagę sposób, mówi o trudnych i ważnych sprawach. Autorka snuje swoją opowieść emocjonalnie, jednak bez zbytniego przytłaczania Czytając doświadczamy różnych stanów od smutku i radości, po zwątpienie i nadzieję. Powieść jest napisana bardzo plastycznie. Podążając ścieżkami bohaterów czujemy na skórze letnie promienie słońca, świst powietrza, krople deszczu. Również wszystkie uczucia jakie stają się ich udziałem. Wolność, ulgę, przyjaźń, miłość, ryzykanctwo. Autorka tak sprawnie prowadzi fabułę, że ciężko oderwać się od czytania. Kibicujemy doświadczonym przez los bohaterom. Każdą komórką ciała, życzymy im sił do wzniesienia się do góry i złapania swobodnego oddechu.

Powieść Agnieszki Sorycz, dotyka trudnych spraw, takich jak ukryta depresja, żałoba, wyrzuty sumienia czy poczucie winy. Autorka porusza również problemy wczesnego macierzyństwa, relacji siostrzanych, rozczarowującego związku, zagubienia, poszukiwania swojej drogi, przyjaźni i miłości. Powieść jest bardzo życiowa, merytoryczna i autentyczna. Daje do myślenia, motywuje. Porusza i wzrusza. Rezonuje z czytelnikiem na każdej płaszczyźnie. Pokazuje, że największa siła, leży w nas samych. To w sobie należy szukać tego, co daje szczęście i ciągnie w górę. A bolesny upadek jest szansą na to, aby móc ponownie wznieść się wysoko, osiągając spokój i wewnętrzną równowagę.

Bardzo wartościowa i życiowa historia. Doskonała dla każdego, kto pogubił się na swoich życiowych ścieżkach i nie potrafi się odnaleźć. Dagna i Aleksander są dowodem na to, że z każdej sytuacji jest wyjście. Wystarczy tylko stanąć twarzą w twarz z problemem. Nie bać się prosić o pomoc i z fachowej pomocy korzystać. Znaleźć to coś, co stanie się odskocznią od problemów. A z czasem i trampoliną, która pozwoli unieść się nad ziemią wysoko, ze szczęściem w sercu, przywracając wiarę w siebie i chęć do życia.

Polecam!

"Jedyną osobą, która pani nigdy nie zostawi, jest pani sama. Proszę o tym pamiętać, gdy znowu poczuje się pani samotna".

Samotność, zwątpienie, żal, żałoba, problemy finansowe i nieustające poczucie winy, mogą sprawić, że człowiek pogrąża się w apatii i zobojętnieniu. Stopniowo ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo cenię Annę Sakowicz. Jest jedną z pisarek, po książki której, sięgam z przyjemnością i zainteresowaniem. W każdą swoją publikację wkłada ogrom pracy i rzetelnych informacji. Pisze pięknym, lekkim językiem. Podbija czytelnicze serce wciągającą fabułą i znakomitą kreacją bohaterów. Najnowsza powieść autorki zatytułowana „Kamienica Schopenhauerów” to powieść, która najlepiej oddaje wszystkie atuty jej pisarstwa. Autorka stanęła na wysokości postawionego sobie zadania, dzięki czemu powstała wspaniała książka, która może zainteresować nie tylko mieszkańców Gdańska, ale i wszystkich tych, którzy odczuwają sentyment na wspomnienie o tym portowym mieście. Mnie osobiście powieść Sakowicz uwiodła. Tkwię w tym oczarowaniu i bardzo mi odpowiada ten stan.

Inspiracją do napisania „Kamienicy Schopenhauerów” stały się wspomnienia Johanny Schopenhauer i to głównie jej oczami autorka opisuje Danzig. Historia snuta na kartach powieści, opowiedziana jest przez kuchmistrzynię Schopenhauerów – Friedę. Razem z bohaterami kroczymy przez zakamarki osiemnastowiecznego Danzig, doświadczając wraz z nimi uczuć i emocji. Autorka zawłaszcza uwagę czytelnika licznymi zwrotami akcji, niebezpieczeństwami, tajemnicami wymagającymi odkrycia, życiem społeczności i budzącymi się uczuciami. Zachwyca nawet najmniejszymi detalami.

Ogromnym atutem tej książki, zasługującym na to by go należycie docenić jest portret doskonale odmalowanego osiemnastowiecznego Gdańska. Jego bogactwo i skontrastowane z nim ubóstwo i biedota. Smaki i zapachy potraw, które wprost uderzają w nozdrza prosto z parującej kuchni. Obskurne mieszkania, karczmy, mroczne zaułki i kupieckie salony. Język stylizowany na ówczesny, wszystko to sprawia, że powieść czyta się z zapartym tchem i nie można się od niej oderwać.
Autorka z wielkim wyczuciem przeplata fikcję z realiami historycznymi. Pięknie ingerując w treść, zabarwia ją nutami emocji i pikanterii, co podkreśla tylko jej autentyzm i wydobywa na wierzch cały koloryt opowieści i niepowtarzalny klimat miasta i jego mieszkańców.

„Kamienica Schopenhauerów” to powieść, w której obserwujemy walkę o swoje marzenia, poprawę bytu, lepsze jutro i szukanie sprawiedliwości. To również historia o kobietach, które za wszelką cenę, mimo niesprzyjających okoliczności, czasów, próbują wziąć los i sprawy we własne ręce. To publikacja w bardzo wyrazisty sposób pobudzająca zmysły i czarująca swoją atmosferą.

Anna Sakowicz zabiera czytelnika w cudowną podróż w czasie, pozwalając podpatrywać, poznać i zrozumieć życie mieszkańców minionej epoki. Dajcie się porwać tej niesamowitej opowieści i przygodzie. Gwarantuję, że nie doznacie zawodu!

Polecam.

Bardzo cenię Annę Sakowicz. Jest jedną z pisarek, po książki której, sięgam z przyjemnością i zainteresowaniem. W każdą swoją publikację wkłada ogrom pracy i rzetelnych informacji. Pisze pięknym, lekkim językiem. Podbija czytelnicze serce wciągającą fabułą i znakomitą kreacją bohaterów. Na...

Rozwiń

Zwiń

„- W cuda to ja przestałam wierzyć lata temu.
Dziwne, bo powinnaś!”

Wierzycie w cuda? Zdarzyło wam się kiedykolwiek poczuć taką iskrę, która stała się przyczynkiem do zmiany dotychczasowego stylu życia? A może zastanawialiście się nad tym, kto lub co kieruje waszymi ścieżkami w taki sposób, że codzienność wygląda właśnie tak, a nie inaczej? Przed podobnymi rozmyślaniami i dylematami staje Klaudia. Bohaterka powieści Katarzyny Targosz pt. „Róża z piór”.

Klaudia to młoda kobieta, która próbuje ułożyć sobie życie na własnych zasadach. Opuszcza rodzinny dom i rodziców, którzy przytłaczają ją swoimi oczekiwaniami. Można powiedzieć, że jej wybory nie są zbyt zadowalające. Niepewna siebie, „szara myszka” trafia w otoczenie młodych, gniewnych ludzi, którzy sądzą, że tylko krzykiem można zdobywać świat i forsować swoje życiowe postulaty. Klaudia choć pragnie utożsamiać się z tą grupą czuje, że nie tędy droga. To nie dla niej. Przełomem w życiu bohaterki jest zdjęcie, które wprawia ją w absolutny zachwyt. Pod wpływem impulsu, Klaudia wyrusza nad morze, aby przekonać się, czy podszept, za którym tak spontanicznie podąża, może odmienić jej życie. Czy faktycznie tak będzie?

Piękna to była opowieść. Można powiedzieć, że chwilami wydawała się dość nierealna. Jednak w ostatecznym rozrachunku, śmiało mogę powiedzieć, że we wszystkich opisanych przez autorkę zdarzeniach, był ukryty głębszy sens. Nawet ten, kto sceptycznie podchodzi do tematu cudów, da się przekonać, że one jednak naprawdę się zdarzają. Wszystko ma swoją przyczynę i swój skutek. Życie pełne jest znaków i niespodzianek, trzeba tylko umieć i chcieć je dostrzegać. Trzeba również zawierzyć Panu Bogu i w nim pokładać swoją ufność. Tylko On bowiem, poprowadzi nas odważnie przez wzburzone morze prosto do bezpiecznej przystani.

„Róża z piór” Katarzyny Targosz, to powieść pełna emocji i refleksji. Bohaterowie, z czułością i uwagą traktowani przez autorkę, dzielą się z czytelnikiem swoimi troskami i smutkami. Prowadzą przez meandry i zawiłości ludzkich uczuć, dylematów, tajemnic i wątpliwości. Ich doświadczenia i postępowanie stają się dla nas, czytelników drogowskazem, który wskazuje dobrą i pomyślną ścieżkę w życiu.

Powieść Katarzyny Targosz napisana jest lekkim i pięknym językiem. Intryguje licznymi zwrotami akcji i wyzwaniami, przed którymi stawia bohaterów autorka. Uświadamia, że życie to ciągła sinusoida. Raz jest lepiej innym razem gorzej, jednak zawsze po burzy i sztormie, wschodzi słońce. Autorka tak sprawnie i interesująco prowadzi fabułę, że nie sposób oderwać się od czytania. Z ciekawością śledzimy losy bohaterów. Odkrywamy ich tajemnice i wzajemne powiązania.

Moje kolejne spotkanie z twórczością autorki uważam za bardzo udane. Autorka poruszyła we mnie jakąś delikatną nutę. Skłoniła do przemyśleń i wprowadzenia zmian w życiu. Dzięki tek powieści jeszcze bardziej wierzę w to, że cuda w życiu są możliwe. Wystarczy tylko umieć cierpliwie czekać, wierzyć i ufać. Polecam!

„- W cuda to ja przestałam wierzyć lata temu.
Dziwne, bo powinnaś!”

Wierzycie w cuda? Zdarzyło wam się kiedykolwiek poczuć taką iskrę, która stała się przyczynkiem do zmiany dotychczasowego stylu życia? A może zastanawialiście się nad tym, kto lub co kieruje waszymi ścieżkami w taki sposó...

Rozwiń

Zwiń

„Musiała to uciąć. Raz na zawsze odciąć się od przeszłości, by wreszcie zacząć żyć.”
Widzieliście książkę „Bez przebaczenia” Sylwii Kubik? Czytaliście? Jeśli ktoś nie miał jeszcze okazji zapoznać się z tą książką, gorąco do tego zachęcam!
Czasami bywa tak, że po przeczytaniu książki, dopada mnie tak potężna lawina emocji, że naprawdę trudno jest mi ubrać myśli w słowa. Rzecz to dość niebywała, ponieważ każdy kto mnie zna wie, że słów, raczej nigdy mi nie brakuje. Właśnie taka niemoc, dopadła mnie po przeczytaniu książki Sylwii Kubik „Bez przebaczenia”. Krzywda wyrządzana dzieciom boli najbardziej. A tej, w powieści Sylwii Kubik nie brakuje...
Autorka skonfrontowała czytelnika z tak potężnym arsenałem trudnych doświadczeń i przeżyć, młodej dziewczyny, że trudno jest to sobie wyobrazić, a co dopiero ubrać w słowa. Fabułę podzieliła na dwie części, teraźniejszość i retrospekcję. Ta druga sprawia, że czytelnicze serce zostaje rozerwane na pół za przyczyną bólu, samotności, odrzucenia, zniewag i zelżywości, jakie stały się udziałem bohaterki powieści. Dziecka. Bezbronnego, bezradnego, pozostawionego samemu sobie na pastwę i agresję silniejszych od siebie. Sytuacja tak dramatyczna i nie do zniesienia, doprowadza bohaterkę do ostateczności. Jednak samozaparcie, determinacja i chęć wyrównania rachunków z przeszłości sprawiają, że podnosi się ona z kolan i z pomocą życzliwych sobie ludzi zaczyna odradzać, jak przysłowiowy feniks z popiołów. Wygrywa nie tylko kolejne walki w oktagonie. Pokonuje demony przeszłości. Wygrywa przyjaźń. Miłość. I swoje życie.
Ciężko żyje się z piętnem traumatycznych doświadczeń. Najbardziej boli zranienie i odrzucenie przez rodziców. Potrzeba niebywałej siły, żeby otrząsnąć się z takich wspomnień. Lilce – bohaterce powieści się to udało. Stanowi wzór dla wszystkich tych, którzy stoją nad przepaścią przytłoczeni ciężarem różnych tragedii, smutku i od stoczenia się w dół dzieli ich zaledwie jeden krok. Decyzja zawsze należy do nas. Prawdą jest, że nie każdy w życiu jest w czepku urodzony. Jednak wiara w siebie, ciężka praca i życzliwi ludzie wokół potrafią dodać skrzydeł pomóc wznieść się na najwyższe szczyty.
Trzeba wyraźnie zaznaczyć, że „Bez przebaczenia” to książka, która zabiera ważny głos w temacie społecznym jakim jest odpowiedzialne rodzicielstwo. To powieść, która uwrażliwia na to, że każda tragedia młodego człowieka, każdy jego upadek, może mieć swoją głęboką przyczynę, o której nie
mamy pojęcia. Warto więc być bardziej uważnym. Sylwia Kubik porusza tą historią do głębi. Wstrząsa i rani. Niewątpliwie jednak rozpala również iskierkę nadziei. Dobrzy ludzie, małe gesty dobroci i chęć walki o samego siebie to największe atuty, które mogą odmienić los i złagodzić wieloletnie cierpienie.
Tę książkę trzeba przeczytać!

„Musiała to uciąć. Raz na zawsze odciąć się od przeszłości, by wreszcie zacząć żyć.”
Widzieliście książkę „Bez przebaczenia” Sylwii Kubik? Czytaliście? Jeśli ktoś nie miał jeszcze okazji zapoznać się z tą książką, gorąco do tego zachęcam!
Czasami bywa tak, że po przeczytaniu książki, dopad...

Rozwiń

Zwiń

#wspolpraca #wspolpracabarterowa

Wspomnienie o pierwszej, niespełnionej miłości możne doprowadzić człowieka do miejsca, w którym podejmie on nieoczekiwaną i dość spontaniczną decyzję o zmianie dotychczasowego życia.
Zostawia za sobą wszystko i wszystkich tych, z którymi do tej pory wiązał swoje życiowe plany i wraca tam, gdzie nadal tlą się echa dawnej miłości...

Możecie sobie wyobrazić taki życiowy scenariusz??? Dlaczego nie?!? Wszak życie jest nieprzewidywalne i wszystko jest w nim możliwe. Udowadnia to Wiktoria, bohaterka najnowszej powieści Edyty Świętek zatytułowanej „Lato o smaku miłości”. Ależ to była poruszająca i refleksyjna historia! Edyta Świętek zaprasza czytelników w podróż do lata. I to lata o smaku miłości. Ja dałam się porwać!

Powieść Edyty Świętek sprawia, że żywo angażujemy się w lekturę i z ciekawością śledzimy losy bohaterów. Jest przepełniona emocjami, od motyli radości, nieśmiałych oczekiwań i szybszego bicia serca aż po skrajne uczucia. W fabułę autorka wplotła niespodzianki i zwroty akcji, które skłaniają do refleksji nad decyzjami Wiktorii i pozostałych bohaterów. Niektóre z nich mogą się nam wydawać nielogiczne i niezrozumiałe, jednak nie można oceniać, wszak każdy z nas popełnia błędy i szuka szczęścia choćby miało trwać tylko chwilę.

„Lato o smaku miłości” to opowieść o miłosnych zawirowaniach, zdradzie, poszukiwaniu szczęścia i własnego miejsca w życiu. To historia o drugich, a nawet trzecich szansach i uczuciach, które dojrzewają latami, aby w końcu rozkwitnąć i odmienić sens czyjegoś życia. To również lektura, która poddaje przemyśleniom echa, jakie niosą ze sobą smutne doświadczenia z dziecięcych lat. Jak trudno jest przestać powielać schematy w jakich się dorastało i jakie wyniosło się z rodzinnego domu.

Akacja powieści toczy się w pięknym Lubomierzu i okolicach. W związku z czym, Edyta Świętek w bardzo plastyczny sposób oddała w powieści zarówno piękno krajobrazu, potrawy i smaki pozwalające nie tylko kultywować tradycję, zwyczaje tego regionu ale także wrócić pamięcią do uwielbianej przez wszystkich komedii „Sami swoi”.

„Lato o smaku miłości” to romantyczna historia, o poszukiwaniu miłości i własnej drogi. Pełna mądrych przesłań, które po lekturze można wcielić w życie. Jest to idealna książka, na ciepłe, letnie wieczory. A fragmenty utworów Janusza Radka zawarte na kartach książki, nie tylko budują tło muzyczne tej powieści. Inspirują, dodają nastrojowości i pozwalają jeszcze głębiej zatracić się w lekturze.

Polecam!

#wspolpraca #wspolpracabarterowa

Wspomnienie o pierwszej, niespełnionej miłości możne doprowadzić człowieka do miejsca, w którym podejmie on nieoczekiwaną i dość spontaniczną decyzję o zmianie dotychczasowego życia.
Zostawia za sobą wszystko i wszystkich tych, z którymi do tej pory wiąza...

Rozwiń

Zwiń

#wspolpraca #wspolpracabarterowa

„Bądź jak drzewo - […] - Wyginaj się, gdy trzeba, a potem prostuj ku niebu.”

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i już wiem na pewno, że nie ostatnie. „Zapach soli i wiatru” otulił mnie spokojem i nadzieją. Pomógł złapać oddech i wyostrzył moje zmysły na drobne znaki i cuda codzienności, które zsyła nam Najwyższy. W moim odczuciu nie jest to typowa powieść obyczajowa. Dostrzegłam w niej dużo więcej. Można traktować ją jak przewodnik, mapę po życiowych ścieżkach, które czasami plącze los.

Julia wraz z mężem i dziećmi, musi zmienić ustabilizowane dotąd życie w Krakowie, pożegnać ukochane górskie szlaki i ze względu na zmianę pracy przez męża, przenieść się na drugi koniec Polski. Rodzina staje w obliczu życiowej rewolucji. Julia natomiast czuje w sercu żal i tęsknotę za miejscem, które musi opuścić. Czy w nowym miejscu uda jej się stworzyć ciepły dom? Czy zdoła się zakochać w kaszubskich lasach i jeziorach? Czy otworzy serce na nowych sąsiadów i ich historie?

„Zapach soli i wiatru” to ciepła, dodająca otuchy historia, która zachwyci każdą czytelniczkę. Wnikliwa, pełna celnych przemyśleń i spostrzeżeń wynikających z obserwacji zwykłej codzienności, wzbudza refleksje. Bawi i wzrusza. Natalia Przeździk z niezwykłą wrażliwością i lekkością, kreśli obraz doświadczeń jakie stają się udziałem bohaterów powieści. A te, nie zawsze są łatwe i przyjemne. Na kartach książki autorka porusza mnogość trudnych i ważnych tematów takich jak między innymi relacje rodzinne, złe traktowanie dziecka, problemy małżeńskie, rezygnacja z siebie i swoich pragnień, na rzec ogólnego dobra.

W piękny i subtelny sposób prowadząc czytelnika ścieżkami bohaterów pokazuje, co jest w życiu najważniejsze i Komu, można powierzyć wszystkie swoje troski, zmartwienia i radości. Tylko głęboko wierząc i będą wdzięcznym nawet za najdrobniejszą rzecz, można mieć siłę do pokonywania trudności i podejmowania wyborów i decyzji. Warto również mieć otwarte serce na bliskich i przyjaciół. Umieć słuchać i okazywać wsparcie, samemu jednocześnie je przyjmując.

Seria „Opowieści wiary” jest jedną z tych, które potrafią poruszyć bardzo głęboko. „Zapach soli i wiatru” to powieść, która posiada ogromną wartość, opartą na przedstawieniu uczuć, przeżyć i relacji panujących między bohaterami. Autorka potrafi zajrzeć głęboko w serce i duszę. Dostrzec najdrobniejszy cud codzienności. A swoją książką inspiruje do tego, że w każdym miejscu można zapuścić korzenie i pięknie wzrastać. Z Bożą opieką, w szczęściu, przyjaźni, miłości, spokoju. I z tak potrzebnym wybaczeniem w sercu.

Polecam!

#wspolpraca #wspolpracabarterowa

„Bądź jak drzewo - […] - Wyginaj się, gdy trzeba, a potem prostuj ku niebu.”

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i już wiem na pewno, że nie ostatnie. „Zapach soli i wiatru” otulił mnie spokojem i nadzieją. Pomógł złapać oddech i wyostrzył mo...

Rozwiń

Zwiń