Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Miasto w gruzach” zamyka epicką trylogię Dona Winslow’a opowiadającą historię irlandzkich i włoskich organizacji przestępczych z przełomu lat 80/90 ub. wieku. Danny Ryan, uciekinier z Providence na wschodnim wybrzeżu spowodowanym konfliktem z Włochami ucieka z garstką swoich najbliższych przyjaciół.

Od ucieczki z Providence minęło już sporo lat a Danny Ryan jest szanowanym biznesmenem w Las Vegas, gdzie prowadzi szereg inwestycji. Bo pieniądze którymi obraca i które inwestuje w swoje nowe pomysły są już czyste. Prawie. Tak samo jak jego wspólnicy i konkurenci. Prawie. Bo od przeszłości nie można uciec, nie można jej pozostawić za sobą.

Porywająca opowieść jednego z najlepszych aktualnie pisarzy powieści kryminalnych i sensacyjnych. Od przeszło pięćdziesięciu lat, od czasu wydania przez Mario Puzo „Ojca chrzestnego” nikt tak nie potrafił opowiadać o mafii, może poza Roberto Saviano opisującym działania włoskiej Camorry.

Opowieść o rodzinie, miłości, wierności, zemście i zdradzie. O wyborach, które zmuszeni jesteśmy podejmować, o honorze i przyjaźni. Fascynująca.

„Miasto w gruzach” zamyka epicką trylogię Dona Winslow’a opowiadającą historię irlandzkich i włoskich organizacji przestępczych z przełomu lat 80/90 ub. wieku. Danny Ryan, uciekinier z Providence na wschodnim wybrzeżu spowodowanym konfliktem z Włochami ucieka z garstką swoich najbliższych ...

Rozwiń

Zwiń

Wojciech Lada, polski dziennikarz w swojej ostatniej książce „Bereza” przypomina o jednej z wielu „czarnych kart” polskiej historii. O zorganizowanym i prowadzonym przez władze II Rzeczypospolitej Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Był to w rzeczywistości obóz pracy przymusowej, prowadzony od lata 1934 roku do 17 września 1939 roku, tj. wybuchu II Wojny Światowej i wkroczenia na tereny Polesia Armii Czerwonej, do którego ówczesna władza mogła kierować na podstawie wyłącznie decyzji administracyjnych swoich przeciwników politycznych.

Trafiali tu komuniści, endecy, ludowcy, nacjonaliści ukraińscy. Polacy, Żydzi, Ukraińcy, Białorusini czy Niemcy. Początkowo trafiali tu wyłącznie podejrzewani o działalność wywrotową, lub przeciwnicy polityczni Sanacji a po pewnym czasie kierowano tu również podejrzewanych o przestępstwa gospodarcze /m.in. spekulację/ a także pospolitych przestępców kryminalnych. W końcowej fazie istnienia obozu trafiali tu również podejrzewani o szpiegostwo czy dywersję na rzecz III Rzeszy.

Stałym elementem traktowania więźniów, czy też osadzonych było stosowanie tortur i to zarówno fizycznych jak też i psychicznych. I całą ich gamę przytacza Wojciech Lada przywołując fragmenty wspomnień byłych więźniów.

Wojciech Lada przybliża tło społeczno polityczne sanacyjnej Polski oraz postacie „głównych bohaterów”, tj polityków odpowiedzialnych za stworzenie Berezy.

Książka wydaje się nieco chaotyczna, tak jakby zabrakło jej pewnej dyscypliny. Wiele wątków zupełnie nie związanych z tematem czy częste powtórzenia prezentowanych wcześniej treści sprawiają, że lektura jest dość męcząca. Być może zabrakło odpowiedniej redakcji. Wojciech Lada nie odkrywa tu Ameryki, historia Berezy jest znana i całkiem nieźle udokumentowana więc trudno znaleźć tu zupełnie nowe elementy. Słowa uznania dla autora za ilość cytowanych źródeł.

Ps. Uderzające jest, że część więźniów Berezy po zakończeniu wojny, podjęła pracę w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, stając niejako po drugiej stronie i stosując te same a czasami udoskonalone metody tortur, tworząc kolejną „czarną kartę” naszej historii.

Wojciech Lada, polski dziennikarz w swojej ostatniej książce „Bereza” przypomina o jednej z wielu „czarnych kart” polskiej historii. O zorganizowanym i prowadzonym przez władze II Rzeczypospolitej Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Był to w rzeczywistości obóz pracy przymusowej, pr...

Rozwiń

Zwiń

Cyt.:
„Chcąc nie chcąc, wszyscy odkrywaliśmy – względnie nam to ujawniano – kim jesteśmy.
Kim ktoś jest naprawdę. Taka właśnie była strefa interesów.”
Martin Amis, „Strefa interesów”

„Strefa interesów” to jedna z ostatnich powieści zmarłego niemal równo rok temu brytyjskiego prozaika Martina Amisa, wydana po raz pierwszy w 2014 roku. Przypadek sprawił, że światowa premiera ekranizacji jego powieści, którą na ekran kinowy przeniósł Jonathan Glazer a która zdobyła główną nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes a w kolejnym roku dwa Oskary, w tym za najlepszy film międzynarodowy, odbyła się w dniu śmierci pisarza.

Krytycy uznali „Strefę interesów” za jedną z najlepszych powieści Amisa w jego dorobku literackim. Zmienił w niej bowiem zupełnie optykę i sposób postrzegania Zagłady. Pisze o miłości niemożliwej do zrealizowania, o niespełnionych kochankach w cieniu krematoriów, lecz kochankami nie są więźniowie, lecz oficer SS i żona komendanta obozu. Wydaje się to na pozór banalne, ale Amis próbuje odpowiedzieć na pytanie jak możliwe było prowadzenie zwykłego, normalnego życia w takich okolicznościach i kolejne, na które w zasadzie nie odpowiada, pozostawiając odpowiedź na nie czytelnikowi. Dlaczego? I na to pytanie, mimo upływu ponad osiemdziesięciu lat od zakończenia wojny nikt tak naprawdę nie potrafi udzielić odpowiedzi.

Martin Amis akcję swojej powieści umieścił w niemieckim obozie koncentracyjnym na terenie okupowanej Polski i choć nazwa obozu w powieści nie pada, łatwo można się domyślić że chodzi o Auschwitz – Birkenau. Młody oficer SS Angelus Thomsen, bratanek Martina Bormana zakochuje się w żonie komendanta obozu Paula Dolla – Hannah. I to z perspektywy przedstawicieli hitlerowskiego reżimu poznajemy całą historię. Jest w tej historii jeszcze jeden narrator – to Szmul Zachariasz – kapo Sonderkommando, którego Paul Doll czyni mimowolnym pomocnikiem swoich planów.

W „Strefie interesów” Amis próbuje opisać świat, którego tak naprawdę nie sposób opisać. Czy można prowadzić normalne życie, stosować się do normalnych reguł w świecie, który całkowicie wykluczał normalność? I czy po doświadczeniach „Strefy interesów” można powrócić do normalnego życia? Znakomicie udało się Amisowi oddać namacalną wręcz grozę, która wyłania się z każdej niemal strony powieści, co przypomina nieco „Łaskawe” Jonathana Littella.

Nie otrzymamy tu żadnych odpowiedzi, pozostaniemy z pytaniem – dlaczego?

Zdecydowanie warto.

Cyt.:
„Chcąc nie chcąc, wszyscy odkrywaliśmy – względnie nam to ujawniano – kim jesteśmy.
Kim ktoś jest naprawdę. Taka właśnie była strefa interesów.”
Martin Amis, „Strefa interesów”

„Strefa interesów” to jedna z ostatnich powieści zmarłego niemal równo rok temu brytyjskiego prozaika Mar...

Rozwiń

Zwiń