Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zakończenie oczywiście wbijające w fotel. Ale znowu, wszystko niepotrzebnie przedłużone

Zakończenie oczywiście wbijające w fotel. Ale znowu, wszystko niepotrzebnie przedłużone

Dawno nie czytałam tak złożonej i wielowymiarowej powieści! I to zawiłej na takim poziomie, że po lekturze człowiek nie umie stwierdzić, czy mu się podobało, czy wręcz przeciwnie :)))

W Masters of Death nie mamy liniowej chronologii wydarzeń, a skaczemy po osi czasu jak szaleni. W Masters of Death nie mamy szybkiej akcji przepełnionej pościgami, a skomplikowane relacje między wielowarstwowymi postaciami. W Masters of Death nie mamy prostej fabuły, a bohaterów-kłamców i oszustów, którzy zwodzą zarówno siebie wzajemnie, jak i czytelnika.

Tu wampir zmieniający się w kota, tu poltergeist jęczydupa i kiedy myślimy, że po Śmierci strzelającej sobie w nadgarstek z gumki recepturki za karę za przekleństwa nic nas już nie zdziwi, zjawia się jeszcze księgowa Boga. Czy komuś przyszłoby do głowy połączyć taką zgraję w jednej historii?!

Jednocześnie nie da się prosto określić, czym ta historia jest. Z jednej strony to opowieść o agentce nieruchomości, która musi dowiedzieć się, co trzyma na ziemi ducha nawiedzającego jeden z domów, który usiłuje sprzedać. Z drugiej strony to opowieść o medium i jego ojcu chrzestnym, czyli Śmierci i ich silnej relacji. To także romans męsko-męski, chociaż z toksycznym zabarwieniem chęci posiadania tego drugiego. Ale to także walka z demonicznymi siłami i rozgrywka w tajemniczą grę, w której jedni chcą wygrać, a inni przegrać. Wątków jest na tyle dużo, że lektura wymaga ciągłego skupienia, szczególnie, że co kilka akapitów będziemy wybijani z jednego tematu, by przenieść się do drugiego.

Olivie Blake udowodniła już, chociażby w The Atlas Six, w czym czuje się najlepiej – w z pozoru powolnej fabule, w której stawia na skomplikowanych bohaterów, którym nie możemy w pełni ufać, gdzie najbardziej zaskoczy nas nie akcja, a relacje między postaciami. W Masters of Death nie opuszcza swojego podwórka, chociaż dodaje do niego całą chmarę magicznych istot i tak wiele humoru i nietypowej narracji, że postawiłabym ten tytuł gdzieś obok Good Omens. Zaskoczyło mnie, jak skaczemy między bohaterami i czasami, jak wiele rzeczy zostaje niedopowiedzianych, nieoczywistych i już nasza w tym głowa, by odpowiednio połączyć rozsypane puzzle – a do tego narracja, chociaż trzecioosobowa, przepełniona jest humorem, wtrętami i anegdotami. Jestem jednak świadoma, że to, co jedni uznają za oryginalność i inteligencję autorki, inni odbiorą jako zbytni chaos.

Styl Olivie Blake po prostu trzeba lubić. To nie są historie, które wchodzą jak nóż w masełko, ale warto poświęcić trochę więcej czasu, by przebić się przez tę przymrożoną kostkę tłuszczu.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Znak Horyzont.

Dawno nie czytałam tak złożonej i wielowymiarowej powieści! I to zawiłej na takim poziomie, że po lekturze człowiek nie umie stwierdzić, czy mu się podobało, czy wręcz przeciwnie :)))

W Masters of Death nie mamy liniowej chronologii wydarzeń, a skaczemy po osi czasu jak szaleni. W Master...

Rozwiń

Zwiń

Kłamał i się włamał, bo miał ciężkie dzieciństwo, a my wymagaliśmy, żeby się przedstawił prawdziwym nazwiskiem, wredni my.

Aha.

Kłamał i się włamał, bo miał ciężkie dzieciństwo, a my wymagaliśmy, żeby się przedstawił prawdziwym nazwiskiem, wredni my.

Aha.

Książka, niestety, wypada słabiej niż film. Albo inaczej – ekranizacja stara się naprawić problemy papierowego pierwowzoru.
Moim zdaniem niepotrzebnie zrobiono z tego erotyk: można było trzymać się kwestii różnicy wieku, dylematów, na ile jest to prawdziwa miłość, a na ile mommy issue lub chęć podbudowania swojego ego (a są tam wzmianki o niewidzialności kobiet po czterdziestce, można było ten temat pociągnąć). No ale nie, robimy erotyk, przez poboczne rozmyślania bohaterów robią z nich tylko irytujące postaci.
Zrobiłam porównanie książki z filmem, analizę tego tytułu jako fanfiction o Harrym Stylesie i One Direction, no i trochę rozmyślań o związkach z dużą różnicą wieku:

Książka, niestety, wypada słabiej niż film. Albo inaczej – ekranizacja stara się naprawić problemy papierowego pierwowzoru.
Moim zdaniem niepotrzebnie zrobiono z tego erotyk: można było trzymać się kwestii różnicy wieku, dylematów, na ile jest to prawdziwa miłość, a na ile mommy issue lub ...

Rozwiń

Zwiń

Elfy elfami, ale
co MUSICIE wiedzieć o How does it feel jeszcze ZANIM po nią sięgniecie (co by nie było rozczarowań i "nie ostrzegałaś"):
– to jest DARK ROMANCE FANTASY, nie romantasy; mamy tu do czynienia ze znacznie mocniejszą wersją Okrutnego Księcia czy Dworów, typowo 18+, z mnóstwem wulgarności i toksycznych zachowań, a także ze scenami erotycznymi, często mało smacznymi i z tematyką gwałtu (nawet z istotami o formie nieczłowieczej).
Jednocześnie
– język powieści jest bardzo prosty, jakby autorka starała się pisać dla nastoletnich odbiorców, tu rzuci niewybrednym żartem, tu doda "niech go dunder świśnie", bo to na pewno będzie zabawne (nie jest, szczególnie w połączeniu z tak mocnymi i brutalnymi scenami i wydarzeniami).

Jeżeli będziecie tego świadomi i macie poczucie, że Wam to nie przeszkadza, bo jesteście dojrzałymi czytelnikami, którzy chcą sięgnąć po taki odmóżdżacz – proszę bardzo. Bo How does it feel oferuje naprawdę ciekawy zamysł fabularny; młodą naukowczynię, która wpada do świata niebezpiecznych elfów i wmiesza się w porachunki z najgorszymi z nich. Akcja w kilku miejscach mocno się zapętla i zaskakuje i trafiły się nawet momenty, w których miałam bohaterkę za głupią i naiwną, a potem musiałam prostować opinie w swojej głowie, bo decyzje dziewczyny nabrały sensu na ostatnich stronach – pewne intrygi zostały zmyślnie opracowane i ukryte przed czytelnikiem.

Nie ma jednak co się oszukiwać – taką literaturę po prostu trzeba lubić. Nie jest to coś, co zmieni nasze życie czy wywróci do góry nogami postrzeganie gatunku, może stanowić jedynie rozrywkę dla fanów prozy tego rodzaju (myślę, że zawzięci czytelnicy Wydawnictwa Niezwykłego czy Nowe Strony mogliby się zainteresować tą pozycją).

Recenzja w ramach współpracy reklamowej z wydawnictwem Jaguar

Elfy elfami, ale
co MUSICIE wiedzieć o How does it feel jeszcze ZANIM po nią sięgniecie (co by nie było rozczarowań i "nie ostrzegałaś"):
– to jest DARK ROMANCE FANTASY, nie romantasy; mamy tu do czynienia ze znacznie mocniejszą wersją Okrutnego Księcia czy Dworów, typowo 18+, z ...

Rozwiń

Zwiń

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle pojawia się ktoś, kto "wie rzeczy", kto domyśla się, kim w rzeczywistości jest nasz główny bohater, jakie zbrodnie skrywa pod swoją maską ułożonego dżentelmena.
Jednocześnie, po tych już pięciu tomach, mam wrażenie, że w każdym z nich można było przewidzieć zakończenie – w tym uniwersum po prostu opłaca się być amoralnym, a Tomowi i tak wszystko uchodzi na sucho; zadaniem czytelnika jest jedynie obserwować, jak do tego doszło, gdzie tym razem powinie się noga Ripleya i że, mimo wszystko, wyjdzie z tego zachwiania zgrabnie i niezauważenie.
Więc chyba zostanę fanką pierwszego tomu, pozostałe są ciekawe, ale nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, jak ten pierwszy, najlepszy pomysł, który w kontynuacjach może wydawać się nieco odgrzewany i owijany w coraz to nowy papierek. Nie zmienia to jednak faktu, że seria Highsmith jest oryginalna i nietypowa; nieczęsto spotykamy tak do szpiku złych bohaterów, w których głowach siedzimy i którym kibicujemy, bo ich myśli i motywacje zdają się nawet logiczne i racjonalne, a w "Ripley pod wodą" możemy złapać się na tym, że za villainów opowieści uważamy jedynych, którzy chcą ukazać mordercę :P

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle ...

Rozwiń

Zwiń

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami, przypuszczeniami i zastanawianiem się nad tym, czy jakiś wróg w ogóle w tej historii istnieje.
Mnóstwo plot twistów na koniec, co, oczywiście, wypada na plus. Chociaż wyjaśnianie, kto, co i dlaczego sprawiło, że w mojej głowie pojawiło się jeszcze więcej pytań i wątpliwości.
Ale podoba mi się, jak nieoczywista jest każda z pojawiających się w tej serii postaci; że obserwujemy proces powstawania, jakby nie patrzeć, czarnych charakterów. I chociaż nie jestem fanką wyjaśnienia dolegliwości, na które cierpi Mara, to cała trylogia przyniosła mi mnóstwo radości, stresu i emocji. Kocham <3
Jestem ciekawa, czy doczekamy się polskiej wersji kolejnej serii od Michelle Hodkin, której narratorem jest Noah :)

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Storylight, Insignis

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni dziewczyny lub objawem choroby. I o ile ten drugi tom początkowo wydawał mi się bardziej nużący, że spokojnie można by wyciąć parę rozdziałów, tak to, co dzieje się później i jak te wszystkie z pozoru nudne puzzle zaczynają wskakiwać na swoje miejsce – wow!
Dodatkowo zaczęło dochodzić do mnie, że ta seria jest zwyczajnie bolesna. Fakt, że Mara przeżywa i widzi straszne rzeczy, chce prosić o pomoc, ale nikt jej nie wierzy, zrzuca się winę na PTSD czy dwubiegunówkę do tego stopnia, że Mara albo musi zacząć udawać, że wszystko jest normalne i nie mówić bliskim prawdy, albo zacząć wierzyć, że wszystko dzieje się tylko w jej głowie. Tak czy tak jest na przegranej pozycji, bo zaczyna wątpić w każde zaobserwowane zjawisko, nie może być pewna żadnej sytuacji czy rozmowy, której była świadkiem. I chociaż zapomnienie o tym, gdzie położyło się klucze, jest rzeczą ludzką i naturalną – tak ona nie może głośno przyznać, że czegoś zapomniała, bo zostanie uznane to za kolejny etap paranoi. To, kiedy nikt bohaterce nie wierzy, przez co i ona przestaje ufać samej sobie, wciąga czytelnika, angażuje i zmusza do myślenia.
Recenzja jest częścią współpracy patronackiej z Wydawnictwem Storylight

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedy...

Rozwiń

Zwiń

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który przykleja się do Toma, a wygląda na to, że może być tak dobrym kłamcą i oszustem, jak sam tytułowy bohater. Więc faktycznie, czy będzie to obserwacja powstawania następcy? A może uświadomienie sobie własnych złych czynów przez Toma i próba uratowania chłopca?
Niestety z czasem odkryłam, że Ripley nie jest już tym bohaterem, który intrygował nas w pierwszych tomach. Ba, tu jest kompletnie do siebie niepodobny, chce ratować i pomagać innym, płaci podatki... No okay, zmiana, metamorfoza. Ale jednocześnie postać staje się mdła, a jego opisywane podróże wtrącające obco brzmiące słowa – nudne.
Ah, no i dostajemy tu dość wyraźne sygnały co do orientacji Toma. Ale znowu, nie w pełni. Wiadomo, książka powstawała w innych czasach, autorka starała się więc sugerować, rzucać aluzje, ale nigdzie nie potwierdza, by Ripley był homoseksualny. Więc skręca to trochę w stronę współczesnych fanfików, serialowego Sherlocka i Johna i ogólnego queerbaitingu.

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który pr...

Rozwiń

Zwiń