Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura dziecięca jest bardzo obszernym gatunkiem i ciężko zawsze stwierdzić czego można się po danej książce z tego gatunku spodziewać. Często są to zwyczajne historie skierowane dla najmłodszych, ale ostatnio zdarzają się wśród nich niebywałe perełki, które nie należy czytać najmłodszym ze względu na to, co przedstawiają. „Nan Sparrow i potwór z sadzy” jest jedną z takich książek – niby powieść dla dzieci, jednak momentami dość makabryczna i przerażająca, nawet dla starszego czytelnika. Książka jest niebywale klimatyczna, od pierwszych stron autor prosto wprowadza nas w realia wiktoriańskiego Londynu, bardzo brudnego, niesprawiedliwego i zwyczajnie okropnego. To dość piękna i mroczna baśń, która pochłonąć może każdego, choć momentami jest zbyt brutalna, nawet dla starszego czytelnika. Baśń ta jest niezwykle przepiękna, wzruszająca, ciepła i zwyczajnie magiczna. Opisuje bardzo ważne problemy, i choć skierowana do dzieci, nie jest przy tym naiwna czy zwyczajnie niemądra. Przedstawia Londyn XIX-wieku, w którym dzieci nie miały żadnych praw i by zarobić na czerstwy chleb całe dnie musiały pracować w bardzo uciążliwej i niebezpiecznej pracy kominiarza. Książka „Nan Sparrow i potwór z sadzy” to przede wszystkim opowieść o przyjaźni, rodzinie i marzeniach (często nie-możliwych do spełnienia). Jest ona pełna magii i fantazji, a bohaterom kibicuje się w każdym kroku zwłaszcza, że mają czyste intencje. Więź, jaka powstaje między Nan, Tobym a Charliem jest nie do opisania, daje im wszystkim iskierkę nadziei, by móc przetrwać wielkie trudy dnia. Styl Auxiera jest dość prosty, przez co powieść pochłania się jednym tchem odczuwając przy tym bardzo wiele emocji, począwszy od smutku, przygnębieniu i nostalgii, na zachwycie, wzruszeniu i dziecięcej radości skończywszy. Niezwykle cudownie czytało mi się te dzieło, niejednokrotnie na nim płakałam czy zwyczajnie się wzruszałam. Zaskoczyła mnie okropna brutalność tego świata, jak również podejście do różnych ważnych wątków ujętych w tej powieści (przede wszystkim położenie nacisku na edukację czy stworzenie odpowiedniej instytucji dla dzieci parających się tak niebezpiecznym zawodem). To sprawia, że książce nie ma praktycznie niczego do zarzucenia. Jest to warta uwagi historia, która może wywołać (nawet w starszym) czytelniku sporo emocji i spowodować, że do książki będzie się chciało wrócić z uśmiechem na twarzy. Jestem ciekawa innych książek autora, choć teraz wiem, że nie mogę się od niego spodziewać słodkich historyjek, a bardziej brutalnych, makabrycznych z morałem. Szczerze polecam każdemu.