Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Amerykański serial „House of cards" widziałam kiedyś, ekscytował mnie. Co pamiętam z niego po 10 latach? Franka Underwooda, czyli Kevina Spacy, demokratę, kongresmena, rzecznika dyscypliny partyjnej, bezkompromisowego, dążącego po trupach do celu, oszukanego przez kolegów i prezydenta. A jaka może być odpowiedź na takie rozczarowanie, gdy miało się zostać wiceprezydentem, a dostało się psińco? Zemsta? No jasne! Przemyślana i zawiła, dotkliwa w skutkach, wszak przygotowana przez faceta, który osiągnął mistrzostwo w krętactwach i manipulowaniu. Trzeba być odważnym, żeby oszukać oszusta. Jeśli zatrudnia się takiego człowieka, by omijając prawa ludzkie i boskie zdobył coś cennego, a w zamian obiecuje mu się coś, to trzeba być samobójcą, by słowa nie dotrzymać i tego czegoś mu nie dać. Tyle o amerykańskim serialu. Ale przecież od brytyjskiej książki się zaczęło. Wprawdzie tutaj nie: Stany Zjednoczone i Frank, ale Wielka Brytania i Francis, ale reszta w podobnych klimatach. Walka o władzę, nieczyste zagrania, manipulacje, kłamstwa, korupcja, kolesiostwo. Wielka polityka jest wszędzie tak samo brudna. Za oceanem, w Europie, u nas. Powieść i zawarta w niej historia wciąga i zapiera dech, jeśli się pamięta jakieś fragmenty serialu, to w niczym nie przeszkadza. Śledzenie jak Francis krok po kroku osiąga cel, jest doprawdy fascynujące, nawet pomimo zbyt rozwleczonego początku. Fanom tego typu powieści napomknę jeszcze: mamy rodzimego autora tworzącego political fiction najwyższych lotów. Grzecznie przypominam o Mariuszu Zielke.