Mircea Cărtărescu

Dlaczego to przeczytałem? Bo dobrze wspominam lekturę "Dlaczego kochamy kobiety?" tego autora, a na półce stoi jego najnowsze (w Polsce, w tłumaczeniu) dzieło, ponoć najważniejsze, pod tytułem "Nostalgia". Trzeba było zatem po kolei, no i... No i mam w sobie tyle samo za, co przeciw. Powieść jest napisana z pazurem, z talentem, bardzo wizualnie i bardzo sugestywnie. Stara się pokazać jakiś fragment okresu dojrzewania narratora, w jakimś stopniu tożsamego z autorem, narratora przeżywającego swoją inność względem rówieśników, swoją wyższość (literacką, intelektualną) i niższość (niedostosowanie, wycofanie, depresyjność). Wydaje się, że prawie każdy czytelnik tego typu prozy choć trochę się z narratorem będzie identyfikował, ale czy rzeczywiście przeżywa się ten czas aż tak - tu nieco przesadzam z terminem - schizofrenicznie? Tekst pełen jest poetyki turpistycznej, mającej pokazać odrazę narratora do świata i do samego siebie, a ja mam sporo wątpliwości, czy aż takie oślizłe to ma być? Być może autora trochę poniosło, ale ma on do tego w końcu pełne prawo. Oto książka bardzo różna od pierwszej, tym bardziej ciekawi mnie, co przyniesie trzecia. Jedno wiadomo na pewno - to nie będzie płytkie ani błahe.