Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kłamstwo ma ponoć krótkie nogi i szybko wychodzi na jaw. Niestety czasem jego stopy wpadają na grząski grunt i zaczynają zatapiać się w błotnistej brei. Skutecznie ochraniane przed wyjściem na światło dzienne potrafi przetrwać latami, ale spokojnie... z czasem nawet bagno zaczyna wysychać ukazując wszystkie swoje tajemnice. Właśnie o tym opowiada nam Przemysław Żarski w "Grzęzowisku". • Historia jest zawiła, tak jak zawiłe jest życie. Akcja toczy się dwutorowo i mamy dwoje głównych narratorów. Aleksandra Lazar, która prowadzi śledztwo ukazuje czas obecny, zaś Bartek, któremu przyszło wychowywać się w latach "90." prowadzi nas przez przeszłość. Wiele wątków, wiele osób, a co za tym idzie wiele historii z ich życia, często ciężkich, a wręcz traumatycznych. Pozornie nic nie znaczące sytuacje takie jak przygarnięcie psa czy pożyczenie samochodu, z upływem czasu i kolejną przełożoną stroną odnajdują swoje miejsce w fabule. Pozwalają one wczuć się w klimat małej wioski, w której wychowali się bohaterowie. Autor świetnie oddał realia lat "90." ukazując trudne relacje międzyludzkie i bytowe, co nadaje powieście realności. Nie mogę powiedzieć, że nie mogłam się od niej oderwać, ale nawet jak ją odkładałam cały czas chodziła mi po głowie myśl, co też stało się podczas tego leśnego nocowania, co stało się z Szymonem? Uciekł? Porwali go? Popełnił samobójstwo? A może było to morderstwo? Czemu wszyscy zdają się coś ukrywać? Miło było również, ponownie "spotkać" się z Błażejem Urygą i dowiedzieć się co tam u niego słychać. Cóż, jeśli lubicie sekrety i zagadki, jeśli lubicie się trochę pogłowić szukając ich rozwiązania i gdy nie lubicie mieć podanego wszystkiego na tacy to sięgnijcie po książkę i przekonajcie się sami czy uda się Wam rozwikłać tajemnicę zaserwowaną przez Pana Żarskiego.