Pisarka, scenarzystka, felietonistka, działaczka społeczna, założycielka Partii Kobiet. Zwyciężczyni plebiscytu czytelników "Wysokich Obcasów" na Polkę Roku 2007. Nagrodzona Fenomenem 2006 przez redakcję tygodnika "Przekrój" oraz Elle Style Award 2007 w kategorii: Osoba Publiczna.
Ukończyła filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W Krakowie współpracowała z pismem "brulion". W roku 1988 wyjechała do Francji i w Paryżu ukończyła antropologię w École des hautes études en sciences sociales. Na początku lat 90. wróciła do kraju. Była zastępczynią redaktorki naczelnej "Elle", a potem dyrektorką literacką tego pisma. Pisała felietony do "Elle", "Cosmopolitan", "Wprost", "Polityki", "Machiny", "Cogito". Pracowała jako asystentka Józefa Czapskiego.
Manuela Gretkowska debiutowała powieścią "My zdies' emigranty" (1991),w której w sposób ironiczny opowiedziała o doświadczeniach młodego pokolenia ludzi wyjeżdżających z Polski. Następne trzy książki Gretkowskiej opisywały żywot zamieszkałej we Francji współczesnej bohemy artystyczno-intelektualnej. W tym czasie pisarka zyskała opinię skandalistki i postmodernistki. Proza Manueli Gretkowskiej unikała patetycznego języka, bliżej jej było do lekkości i uszczypliwości eseju. W roku 1997 wyjechała do Szwecji. Jej książki tłumaczone były na języki: węgierski, serbski, ukraiński, litewski, rosyjski, niemiecki, hiszpański i fiński.
Za dużo chaosu. Lubię krótkie rozdziały, ale w tym przypadku miałam wrażenie, że były o niczym. Autorka zaczynała jakiś wątek, często nawet interesujący, ale brakowało puenty, finiszu. Gdyby nie to, że miałam okazję zwiedzić Wenecję, ta książka chyba by mnie do niej zniechęciła, a byłaby to dla mnie olbrzymia strata. Okropna jest również postawa autorki, która stawia się powyżej jakiegokolwiek innego turysty. Nawet zgadzam się z częścią argumentów pani Gretkowskiej, ale wciąż uważam, że to, że autorki nie zachwycają "typowe atrakcje turystyczne" Wenecji nie sprawia, że są gorsze. Styl autorki jest kwestią gustu, mi nie podpasował, ale nie mogę też powiedzieć, że był zły.
Mogę oddać jedynie, że z czasem jest trochę lepiej i pojawia się kilka ciekawostek i weneckich legend, o których nigdy wcześniej nie słyszałam.
Moim zdaniem nie warto.
Nie porwała mnie ta historia.
Idealne małżeństwo Hanny i Szymona to gra pozorów i niedomówień. Częste wyjazdy męża są przykrywką dla jego drugiego życia z inną kobietą i dzieckiem. Mamy trójkąt, miłość (?),zdradę, komedię pomyłek, katastrofę, namiętności, poszukiwanie szczęścia.
Jakoś to wszystko nieskładne, toporne, nieangażujące.