Karolina Waryś

„Zagadka naszego współistnienia” to krótka powieść — zapis z dojrzewania, opowiadana z perspektywy licealisty Krystiana. Chłopak jest niezwykle wrażliwy, nie potrafi rozmawiać o swoich uczuciach, ucieka w świat poezji i muzyki. Wciąż powtarza, że jest niewiele wart, nie widzi dla siebie żadnej przyszłości, nie dostrzega, że ma ogromny talent literacki. Od początku szkoły zauroczony w koleżance Kornelii, ma nadzieję, że pewnego dnia dziewczyna zwróci na niego uwagę i go wysłucha. Istotnie, nagle dziewczyna zaczyna zabiegać o jego uwagę, ale ideał rozmywa się z rzeczywistością, a ludzie nie zawsze muszą być tacy, jak ich sobie wyobrażamy, nie mają obowiązku spełniać naszych oczekiwań. Powieść skupia się na przemianie wewnętrznej bohatera, na jego dojrzewaniu, otaczający świat ma mniejsze znaczenie. W pamięć zapadają raczej pojedyncze wydarzenia — spacer po plaży, czy nocna eskapada do Poznania. Decyzje Krystiana są często pochopne, nieprzemyślane, ale kto z nas nie postępował tak u progu dorosłości? Dla mnie „Zagadka naszego współistnienia” jest ważna, bo pokazuje, że prosić o pomoc i rozmawiać o swoich uczuciach to nie wstyd, tym bardziej, że napisana jest z męskiej perspektywy, a stereotyp hegemonicznej męskości panuje nadal. Zagadka to też zapis odzyskiwania wiary w siebie i nadziei na dobre życie, radzenia sobie z samotnością, z bólem, rozczarowaniem ludźmi. Na plus zdecydowanie jest też język, co zawsze doceniam, pełen poezji i muzyki (powstała też playlista). Niezwykle doceniam to, że Karolina wydała ją sama i utrzymała przy tym wysoki poziom.