Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Eh, Brett, Brett. W stosunku do poprzednich części - wybitna poprawa. Choć przyznam szczerze, główny punkt fabularny - Nów - totalnie mnie nie porwał. Walki od strony Zakątku Wybawiciela wydawały mi się za długie. Od strony Krasjan... niesprawiedliwie proste. Mam wrażenie, że autor chciał w ten sposób pokazać oczywistą wyższość pomiędzy zaprawionymi w bojach, ćwiczonymi od maleńkiego wojownikami, a pośpiesznie szkoloną armią. Chyba - mimo wszystko - autorowi bardziej udają się spiski polityczne, oraz opisy pojedynczych potyczek. Ostatnia walka, mimo że zakończona haniebnym cliffhangerem odgrzebała mi wspomnienie pierwszych walk Arlena, gdy miałem wrażenie, że wszystko się może jeszcze zdarzyć i zmienić. Bardzo ciekawie czytało się również o rozwoju obu kluczowych przywódców, jak odkrywają swój potencjał. Jak różny jest, i jak różnie mogą nim władać. Oraz o owocach intryg z poprzednich tomów. Lesha dalej odpierdala, ale przynajmniej aż tyle nie jest z jej perspektywy tym razem.