Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to było gęste, gorące i mętne. Niczym przeludnione slamsy Tijuany w samo południe. Są takie historie, które ilością detali przykuwają uwagę, mimo iż te detale uwierają i na dobrą sprawę wcale nie chciało się ich poznać. Guillermo Arriaga potrafi grać takimi kartami i czuje się z nimi w ręku komfortowo. Zwraca uwagę zawodowy, jak na scenarzystę filmowego przystało, montaż. Przypomina mi czytany niedawno „Apeirogon” Colluma McCanna. Podobna koncepcja wplatania luźnych dygresji, które z czasem łączą się płynnie z fabułą. Ta zaś z zaburzoną chronologią wiruje naprzemiennie w dwóch wątkach wokół tematu śmierci. Ale znalazł też Arriaga miejsce dla motywów od śmierci trzymających się daleko, bo to męskie granie rozpisane w różnych tonacjach. I choć występ pod koniec zaczyna się dłużyć, a wokal miejscami trafia w fałszywą nutę (nazbyt dojrzały i wyszczekany ten nastolatek za mikrofonem),to gitarowe riffy, efektowna scenografia i wyrazisty refren udanie te wady rekompensują.