Petra Dvořáková

Przeczytałam. W „Jestem głód” dostajemy opis trzydziestu lat życia pisarki, ale czuję że „Wrony” to książka, która po prostu szerzej ujmuje dzieciństwo tej samej, w moim odczuciu, bohaterki. Nie widzę tu żadnego zgrzytu, ani też nie czuję zawodu z powodu braku ciągłości fabularnej. Doceniam otwartość autorki. Czuję, że zbliżyłam się do niej, że wpuściła mnie do swoich najintymniejszych, najważniejszych życiowych przeżyć.   Prosta forma pamiętnika nie karmiła tej mojej części, która kocha poetycki język, ale nasyciłam moje zamiłowanie do autentyczności. Gdybym miała podsumować moje wrażenia z lektury, to widzę powieść Dvorakovej jako opowieść o głodzie bliskości drugiego człowieka, szukaniu fundamentalnego poczucia bezpieczeństwa najpierw w ludziach, a potem odnajdowaniu go w sobie. Ciekawa jestem Waszych refleksji.