Zostawię to bez komentarza

Zostawię to bez komentarza

Lubicie literaturę poruszającą trudne tematy w niekonwencjonalny sposób?
Jeśli tak, to nowa powieść Petry Dvořákovej z pewnością przypadnie Wam do gustu. Autorka słynie z szokujących i kontrowersyjnych historii, a jej najnowsze dzieło nie jest wyjątkiem.
Głównym bohaterem jest ksiądz, który przechodzi kryzys wiary i opuszcza stan duchowny. Znajduje schronienie w starym domu po dziadkach, gdzie oddaje się pasji ogrodnictwa. Ogród staje się dla niego ucieczką od problemów doczesnych i miejscem, gdzie czuje spokój w towarzystwie roślin i ptaków. Niestety, mimo szczerych chęci nawiązania kontaktów z ludźmi, piętno byłego księdza utrudnia mu integrację ze społecznością. Dochodzi do wniosku, że nosi w sobie zło i zaczyna nienawidzić samego siebie.
Czy jednak rzeczywiście jest złym człowiekiem?
Jak to jest być wykluczonym ze społeczeństwa bez możliwości obrony?
Czy mamy prawo osądzać innych, skoro sami nie jesteśmy idealni?
Jak łatwo przyklejamy etykiety innym, nie dostrzegając własnych wad?
Ta powieść jest trudna, pełna zwrotów akcji i głębokich analiz psychologicznych. Autorka kreśli skomplikowany portret głównego bohatera i zmusza nas do skonfrontowania się z niewygodnymi dla nas samych tematami. Stawia nas po dwóch stronach barykady: z jednej strony musimy zrozumieć perspektywę księdza, a z drugiej – otaczających go ludzi.
To mocna i niepokojąca książka, która z pewnością skłoni Was do refleksji.

Lubicie literaturę poruszającą trudne tematy w niekonwencjonalny sposób?
Jeśli tak, to nowa powieść Petry Dvořákovej z pewnością przypadnie Wam do gustu. Autorka słynie z szokujących i kontrowersyjnych historii, a jej najnowsze dzieło nie jest wyjątkiem.
Głównym bohaterem jest ksiądz, który przechodzi kryzys wiary i opuszcza stan duchowny. Znajduje schronienie w starym domu...

Lektura ta wywołuje we mnie bardzo mieszane uczucia zwłaszcza w stosunku do głównego bohatera. Lubię takie książki, po których nie potrafię do końca określić swoich uczuć. Daję jej taką ocenę nie tylko za samą treść ale za efekt jaki w mojej głowie wywołała.

Lektura ta wywołuje we mnie bardzo mieszane uczucia zwłaszcza w stosunku do głównego bohatera. Lubię takie książki, po których nie potrafię do końca określić swoich uczuć. Daję jej taką ocenę nie tylko za samą treść ale za efekt jaki w mojej głowie wywołała.

Wydawało mi się, że to bardzo kontrowersyjna książka i trudno było mi ją czytać ze względu na głównego bohatera. Daje dużo do myślenia na temat ludzkiej moralności i to nie tylko ze względu na postać księdza - mam wrażenie, że ważniejsze niż on są tutaj reakcje bohaterów drugoplanowych i to na nich należy się przede wszystkim skupić. A wybór takiego tematu przez autorkę tylko podkreśla ten kontrast i pozornie ułatwia nam ocenę. Ale czy rzeczywiście? Przyznam, że to bardzo ciekawy portret psychologiczny, ale jednak jest to dość śmiała książka, która budzi sporo wątpliwości i jest po prostu niekomfortowa w czytaniu.

Wydawało mi się, że to bardzo kontrowersyjna książka i trudno było mi ją czytać ze względu na głównego bohatera. Daje dużo do myślenia na temat ludzkiej moralności i to nie tylko ze względu na postać księdza - mam wrażenie, że ważniejsze niż on są tutaj reakcje bohaterów drugoplanowych i to na nich należy się przede wszystkim skupić. A wybór takiego tematu przez autorkę...

Sięgnęłam po tę książkę skuszona nazwiskiem Petry Dvořákovej, bo jej „Wrony” zrobiły na mnie wrażenie.
Tym razem, nie dość, że temat okazał się kontrowersyjny, to i jego ujęcie jest niejednoznaczne. Ta prowokacyjna lektura burzy wewnętrzny spokój czytelnika (mój zburzyła) i utrudnia dokonanie jednoznacznej oceny, która, niby, nie powinna budzić wątpliwości. Szczególnie rodziców.
Łatwo jest oceniać, szufladkować i odwoływać do stereotypów. Łatwo z góry przesądzać.
Kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień.

Sięgnęłam po tę książkę skuszona nazwiskiem Petry Dvořákovej, bo jej „Wrony” zrobiły na mnie wrażenie.
Tym razem, nie dość, że temat okazał się kontrowersyjny, to i jego ujęcie jest niejednoznaczne. Ta prowokacyjna lektura burzy wewnętrzny spokój czytelnika (mój zburzyła) i utrudnia dokonanie jednoznacznej oceny, która, niby, nie powinna budzić wątpliwości. Szczególnie...

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Petry Dvorakovej i to jak autorka namieszała mi w głowie jest naprawdę niesamowite. Postać księdza, który porzucił sutannę i z czasem odkrył swój mroczny sekret została przedstawiona tak, że z jednej strony wzbudzała moją sympatię, a z drugiej czułam obrzydzenie. Wciąż mam mętlik w głowie myśląc o ,,Ogrodzie" i na pewno ta lektura szybko nie wyjdzie mi z głowy.

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Petry Dvorakovej i to jak autorka namieszała mi w głowie jest naprawdę niesamowite. Postać księdza, który porzucił sutannę i z czasem odkrył swój mroczny sekret została przedstawiona tak, że z jednej strony wzbudzała moją sympatię, a z drugiej czułam obrzydzenie. Wciąż mam mętlik w głowie myśląc o ,,Ogrodzie" i na pewno ta lektura...

Dziękuję Bogu za audiobooki. Pozdrawiam Olimpię <3

Dziękuję Bogu za audiobooki. Pozdrawiam Olimpię <3

Ksiądz porzuca stan kapłański, wprowadza się do opuszczonego domu odziedziczonego po swoich dziadkach i zaczyna przywracać go do życia. Najwięcej radości sprawia mu praca w zarośniętym ogrodzie. Wszystko toczy się spokojnie, dopóki na horyzoncie nie pojawią się dzieci sąsiadów. Były ksiądz i dzieci. Wiadomo już o czym będzie ta książka. Jednak nie do końca wszystko jest takie czarno - białe jakby się wydawało. Ksiądz bowiem czysto technicznie i fizycznie nie robi nic złego względem tych dzieci. Jednak jego myśli są obrzydliwe. Trudno więc mi ocenić taką książkę, bo mamy tu sporo dylematów moralnych. Autorka stara się pokazać go czytelnikowi w pozytywnym świetle. Jako osobę, która nie szuka okazji do obcowania z dzieckiem i nie wykorzystuje jej kiedy takowa się trafi, ale wręcz ucieka od tego, sam siebie oskarża, jest załamany swoim zachowaniem, nazywa siebie potworem. Większość pedofili w moim wyobrażeniu raczej dąży do kontaktu z dzieckiem i prowokuje takie sytuacje, a także z nich korzysta. Ksiądz Petry Dvorakovej taki nie jest. Jednak czy to, że nie dąży do fizycznego kontaktu z córką sąsiadów a jedynie myśli i fantazjuje o tym w swojej głowie go usprawiedliwia? Nie. Takie myśli są złe i chore, nie jest to normalne zachowanie, bo u żadnego zdrowego człowieka nagiej dziecko nie wywołuje w głowie takich emocji i myśli jak u księdza z "Ogrodu" i to, że sam przed sobą się kryguje, go nie usprawiedliwia. Jednak mam mieszane uczucia co do tego jakie wątpliwości chce zasiać w czytelniku autorka. Przez to właśnie tak trudno ocenić mi tą książkę. Przez przekaz i tezę, którą stawia autorka - odnoszę wrażenie, że chce nam pokazać, że przecież nie można osądzać i karać człowieka za jego myśli, jeśli fizycznie się tego nie dopuścił. Mam spory problem z tą książką. Długo o niej myślałam i mimo tego dalej mam wątpliwości. Niepokoi mnie tok myślenia autorki. Nie jest to takie proste na jakie wygląda. Zwłaszcza w tak delikatnym temacie. Pozostawię ją bez oceny, bo nie bardzo pasuje mi tutaj przekładanie jej na ilość gwiazdek.

Ksiądz porzuca stan kapłański, wprowadza się do opuszczonego domu odziedziczonego po swoich dziadkach i zaczyna przywracać go do życia. Najwięcej radości sprawia mu praca w zarośniętym ogrodzie. Wszystko toczy się spokojnie, dopóki na horyzoncie nie pojawią się dzieci sąsiadów. Były ksiądz i dzieci. Wiadomo już o czym będzie ta książka. Jednak nie do końca wszystko jest...

Jest to moje trzecie podejście do książek tej autorki i chyba będzie ostatnim. Przyznaję, że jej styl pisania jest dosyć przyjemny, nawet jeśli poruszaja nie szczególnie przyjemne tematy. "Wrony" były dla mnie ogromnym zaskoczeniem, niestety "Ogród" okazał się być małym rozczarowaniem.

Po przeczytaniu kilku opinii, szykowałam się psychicznie na oburzające lub niesmaczne sceny, ale tak szczerze... nie było takich i przez większość czasu się trochę nudziłam.

Jest to moje trzecie podejście do książek tej autorki i chyba będzie ostatnim. Przyznaję, że jej styl pisania jest dosyć przyjemny, nawet jeśli poruszaja nie szczególnie przyjemne tematy. "Wrony" były dla mnie ogromnym zaskoczeniem, niestety "Ogród" okazał się być małym rozczarowaniem.

Po przeczytaniu kilku opinii, szykowałam się psychicznie na oburzające lub niesmaczne...

Trudna książka poruszająca kontrowersyjny temat, o którym trzeba jednak mówić głośno. Mam bardzo mieszane uczucia do głównego bohatera i nie wiem do końca co o nim myśleć. Warte przeczytania.

Trudna książka poruszająca kontrowersyjny temat, o którym trzeba jednak mówić głośno. Mam bardzo mieszane uczucia do głównego bohatera i nie wiem do końca co o nim myśleć. Warte przeczytania.