Anne Boyer

"Każda osoba, która ma ciało, powinna zaraz po urodzeniu dostawać podręcznik do umierania". Choroba jest częścią życia. Trzeba ją zaakceptować. Trzeba sobie z nią radzić tak, jak kto umie najlepiej. Jedni akceptują ją jako część siebie, która ich kształtuje, a walka, którą z nią toczą, ubogaca ich i wzmacnia. Inni akceptują ją traktując jako część życia, początek końca. Jedni robią wszystko by przeżyć, by wyszarpać z życia jeszcze choć kilka miesięcy. Inni chcą żyć normalnie dopóki się da, bez ingerencji medycznej i bez marnowania ostatnich dni na pobyty w szpitalach. Czy Ci drudzy powinni być pogardzani? Bo nie walczą? Nie robią wszystkiego co się da by pożyć choć chwilę dłużej? Otóż każdy ma wybór. Każdy ma swoje potrzeby i swoje pragnienia. I nic nam do tego w jaki sposób podejdzie do swojej choroby. Jedyne co możemy zrobić, to być obok i wspierać w podjętej decyzji. Leczenie, samotność, cierpienie. Opieka, medycyna, dane statystyczne. W tej nagrodzonej Pulitzerem literaturze faktu znajdziecie informacje, o których się nie myśli, gdy myśli się o nowotworze. Oczy otwierają się szerzej, a i serce otwiera się na wolę życia. Takie lektury uczą pokory i uświadamiają, że nic nie trwa wiecznie. Anne Boyer napisała OBUMARŁĄ wiedziona swoim doświadczeniem. Pisała ją w czasie choroby nowotworowej. Odnosiła się do innych przypadków nie krytykując i nie negując żadnego z nich. Bo każdy z nich był inny, tak jak każde życie jest inne. Boyer wspomina często Susan Sontag. Widać, że czerpie z niej siłę I inspirację. Ten traktat o chorobie, bólu i śmiertelności jest jednocześnie traktatem o życiu, o leczeniu i o sztuce. To nie zwykła historia chorowania na nowotwór. W OBUMARŁEJ mnóstwo jest metafor, cytaty zaznacza się niezwykle często, gdyż to dzieło obfituje w bogactwo stylistyczne i językowe. To książka, której nie można się bać. Ją trzeba czytać. Ja na pewno do niej wrócę. Z pewnością nie jeden raz. OBUMARŁA otwiera oczy. Tak jak choroba. Bo to właśnie "choroba dostarcza prostej instrukcji istnienia, przynosi ze sobą wyostrzoną optykę braku przyszłości i jasność podwójnego widzenia właściwą każdemu życiu na krawędzi." Czytajcie, bo naprawdę warto!