Michael Robotham

Hej, hej. ,, Kiedy jedno tonie, drugie musi się zamoczyć ''. Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki, która swojego czasu, niemal wyskakiwała mi z lodówki. Mowa o powieści Michal'a Robotham'a Dobra dziewczyna, zła dziewczyna. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z twórczością tego autora, to moje pierwsze spotkanie i naprawdę udane. Nie była to lekka lektura, sporo tragedii na tak małe grono bohaterów. Momentami czułam, aż fizyczny ból, kiedy wyobrażałam sobie, przez co przeszli. Cyrus i Evie to dwoje różnych ludzi, których los okrutnie skrzywdził. Każdy z nich przeżył ogromną tragedię, każdy z nich probuje przeżyć na swój sposób. Już dawno nie spotkałam tak skrzywdzonej postaci, jaką była Evie. Ta dziewczyna każe samą siebie, uważa, że nie zasługuję na miłość i szacunek. Kiedy czytałam historię przedstawioną z jej perspektywy, miałam dosłownie ciarki na plecach i łzy w oczach. Ta dziewczyna tyle przeżyła, że wcale się jej nie dziwię, że uważała siebie za przeklętą. Jej działania były destrukcyjnie dla niej samej i jej otoczenia. Natomiast z Cyrusem miałam trochę większy problem. Ogólnie dobrze odbierałam tę postać, ale miałam momenty, kiedy naprawdę zastanawiałam się, czy aby na pewno dobra osoba wzięła pod swoją pieczę Evie. Sama relacja tych dwojga była bardzo specyficzna i myślę, że tylko osoby, które przeżyły podobne doświadczenia, są w stanie zrozumieć łączącą ich więź. Samo śledztwo, które dotyczyło morderstwa młodej łyżwiarki, było świetnie napisane. Akcja toczyła się szybko, bez zbędnych opisów. Kto jest mordercą, było dla mnie zagadką do ostatnich stron. Teraz czas na minusy, ale takie malutkie, tylko dwa. Jeden to specjalna zdolność Evie. Myślałam, że będę miała jej trochę więcej w tej powieści. Jak dla mnie został potraktowany trochę po macoszemu. Drugi to zakończenie. Sprawa łyżwiarki zostaje zakończona, ale sprawa Evie nie. Dostajemy tylko kilka zdań, które nie wiele nam mówią. Zmieniają patrzenie na pewne etapy w życiu dziewczyny, ale nadal nie znamy jej przeszłości. Może autor w ten sposób zostawił sobie furtkę na kolejną część? Kto wie, jeżeli tak, to będę jej wyglądać.