Dustin Thao

Tak jak "Tysiąc pocałunków" jest książką, która nie ruszyła mnie w sposób, w który powinna, tak tutaj się trochę wzruszyłam. Może bez płaczu, no ale jednak. Przede wszystkich chwała autorowi za to, że jego postacie znają się dopiero od liceum i wtedy zaczynają ze sobą chodzić. Mają swoich przyjaciół i znajomych, choć bardzo dużo czasu spędzają głównie we dwoje. Ta licealna miłość była na etapie wzajemnego zachwytu przechodzącego w kolejną fazę, kiedy ludzie zaczynają dostrzegać swoje wady. Gdyby dane im było razem wyjechać i studiować, wszystko mogłoby potoczyć się różnie - albo nauczyliby się ze sobą żyć, albo by zerwali. Możemy tylko gdybać, ponieważ nigdy do tego nie doszło. Sam zginął w wypadku. Wiem, że wielu zachowanie Julie po jego śmierci wydaje się niezrozumiałe, natomiast osoba pogrążona w głębokiej żałobie zwraca uwagę tylko na swoje nieszczęście i zachowuje się irracjonalnie. Podoba mi się to, że bohaterka jednak dojrzewa i zauważa, ile relacji popsuła po śmierci Sama, bo myślała, ze jako jedyna cierpi po jego stracie. To, że może rozmawiać z Samem przez telefon po jego śmierci, jest dla mnie tylko dodatkiem. Ta historia jest o rujnowaniu i odbudowywaniu relacji. O szukaniu własnej drogi, która nie zawsze biegnie tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. O tym, że każde wspaniałe plany mogą wziąć w łeb. I o tym, że kiedy tracimy kogoś bliskiego, nie tylko my cierpimy. Szkoda, że książka jest pisana z perspektywy Julie, bo chętnie poznałabym perspektywę innych postaci. Uważam też, że dla polskiego tłumaczenia imię Sam jest dość niefortunne. Czytam sobie zdanie "Sama muzyka, który potrafił..." i zastanawiam się, czemu nie jest "która potrafiła". Trochę mi zajęło, zanim się zorientowałam, w czym rzecz.