Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tessa traci wzrok na 100 dni. Przed wypadkiem pisała wiersze, które później zamieszczała na swoim blogu. Tylko teraz nie ma już takiej możliwości… Dziadkowie postanawiają jej pomóc zamieszczając ogłoszenie w gazecie o poszukiwaniu kogoś kto będzie spisywał jej wiersze i zamieszczał je na blogu. Tessa nie jest zachwycona tym pomysłem i prosi dziadków o skasowanie wpisu. Zanim to się dzieje, ogłoszenie dostrzega Weston - syn redaktora gazety… Kiedy Weston pierwszy raz przychodzi do Tessy prosi jej babcie aby nie wspominała o jego sekrecie, bo to właśnie on pomoże im zrozumieć się nawzajem. Czasami nie trzeba czegoś widzieć, żeby to zrozumieć. Zwłaszcza jeśli chodzi o pierwszą prawdziwą miłość. Historia Tessy i Wesa to przepiękna droga do poznania siebie nawzajem przez zmysły, serce i umysł. Tessa panicznie boi się wyjść z domu po wypadku. Cały czas obwinia się o coś, na co nie miała wpływu. Nie widzi tego co jest przed nią, przez co nie czuje się bezpiecznie. Wes pokazał jej ten sam niebezpieczny świat z innej perspektywy przez zmysły i zaufanie. Okazuje się, że więcej można dostrzec nie widząc tego co jest dookoła nas. „100 Dni Słońca” to piękny i wrażliwy romans przy którym łatwo się wzruszyć. Niepełnosprawność Tessy sprawia, że musi ona w pełni zaufać swoim pozostałym zmysłom, a jej relacja z Wesem staje się przez to „pierwotna” i pełna nadziei. To właśnie nadzieja daje jej motywację, żeby wytrwać do końca. Codziennie odlicza dni do momentu w którym znów będzie mogła ujrzeć świat. A może do momentu zobaczenia Wesa? Jestem zachwycona jak z pozoru prosta fabuła, potrafi oczarować. Przez te 100 dni Tessa zmieniła całkowicie swoje postrzeganie świata. Najpierw pragnęła wrócić do „normalności” i odzyskać wzrok. Potem chciała pozbyć się męczącego Wesa. A na końcu zrozumiała, że prawdziwa miłość jest wtedy, kiedy doświadcza się ją każdym zmysłem, a wzrok jest sprawą drugorzędną. Największy skarb kryje się tam, gdzie nasz wzrok już nie dociera.