Mateusz Górniak

Typowa książka młodego polskiego literata silącego się na bycie przedstawicielem literatury współczesnej. Fabuła właściwie o niczym, taka tam historyjka o życiu, która ponoć ma przywołać nostalgię pewnego pokolenia. Było z tysiąc razy. I każdy to wie, autor pewnie też, dlatego urozmaiceniem i błyskotliwą nowością ma być narracja i język. Tutaj jednak znów porażka, język nieszczególny, nierówny. Fabuła za szybka, nie można się przywiązać do bohaterów, a narracja z perspektywy przedmiotów mogła być o wiele lepiej stworzona, tu widzę niewykorzystany potencjał fokalizacyjny. Sam grałem w call of duty, oglądałem south park, ale mimo to nie do końca zrozumiałem gdzie leży duch tej powieści. Po co tu jest Call of Duty?? Ja pamiętam jak chodziło się do szkoły, obskurne szatnie z metalowej siatki, jak boksy w schronisku, pomalowane mdławożółtą olejną, która się łuszczyła płatami. Wtedy wieszając worki i zdejmując kurtkę gadało się z kolegami o CoDzie, o tym jak się spiraciło gierkę z torentów, jak się strzelało, jaka to grafika na kompie itp, choć w gruncie rzeczy komp był stary, a kulkowa myszka tak nieprecyzyjna że nic się nie trafiało. Ja tak pamiętam CoDa, Metina i wiele wiele innych gier. Moim zdaniem normik autora nie do końca jest normikiem, albo po prostu to ja i moje ówczesne środowisko odbiegało od standardowej polskiej rzeczywistości. Jedna rzecz jednak bardzo mi się spodobała. Była to historia o esejach katyńskich. Napisany przez bohatera esej, w którym starał się stworzyć postać uniwersalnego katyńczyka, a do tego przeplótł historię z realizmem magicznym, brzmi bardzo dobrze i myślę, że prędzej po taką książkę bym siegnął. A Trash Story to po prostu trash story,