Kashiwai Hisashi

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana Ehh, literatura azjatycka… Jakież smutne byłoby moje życie, gdybym jej nie poznała! I mówię tu zupełnie serio. Osoby autorskie z tamtego rejonu świata mają niesamowitą zdolność do ubierania w słowa i historie nieuchwytnego realizmu magicznego. Dawniej zachwycałam się każdą książką napisaną w przez autorów pochodzących z tamtego rejonu świata, ale chyba im więcej poznaję, tym bardziej podnoszę poprzeczkę i staję się coraz bardziej krytyczna. Albo po prostu Kamogawa to wyjątek potwierdzający pewną regułę. Gdybym miała krótko ocenić Tropicieli Smaku powiedziałabym: zdecydowanie jest to meh/10. A teraz rozwinę. Ogólnie, sam koncept bardzo przypadł mi do gustu. Określiłabym go jako uroczy i przytulny. Odkrywanie potraw ważnych dla poszukujących, osobiste historie osób zgłaszających się po usługę (pod przykrywką zwykłych opowiastek o jedzeniu sprzed lat),kot, który próbuje wkraść się do lokalu... No cud, miód i orzeszki (jakby powiedział mój tata). Problem pojawił się, kiedy odkryłam, że niestety, realizacja konceptu w ogóle nie pokrywała się z moim wyobrażeniem na jego temat. Dialogi były trochę zbyt sztywne, nienaturalne. Irytująca powtarzalna struktura opowiadań (bo właściwie każdy rozdział funkcjonuje jako osobna historia) też dawały mi w kość. Nieustanna repetycja zasad, które panują w lokalu (i nieustannie podobna reakcja na te zasady ze strony klientów) sprawiały, że przewracałam oczami z myślą: „Borze tucholski, przecież ja już to wiem”. To wszystko wydało mi się niezwykle pretensjonalne. Ale książka jest krótka, da się przebrnąć… …pytanie, czy warto? Jest absolutnie jeden niezaprzeczalny powód, dla którego warto (i nie, nie jest to kot, bo jego w tej historii jest tyle ile… No wiecie, kot napłakał) i są to opisy przygotowywanych potraw. Niemal poetyckie! Takie, że aż pocieknie wam ślinka! Mówię wam! Szczerze? Nie wiem o jaki przepis bym zapytała (może kartoflankę mojej babci),ale na pewno chciałabym czegoś podobnego doświadczyć. Tylko na wstępie zaznaczyłabym, że naprawdę znam zasady (bo szlak by mnie trafił, gdyby ponownie ktoś zaczął mi je tłumaczyć).