Cytat dnia
końcówka jest tym etapem partii, w którym chodzi o przekształcenie w wygraną przewagi zdobytej w grze środkowej albo już w debiucie.
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Końcówki szachowe Paul Keres
Książka Paula Keresa, to moja pierwsza styczność z teorią końcówek. Zastanawiałem się czy mój amatorski poziom będzie wystarczający, aby móc przyswoić wiedzę z tej książki - grywam w weekendy z przyjaciółmi oraz online na kurniku - ale były to strachy na lachy. W książce znajdziemy: 'Końcówki pionkowe', 'Końcówki hetmańskie', 'Końcówki wieżowe', 'Końcówki gońcowe', 'Końcówki skoczkowe' oraz warto wspomnieć o podrozdziałach z przykładami turniejowymi. Zaczynamy od prostszych przykładów, po czym powoli przechodzimy do bardziej rozbudowanych analiz. Moja poprzednia styczność z książkami analizującymi partie szachowe autorstwa Mirosławy Litmanowicz nie była tak lekka, choć mam szacunek do tej szachistki. Może o tym świadczyć fakt, że autor pod koniec analizy danej końcówki podaje ci praktycznie na tacy rozwiązanie sytuacji, zachęcając cię jednak po drodze do wyciągania własnych wniosków. Cieszę się, że udało mi się na ten moment poznać końcówki: 'Goniec plus król' oraz 'Pionek plus król', których nie byłem świadomy jak dobrze rozgrywać. Zamatowanie króla przeciwnika mając gońca i skoczka? Tak, ale tylko po przekątnej na której operuje goniec. Zdobywając wiedzę z tej książki zdałem sobie sprawę, że mogę mieć braki w fazie debiutu i prawdopodobnie niedługo sięgnę po jakiś tytuł, który to opisuje w podobnie przystępny sposób. A gdy teraz będę grał z moim przyjacielem Piotrem, być może uda mi się go zaskoczyć w końcowej fazie gry odpowiednim podejściem. Plusy: -Nie przeczytałem jeszcze całej książki, lecz jestem ciekawych kolejnych rozdziałów i taktyki poszczególnych końcówek -Można przeskoczyć do konkretnego rodziału z końcówkami, który cię interesuje -Przykłady z turniejów Minusy: -Problem z rozkładaniem książki i układaniem szachów. Z racji, że mój egzemplarz to oprawa miękka, miałem problem z utrzymaniem konkretnej strony bez przytrzymywania jej ręką, co trochę psuło mi frajdę z analizy, a nie chciałem uszkadzać sobie książki -W kilku miejscach wdarły się przeskoki myślowe autora i musiałem kilka razy czytać fragment, żeby się upewnić, że dobrze rozumiem dany opisKońcówki szachowe Paul KeresWartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność. „Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa),a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę. Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii. Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje: „Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935),Monachium (nieoficjalna, 1936),Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”. Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego. PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RMPopularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
