Judy Budnitz

"Z początku człowiek mówi sobie, że nie będzie żył w ten czy inny sposób, wydaje mu się, że jest wolny, ale nie pamięta prawie o drobnych wyborach, których stale dokonuje. Z latami życie stopniowo zamyka się wokół człowieka, twardniejąc jak skorupa, osaczając ze wszystkich stron, obwarowując meblami, długami, nawykami, wpędzając w coraz ciaśniejsze kanały, aż w końcu człowiek stwierdza, że nie ma już żadnego wyboru i może tylko aż do końca dreptać w jednym kierunku". Judy Budnitz napisała historię o pierwszych krokach w stronę innego życia w bardzo niebanalny sposób łącząc przeszłość z teraźniejszością, jakby życie goniło przez nieznaną dzikość i furię, aż do jakiegoś punktu zaczepienia, spełnienia i zadowolenia. Tylko że nie sposób okiełznać tego parcia do przodu bez ciągłego oglądania się za siebie, ale też trwając wszystko wydaje się niemożliwe tylko żyjąc. Cztery kobiety, cztery różne wymiary, inne spojrzenie na przeszłość, ale tak naprawdę nie zmienia się ich życie, mimo otoczenia, skostnienia i prób. Przepiękna powieść, którą warto sobie dawkować. Niestety gnałam przez strony niczym wiatr porwana opowieściami przeszłych czasów. Będzie do czego wracać. "Pomyślałam, jakie to dziwne, że życie obrasta człowieka nieproszone niczym chwast".