"Z początku człowiek mówi sobie, że nie będzie żył w ten czy inny sposób, wydaje mu się, że jest wolny, ale nie pamięta prawie o drobnych wyborach, których stale dokonuje.
Z latami życie stopniowo zamyka się wokół człowieka, twardniejąc jak skorupa, osaczając ze wszystkich stron, obwarowując meblami, długami, nawykami, wpędzając w coraz ciaśniejsze kanały, aż w końcu człowiek stwierdza, że nie ma już żadnego wyboru i może tylko aż do końca dreptać w jednym kierunku".

Judy Budnitz napisała historię o pierwszych krokach w stronę innego życia w bardzo niebanalny sposób łącząc przeszłość z teraźniejszością, jakby życie goniło przez nieznaną dzikość i furię, aż do jakiegoś punktu zaczepienia, spełnienia i zadowolenia. Tylko że nie sposób okiełznać tego parcia do przodu bez ciągłego oglądania się za siebie, ale też trwając wszystko wydaje się niemożliwe tylko żyjąc.
Cztery kobiety, cztery różne wymiary, inne spojrzenie na przeszłość, ale tak naprawdę nie zmienia się ich życie, mimo otoczenia, skostnienia i prób.
Przepiękna powieść, którą warto sobie dawkować. Niestety gnałam przez strony niczym wiatr porwana opowieściami przeszłych czasów. Będzie do czego wracać.

"Pomyślałam, jakie to dziwne, że życie obrasta człowieka nieproszone niczym chwast".

"Z początku człowiek mówi sobie, że nie będzie żył w ten czy inny sposób, wydaje mu się, że jest wolny, ale nie pamięta prawie o drobnych wyborach, których stale dokonuje.
Z latami życie stopniowo zamyka się wokół człowieka, twardniejąc jak skorupa, osaczając ze wszystkich stron, obwarowując meblami, długami, nawykami, wpędzając w coraz ciaśniejsze kanały, aż w końcu...

Uwielbiam tego typu książki, z tak genialnym realizmem magicznym...

Uwielbiam tego typu książki, z tak genialnym realizmem magicznym...

Niezwykle zmysłowy realizm magiczny w najczystszej postaci. Historia przedstawicielek czterech pokoleń, nasycona zaklęciami i wyobraźnią.
💚 Książkę przesyca magia kreacji, cztery pokolenia emigrantek zabierają po kolei głos: Ilana, Sashie, Mary i Nomie próbują w nowym miejscu stworzyć sobie własny świat. Łączą je tylko / aż więzy krwi. Wielogłos po latach staje się jednym, wspólnym głosem, wszak bohaterki mimo, iż chciały coś w swoim losie zmienić, nie uciekły przed staniem się podobną do swojej matki.

💚 “Gdybym ci kiedyś powiedziała” pokazuje, jak percepcja, nasz indywidualny głos i pamięć zacierają granice między realnym światem, a magicznym, wykreowanym w naszej wyobraźni. Eksploruje kobiecość aż do dna jej esencji.

💚 Powieść ma niesamowity, mroczny klimat opowieści przekazywanej w ciemnej, drewnianej chacie. Zostaje w duszy długo po przeczytaniu, otwiera przestrzenie w głowie.
(IG - Paula.pisze)

Niezwykle zmysłowy realizm magiczny w najczystszej postaci. Historia przedstawicielek czterech pokoleń, nasycona zaklęciami i wyobraźnią.
💚 Książkę przesyca magia kreacji, cztery pokolenia emigrantek zabierają po kolei głos: Ilana, Sashie, Mary i Nomie próbują w nowym miejscu stworzyć sobie własny świat. Łączą je tylko / aż więzy krwi. Wielogłos po latach staje się...

Wspaniała powieść, o której nie sposób zapomnieć. Zachwycona jestem konwencją, którą posłużyła się autorka. Pod płaszczykiem baśni, w onirycznej atmosferze przedstawia dramatyczną historię kilku kobiet. Czyta się jednym tchem.

Wspaniała powieść, o której nie sposób zapomnieć. Zachwycona jestem konwencją, którą posłużyła się autorka. Pod płaszczykiem baśni, w onirycznej atmosferze przedstawia dramatyczną historię kilku kobiet. Czyta się jednym tchem.

Z początku byłam zachwycona klimatem tej powieści. Spodziewałam się przecież, zdodnie z opisem, opowieści pełnej kobiecej magii, mrocznej baśniowości i metafor.
Z czasem niestety wszystko to jakoś się rozmywa i zostajemy z dziwną historią o zagubionych w świecie kobietach, które powtarzają błędy swoich poprzedniczek jednocześnie, paradoksalnie, nie budując przy tym z nimi prawie żadnych więzi.
Może moja opinia wynika z tego, że spodziewałam się czegoś innego, bo momentami czyta się to naprawdę dobrze. Ale na koniec i tak miałam wrażenie, że wszystko, co autorka chciała przekazać gdzieś się rozmyło i zagubiło pośród ponurych uliczek powojennego Nowego Świata.

Z początku byłam zachwycona klimatem tej powieści. Spodziewałam się przecież, zdodnie z opisem, opowieści pełnej kobiecej magii, mrocznej baśniowości i metafor.
Z czasem niestety wszystko to jakoś się rozmywa i zostajemy z dziwną historią o zagubionych w świecie kobietach, które powtarzają błędy swoich poprzedniczek jednocześnie, paradoksalnie, nie budując przy tym z nimi...

Pełna magii powieść o kobietach, momentami bajkowa, dziwna, ale też prawdziwa, pokazująca że nie zawsze da się przekazać miłość córkom. Uświadamia jak często popełniamy błędy przodków, mimo że tego nie chcemy. Takie międzypokoleniowe relacje, trudne, smutne, zawiłe emocjonalnie, które wiąże krew. Bardzo pomysłowa proza.

Pełna magii powieść o kobietach, momentami bajkowa, dziwna, ale też prawdziwa, pokazująca że nie zawsze da się przekazać miłość córkom. Uświadamia jak często popełniamy błędy przodków, mimo że tego nie chcemy. Takie międzypokoleniowe relacje, trudne, smutne, zawiłe emocjonalnie, które wiąże krew. Bardzo pomysłowa proza.

Jedna z tych książek, które czytają się same.

Jedna z tych książek, które czytają się same.

Ciekawe, ciekawe, ciekawe.

Ciekawe, ciekawe, ciekawe.

Magiczna, oniryczna opowieść o kobietach i dla kobiet. Można się w tej książce zakochać. Ja mam jej ślad w moim sercu.

Magiczna, oniryczna opowieść o kobietach i dla kobiet. Można się w tej książce zakochać. Ja mam jej ślad w moim sercu.

dziwna, magiczna, niepokojąca

dziwna, magiczna, niepokojąca