Ian Fraiser 'Lemmy' Kilmister

Po przeczytaniu biografii Lemmy’ego autorstwa Walla, stwierdziłam, że nie zaszkodzi zobaczyć co sam muzyk o sobie naskrobał. No i obie książki miałam w domu więc nie musiałam się po nią fatygować. Nie jestem fanką biografii - to ważne, dlatego możliwe, że moja opinia może się komuś wydać zbyt nieprzychylna. Odczucia miałam podobne jak po przeczytaniu książki Micka Walla, czyli: nic specjalnego. Przeciętny przeciętniak :) Niby pisane przez autora ale jakoś mnie zbytnio nie dotknęło, w odróżnieniu od autobiografii Halforda, która jest chyba wyjątkiem. Lemmy dla mnie jest oczywiście człowiekiem zasługującym na szacunek w kwestii jego twórczości czy woli przetrwania, ale czy mogłabym go nazwać autorytetem? Raczej nie. Mam wrażenie, że - jak wielu muzyków w tej niszy - czegoś tam jednak brakowało. Może tej odpowiedzialności, która kreuje poczucie bezpieczeństwa. Są ludzie, którym imponuje taki beztroski styl życia, mi akurat nie. Nie jest to książka beznadziejna - momentami gdzieś tam trafia w serce, choć wrażenia psuje dla mnie niezmierna ilość przekleństw. Wiem, wiem - to Lemmy - jak mogłoby nie być tu przekleństw? No właśnie. Mimo całego mojego podziwu dla jego twórczości, możliwe, że niekoniecznie przypadlibyśmy sobie do gustu.