Źródło: By Anton von Werner - Scan by User:Gabor from the book Bibliothek des allgemeinen und praktischen Wissens. Bd. 5 (1905),Abriß der Weltliteratur, Seite 51., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=52353
Właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus – poeta rzymski, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry. W czasach cesarza Augusta, w których żył i tworzył, sławą przewyższał go jedynie Wergiliusz. Napisał 162 utwory poetyckie, liczące łącznie 7816 wersów, zebrane w czterech zbiorach – Eposach, Satyrach, Odach i Listach. Wszystko, co wyszło spod jego pióra, uważane było przez wieki za doskonałe zarówno w swym kształcie poetyckim, jak i w przebogatej treści – od błahych motywów poezji biesiadnej lub erotycznej, aż do poważnych problemów filozoficznych, moralnych, politycznych, retorycznych. Te ostatnie znalazły wyraz zwłaszcza w Sztuce poetyckiej – pierwszym łacińskim podręczniku teorii literatury.
Był wielbicielem piękna świata i uroków życia. Głosił chwałę rzymskich cnót, chociaż przeszedł skomplikowaną drogę życiową. Pochodził z nizin społecznych południowej Italii, był synem wyzwoleńca. W młodości walczył w obronie republiki, przeciwko Oktawianowi, jako oficer w armii zabójcy Cezara, Marka Brutusa. W wieku dojrzałym zaczął wspierać pryncypat Augusta i cesarski program reform oraz odnowienia imperium.
Jego utwory charakteryzowały się refleksją moralną rozbudowaną w stopniu wcześniej niespotykanym. Dzieła Horacego zawierały rozważania o nieuchronności śmierci, o wartości pełnego umiaru, rozumnego życia. Swoim uczuciom i chwilowym nastrojom nadawał formę uniwersalną, która przemawiała przez wieki i stała się jednym z fundamentów europejskiej tradycji literackiej. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci w dziejach światowej poezji. W drugiej połowie I wieku Marek Waleriusz Probus dokonał pierwszego w dziejach krytycznego wydania pełnej twórczości jednego autora – Horacego. Wydanie to było używane w okresie Cesarstwa Rzymskiego, średniowieczu, renesansie i jest wciąż wznawiane współcześnie. Zachowało się w ponad dwustu pięćdziesięciu rękopisach, z których najstarsze spisane zostały w VIII i IX wieku.
Przekład Horacego pióra Ważyka to tekst bardzo świeży, czytelny i jasny. Brak tu archaizmów i filologicznej dokładności odbierającej polot. Brak też interpunkcji - nie jest to maniera Ważyka, zapożyczona od jemu współczesnych, bowiem sam Horacy interpunkcji najpewniej nie znał i nie stosował. Przez ów brak tłumaczenia sprawiają wrażenie jeszcze bardziej wyrazistych, przekazują nam one poezję, która powala na kolana swoją maestrią, ale nie sprawiają, że jesteśmy nią przytłoczeni. Genialne!
Przeczytane:
Ody:
- Maecenas Atavis Edite Regibus,
- Vides Ut Alta Stet Nive Candidum,
- Mercuri, Facunde Nepos Atlantis,
- Tu Ne Quaesieris, Scire Nefas, Quem Mihi, Quem Tibi,
- Quem Virum Aut Heroa Lyra Vel Acri,
- Cum Tu, Lydia Telephi,
- O Navis, Referent In Mare Te Novi,
- Mater Saeva Cupidinum,
- Vitas Inuleo Me Similis, Chloe,
- O Venus Regina Cnidi Paphique,
- Quid Dedicatum Poscit Apollinem,
- Poscimur: Si Quid Vacui Sub Umbra,
- Aequam Memento Rebus In Arduis,
- Rectius Vives, Licini, Neque Altum,
- Eheu Fugaces, Postume, Postume,
- Iam Pauca Aratro Iugera Regiae,
- Non Usitata Nec Tenui Ferar,
- Odi Profanum Vulgus Et Arceo,
- Martiis Caelebs Quid Agam Kalendis,
- Donec Gratus Eram Tibi,
- Inclusam Danaen Turris Aenea,
- Aeli Vetusto Nobilis Ab Lamo,
- O Nata Mecum Consule Manlio,
- Montium Custos Nemorumque Virgo,
- Caelo Supinas Si Tuleris Manus,
- Intactis Opulentior,
- Quo Me, Bacche, Rapis Tui,
- Exegi Monumentum Aere Perennius,
- Diffugere Nives, Redeunt Iam Gramina Campis.
Epody:
- Beatus Ille, Qui Procul Negotiis.