Najnowsze artykuły
- ArtykułyAtlas chmur, ptaków i wysp odległychSylwia Stano2
- ArtykułyTeatr Telewizji powraca. „Cudzoziemka” Kuncewiczowej już wkrótce w TVPKonrad Wrzesiński8
- ArtykułyCzytamy w weekend. 17 maja 2024LubimyCzytać370
- Artykuły„Nieobliczalna” – widzieliśmy film na podstawie książki Magdy Stachuli. Gwiazdy w obsadzieEwa Cieślik4
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Andrzej Glass
51
7,6/10
Pisze książki: powieść historyczna, biografia, autobiografia, pamiętnik, historia, technika, albumy, czasopisma, hobby, militaria, wojskowość
Urodzony: 09.10.1930
dr inż. Andrzej Glass - polski historyk lotnictwa i konstruktor lotniczy.
Wieloletni pracownik Państwowych Zakładów Lotniczych (PZL) w Warszawie.
Autor lub współautor około 80 książek, w większości związanych z tematyką lotniczą lub harcerską.
Pracował w Instytucie Lotnictwa i Polskiej Akademii Nauk.
Redaktor naczelny periodyku "Technika lotnicza i astronautyka".
Przez wiele lat należał do Związku Harcerstwa Polskiego, by później przejść do Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wybrane publikacje: "Polskie Skrzydła" (Interpress, 1984),"Samoloty '85" (Wydawnictwo Not Sigma, 1986),"Lublin R.XIII" (Wydawnictwo Militaria, 1994),"LWS 3 Mewa" (Wydawnictwo Militaria, 1996),"Płonie ognisko. Gawędy" (Wydawnictwo Drogowskazów ZHR, 1998).
Wieloletni pracownik Państwowych Zakładów Lotniczych (PZL) w Warszawie.
Autor lub współautor około 80 książek, w większości związanych z tematyką lotniczą lub harcerską.
Pracował w Instytucie Lotnictwa i Polskiej Akademii Nauk.
Redaktor naczelny periodyku "Technika lotnicza i astronautyka".
Przez wiele lat należał do Związku Harcerstwa Polskiego, by później przejść do Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wybrane publikacje: "Polskie Skrzydła" (Interpress, 1984),"Samoloty '85" (Wydawnictwo Not Sigma, 1986),"Lublin R.XIII" (Wydawnictwo Militaria, 1994),"LWS 3 Mewa" (Wydawnictwo Militaria, 1996),"Płonie ognisko. Gawędy" (Wydawnictwo Drogowskazów ZHR, 1998).
7,6/10średnia ocena książek autora
73 przeczytało książki autora
107 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 7
Andrzej Glass, Jerzy Kubalańca
5,0 z 1 ocen
2 czytelników 1 opinia
2022
Samolot Szkolno-treningowy TS-8 Bies
Andrzej Glass, Paweł Pawłowski
7,0 z 1 ocen
2 czytelników 1 opinia
2021
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 6.
Andrzej Glass, Jerzy Kubalańca
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
2017
Polskie konstrukcje lotnicze. Prototypy PZL. 38 "Wilk", PZL. 50 "Jastrząb" i projekty
Andrzej Glass
7,0 z 1 ocen
5 czytelników 0 opinii
2014
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 5.
Andrzej Glass, Jerzy Kubalańca
8,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2013
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 4. Wrzesień 1939 cz. 2
Andrzej Glass, Tomasz Jan Kopański
10,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2011
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 4. Wrzesień 1939 cz. 1
Andrzej Glass, Tomasz Jan Kopański
10,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2009
Najnowsze opinie o książkach autora
Samolot wielozadaniowy PZL-104 Wilga Andrzej Glass
7,0
Wydawnictwo Stratus przyzwyczaiło nas w serii Samolot po polsku MAXI do wysokiej jakości szaty graficznej oraz druku. Także tematyka serii, zwłaszcza w przypadku monografii samolotów produkowanych i użytkowanych w Polsce jest godna pochwały, a biorąc pod uwagę szybkie tempo powstawania kolejnych publikacji, trafia zapewne w potrzeby czytelników zainteresowanych lotnictwem. Podobnie przyzwoicie wygląda najnowsza pozycja z serii poświęcona samolotowi PZL-104 Wilga. Z najwyższej półki jest też Autor książki Andrzej Glass. Jest on uznanym autorytetem, autorem wielu książek i niezliczonej liczby artykułów dotyczących techniki lotniczej. Napisał też co najmniej dwie książki i wiele artykułów o Wildze. Co więcej, na pewnym etapie swojej kariery brał czynny udział w konstruowaniu i badaniach tego właśnie samolotu. Tym co mnie najbardziej cieszy jest obszerny tekst dotyczący samolotu, który w porównaniu z innymi książkami serii urósł proporcjonalnie do objętości całości. Jak zwykle są też przejrzyste tabele oraz wiele rysunków i schematów. Trochę szkoda, że liczne zdjęcia detali pokazują egzemplarz nieco zdezelowany z wyeksploatowaną powłoką lakierniczą. Za to zdjęcia w Fotoalbumie to sama radość. W sumie 165, w większości barwnych fotografii samolotów w różnych wersjach konstrukcyjnych oraz barwnych. A że na przestrzeni lat Wilgi przyjmowały bardzo różnorodne, wielobarwne „piórka” jest na co popatrzeć. Barwny przegląd dopełnia dwadzieścia jeden sylwetek bocznych, też w kolorze. I choć w treści dopatrzyłem się kilku błędów językowych i redakcyjnych poziom tekstu „podstawowego” należy uznać za całkiem przyzwoity.
Bardzo pozytywne wrażenie pryska jednak, gdy dochodzę do ostatniego rozdziału książki – Konstruktorzy „Wilgi”. Nie ulega wątpliwości, że należy oddać sprawiedliwość tym, którzy w sposób oczywisty przysłużyli się powstaniu, rozwojowi i udanej karierze samolotu. Andrzej Frydrychewicz, Wojciech Gadomski, Andrzej Kardymowicz i Bronisław Żurakowski z pewnością zasłużyli na swoje notki biograficzne w tej książce. Czy jednakże na takie notki? Czy szacunek dla tych osób nie każe przygotować tych kilku stron co najmniej tak samo starannie jak całej reszty? Niestety, redakcja dała tu plamę po całości, gdyż błędów na tych zaledwie dziesięciu stronach jest znacznie więcej niż w całej reszcie książki. Poza kilkoma merytorycznymi, większość z nich są to typowe błędy redakcyjnej bylejakości.
Na str. 181 podano, że Kruków wyprodukowani 263 sztuki. Na str. 184, że 273. Nie jest prawdą, że samolot Cirrus SJ50 opracowała firma Piper, str. 182. W Polsce funkcjonuje Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych, nie Instytut Wojsk Lotniczych, str. 182. RWPG to Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej nie Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej Krajów Socjalistycznych, str. 184. Samolot UTVA-75, nie UWA-75, str. 186.
„1988r.”, str. 181. „ w Polsce , wraz z”, str. 182. „z inż .B. Żurakowskim”, str. 183. „ z mgr Inż. Kazimierzem”, str. 184. „Produkcję duralowych kroplowych zastrzałów do „Kruka” produkowała”, str. 184. „odmianę „Wilgi 35” spełniające warunki”, str. 185. Na str. 185 jest Wilga i Wilga 88 bez cudzysłowu, inaczej niż w całym tekście. „MD-12F, stanowiącego wersję fotogrametryczną samolotu MD-12F”, str. 186. Kolejna pracą k było opracowanie”, str. 188. „Dopiero w tatach siedemdziesiątych”, str. 189. O przecinkach przed oraz, czy pomylonych przecinkach i kropkach już nie wspomnę.
Gen bylejakości ciągle tkwi w strukturze Samolotu po polsku MAXI. Czy redakcja się w końcu z tym upora? Czy zabierze nas kiedyś windą do czytelniczego nieba? Wilgą do nieba już nie.
lot-nisko.blogspot.com
Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tom 7 Andrzej Glass
5,0
W kwietniu ukazał się długo oczekiwany siódmy, ostatni tom dzieła Andrzeja Glassa i kilku współautorów, pod wspólnym tytułem Polskie Konstrukcje Lotnicze. Tym razem opisane zostały konstrukcje zarówno powstałe w profesjonalnych biurach konstrukcyjnych, jak i amatorskie z lat 1971-2020.
Bez wahania zamówiłem książkę w przedsprzedaży i uzbroiłem się w cierpliwość gdyż, jak zapowiadano, miała nadejść po Wielkanocy. I tu wydawca zrobił miłą niespodziankę, książka była u mnie jeszcze przed Wielkanocą. Taka świąteczna pisanka. Podobnie jak pisanka ozdobiona solidną okładką i zdobieniami w postaci, zwykle dobrej jakości zdjęć, licznych rysunków i tabel. Palce lizać. Jednak już pobieżny przegląd przyniósł delikatną woń siarkowodoru. Bliższy kontakt z tekstem był jeszcze mniej przyjemny. Z biegiem stron stawało się coraz jaśniejsze, że to żadna pisanka, a jedynie zbuk przystrojony w ładne obrazki.
Na początek meritum czyli żółtko lub to co po nim zostało.
Błędy merytoryczne, które takiej klasy autorowi jak Andrzej Glass nie miały prawa się zdarzyć.
Karygodnym jest stosowanie dowolnego zapisu jednostek siły, a w zasadzie zapisywanie jednostki innej wielkości. W wielu miejscach zamiast jednostki ciągu silnika odrzutowego, czyli kG jest kg (np. str. 13),a w jednym nawet KG str. 162. Szkoda, że nie pojawił się Kg, byłby komplet.
Nie mniej żenującym jest podanie silnika turbowałowego TWD-10B, jako napędu samolotu odrzutowego PZL M-15 (str. 13).
Nie jest prawdą, że zachowane zostały tylko cztery muzealne Irydy, wymienione na str. 33. Hamulce aerodynamiczne w Irydzie znajdowały się na grzbiecie kadłuba, a nie na jego spodzie, str. 34.
Ciekawe jest też stwierdzenie, że PZL-126 Mrówka posiadała „podwozie ogonowe”, str. 88.
„Zbiornik paliwa był zawieszony na wadze hydraulicznej, co umożliwiało pilotowi dokładną orientację nt. ilości środków chemicznych w zbiorniku”, str. 59. Z pełną odpowiedzialnością stwierdzam, że redakcja nie miała żadnej orientacji na temat ilości błędów w książce. No chyba, że było inaczej.
Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP) zostało nazwane „Stowarzyszeniem Inżynierów Mechaników Polski”,, str. 88. Smaczku dodaje tu fakt, że w latach 1968-1990 r. A Glass był członkiem władz stowarzyszenia.
Dalsza, długa litania błędów, dla zainteresowanych dostępna pod adresem: https://lot-nisko.blogspot.com/2022/05/polskie-konstrukcje-lotnicze-t-vii-moga.html
Tak więc mam na półce fajnie wyglądającą serię książek. Co prawda, z zewnątrz jak i w środku wyglądają całkiem solidnie, jednakże ostatni tom swoją bylejakością zasmradza całą półkę i niestety sąsiednie, na których znajduje się wiele książek Pana Andrzeja Glassa. Jak mawiają klasycy finis coronat opus.
Zawiodłem się na Autorach,
Zawiodłem się na wydawnictwie.