Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję duchowe porozumienie z Romain’em Gary. Skuszony literackim skandalem w związku z przyznaną mu za powieść nagrodą Goncourtów, a polegającym na celowym opatrzeniu książki innym pseudonimem, czym Gary dał pstryczka w nos szerokiej francuskiej publiczności, przekonanej że dotychczas przyznane autorowi nagrody i wyróżnienia są niczym innym jak podziękowaniem za jego działalność polityczną, zorientowałem się, że proza tego pisarza bliska jest mojemu sercu. „Życie przed sobą” ujmuje sposobem budowania rzeczywistości. Autor bazuje na kontrastach w postawach, miejscach i postrzeganiu świata przez swoich bohaterów, dzięki czemu świetnie oddaje różnorodność problemów, z jakimi zderza się w swojej prozie. W przypadku pozycji ze zdjęcia tematem przewodnim okazuje się szczególna więź pomiędzy małoletnim Momo a Panią Rozą, starą żydówką sprawującą opiekę nad podrzuconym jej chłopcem arabskiego pochodzenia. Dodając do tego paryskie otoczenie alfonsów, prostytutek, oszustów oraz imigranckiej biedoty z różnych części Afryki dostajemy od autora prawdziwy obraz Francji, daleki od piękna i powabu paryżanek na tle wieży Eiffla. Romain Gary bardzo dobrze kreśli obraz świata oczami dziecka. Chłopięca perspektywa jest znacznie ciekawsza od spojrzenia dorosłego, ponieważ przesiąka ją humor i rozczulająca niedojrzałość bohatera, mimo że na swój wiek wykazuje się dość niespotykaną inteligencją. Gary nie odbiega jednak od obranego tematu. Konsekwentnie kreśli relację Momo z Rozą, piękna której nie jest w stanie skalać ich przeszłość ani nieprzyjemne otoczenie, choć w „Życiu przed sobą” łatwo o skrajne reakcje, skoro doświadczona wojną żydówka trudniła się w młodości prostytucją, a pozbawiony opieki chłopiec doświadcza dodatkowych trudności za sprawą swojego arabskiego pochodzenia. Niemniej, skoro Gary nie ocenia, również czytelnik nie ma prawa osądzać. Nie ma znaczenia, kim jesteśmy albo jak postrzegają Nas inni. Cząstka dobra, którą nosimy w sercu sprawia, że naprawdę jesteśmy ludźmi.