Polski pieśniarz i pisarz. Nie urodził się w Warszawie (przeniósł się do niej wraz z rodzicami w wieku dwóch lat),ale dziś jest, obok Stefana Wiecheckiego „Wiecha”, zaliczany do najbardziej zasłużonych warszawiaków propagujących kulturę.
Napisał trzy książki: „Boso, ale w ostrogach” (opisującą dzieciństwo i wczesną młodość autora; pierwsze wydanie: 1961),„Pięć lat kacetu” (będącą wspomnieniem Grzesiuka z pobytu w obozach w Dachau, Mauthausen i Gusen; pierwsze wydanie: 1958) oraz „Na marginesie życia” (opisującą zmaganie autora z gruźlicą; wydaną rok po jego śmierci).
Nazywany był bardem Czerniakowa. Do jego repertuaru należały takie piosenki, jak: „Czarna Mańka”, „Siekiera, motyka”, „Bujaj się Fela”, „Bal na Gnojnej” czy „Komu bije dzwon”.http://
Lubię historie z czasów drugiej wojny światowej. Zaraził mnie tym, mój świętej pamięci dziadek. On opowiadał z perspektywy cywila, wówczas był małym chłopcem, i nie trafił do obozu.
Stanisław Grzesiuk, po mojemu to prawdziwy twardziel. Odbył karę więzienia w trzech obozach i uszedł z życiem. Wiadomo nie od dziś, że niemiecki obóz to fabryka śmierci albo prawdziwa szkoła przetrwania, jeśli tak to można nazwać. Podoba mi się ta solidarność wśród więźniów. Autor przecież poznał tam prawdziwych przyjaciół, którzy trzymali się razem, mieli jeden cel, czyli przetrwać. Smutna ta rzeczywistość obozowa, wytrwają tylko najsilniejsi albo tacy, którzy najlepiej cwaniakują.
Treść mi się podobała, ale po mojemu za długie te rozdziały, można było dodać podrozdziały, byłoby przyjemniej w czytaniu. Nie pożeram sześciu set stron w jeden dzień.
To jest literatura, którą powinni zlecać młodzieży do czytania. Nigdy więcej wojen!
Tak w ogóle jakże przyjemnie jest czytać, że kiedyś inne narodowości współpracowały ze sobą, pomagali sobie w obozie. Bez uwagi, czy to bolszewik, czy Niemiec, a nawet Muzułmanin. Nie ważne były poglądy polityczne ani religia, ale walka o przetrwanie i cel, by zachować życie.
Dziś co? Tak wiele narodów się nienawidzi wzajem. Masakra. Także nie potrafi utrzymać pokoju, który wywalczono 79 lat temu...
"Niektórzy więźniowie mówili nawet, że chętnie by wrócili z Gusen II do Auschwitz, nawet na kolanach, jeżeli ktoś dałby im wtedy wybór"
Pięć lat Kacetu, to najlepsza książka poruszająca tematykę obozową, którą miałem okazję przeczytać.
Opisy wydarzeń są opisane prostym i trafiającym do umysłu językiem. Przez całą książkę miałem poczucie, że wraz z autorem uczestniczę w życiu obozowym. Migam się od pracy, kombinuję jedzenie, gram dla muzułmanów.
Każda następna strona przyzwyczaja do wszechobecnej śmierci, cierpienia oraz zobojętnienia.
Pozycja, do której na pewno jeszcze wrócę.