Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w długi weekend. 31 maja 2024LubimyCzytać294
- ArtykułyLubisz czytać? A ile wiesz o literackich nagrodach? [QUIZ]Konrad Wrzesiński18
- Artykuły„(Nie) mówmy o seksie” – Storytel i SEXEDPL w intymnych rozmowach bez tabuBarbaraDorosz2
- ArtykułySztuczna inteligencja już opanowuje branżę księgarską. Najwięksi wydawcy świata korzystają z AIKonrad Wrzesiński15
Popularne wyszukiwania
Polecamy
François Schuiten
Źródło: http://www.ebbs.net/about/about-schuiten-peeters
14
7,2/10
Pisze książki: komiksy, czasopisma
Urodzony: 26.04.1956
Baron François Schuiten jest belgijskim artystą tworzącym komiksy. Najszerzej znany jako twórca serii "Les Cités Obscures".
Jego ojciec Robert Schuiten oraz jego matka Marie-Madeleine De Maeyer byli architektami. Ma pięcioro braci i sióstr, z których jedno jest również architektem.
Podczas studiów w Saint-Luc Institute w Brukselii (1975–1977) poznał Claude'a Renarda, który kierował wydziałem komiksu w szkole. Wspólnie stworzyli kilka książek. Brat Schuitena Luc również pracował z nim kilkakrotnie jako pisarz (scenarzysta) serii "Terres Creuses".
Schuiten opublikował swój pierwszy komiks 3 maja 1973r.. Było to 5 czarno-białych stron we francuskim magazynie "Pilote"; cztery lata później publikował już w bardziej eksperymentalnym magazynie "Métal Hurlant".
Jego miłość do architektury uwidoczniła się w serii "Cities of the Fantastic", kreacji fantastycznych, częściowo wyimaginowanych miast, które tworzył z przyjacielem Benoît Peetersem od 1983r. dla belgijskiego miesięcznika komiksowego "À Suivre". Każda opowieść koncentrowała się w jednym mieście lub budynku, a później rozszerzała na świat gdzie architekci, urbaniści i w końcu "urbatekci", mieli rolę przywódczą a architektura była siła dominująca w społeczeństwie. Style zawarte w serii odwoływały się do stalinowskiej i faszystowskiej architektury w La Fièvre d'Urbicande, drapaczy chmur w Brukselii ale również gotyckich katedr w La Tour. Fascynacja architekturą oraz możliwymi i niemożliwymi miastami zaowocowała w dalszych poszukiwaniach w "The Gates of the Possible", tygodniowej serii stworzonej przez Schuitena dla czasopisma "Le Soir and De Morgen" w 2005r.
Inspirowane zarówno przez artystów jak i naukowców prace Schuitena moga być określane jako miks tajemniczych światów René Magritte'a, wczesnych fantazji naukowych Julesa Verne'a, graficznych światów M. C. Eschera i Gustave'a Doré'a oraz wizji architektonicznych Victora Horty i Étienne-Louis Boullée. Twórcza synergia pomiędzy pracami Schuitena a książkami Julesa Verne'a osiągnęła kulminację w 1994r., gdy został poproszony o zilustrowanie i zaprojektowanie okładki przygotowywanej do publikacji książki Verne'a odkrytej ponownie w Paryżu w XX wieku.
Współpracował również z Maurice Benayoun w grafice komputerowej serii "Quarxs" i pracował przy kilku filmach: "Gwendoline" reż. Just Jaeckin, "Toto le héros" reż. Jaco Van Dormael, "Taxandria" reż. Raoul Servais, "The Golden Compass" reż. Chris Weitz i "Mr. Nobody" reż. Jaco Van Dormael. Pracował również przy innych filmach, np. "Mars et Avril" reż. Martin Villeneuve oraz przy animacji komputerowej, gdzie pełnił rolę współreżysera ze swoim kolegą Benoît Sokal.
Jako grafik zaprojektował stację metra Porte de Hal w Brukseli oraz Arts et Métiers w Paryżu, a także murial w Brukseli. W 2000r. zaprojektował scenografię dla "A planet of visions" jednego z głónych pawilonów na Międzynarodowe Targi w Hannomerze, które przyciągnęły ponad 5 milionów odwiedzających. W 2004-2005r., odbyła się wielka wystawa w Leuven - "The Gates of Utopia", prezentujące różne aspekty jego pracy. Zaprojektował również wnętrze belgijskiego pawilonu na Expo 2005 w Aichi w Japan wspólnie z malarzem Alexandrem Obolensky'm. François Schuiten zaprojektował 15 belgijskich znaczków pocztowych.
Schuiten wspólnie z Peetersem pomógł w utrzymaniu i renowacji Maison Autrique - pierwszego budynku zaprojektowanego przez architekta stylu Art Nouveau - Victora Horty.
Ożenił się z Monique Toussaint w 1980r. Para ma 4 dzieci.
Jego ojciec Robert Schuiten oraz jego matka Marie-Madeleine De Maeyer byli architektami. Ma pięcioro braci i sióstr, z których jedno jest również architektem.
Podczas studiów w Saint-Luc Institute w Brukselii (1975–1977) poznał Claude'a Renarda, który kierował wydziałem komiksu w szkole. Wspólnie stworzyli kilka książek. Brat Schuitena Luc również pracował z nim kilkakrotnie jako pisarz (scenarzysta) serii "Terres Creuses".
Schuiten opublikował swój pierwszy komiks 3 maja 1973r.. Było to 5 czarno-białych stron we francuskim magazynie "Pilote"; cztery lata później publikował już w bardziej eksperymentalnym magazynie "Métal Hurlant".
Jego miłość do architektury uwidoczniła się w serii "Cities of the Fantastic", kreacji fantastycznych, częściowo wyimaginowanych miast, które tworzył z przyjacielem Benoît Peetersem od 1983r. dla belgijskiego miesięcznika komiksowego "À Suivre". Każda opowieść koncentrowała się w jednym mieście lub budynku, a później rozszerzała na świat gdzie architekci, urbaniści i w końcu "urbatekci", mieli rolę przywódczą a architektura była siła dominująca w społeczeństwie. Style zawarte w serii odwoływały się do stalinowskiej i faszystowskiej architektury w La Fièvre d'Urbicande, drapaczy chmur w Brukselii ale również gotyckich katedr w La Tour. Fascynacja architekturą oraz możliwymi i niemożliwymi miastami zaowocowała w dalszych poszukiwaniach w "The Gates of the Possible", tygodniowej serii stworzonej przez Schuitena dla czasopisma "Le Soir and De Morgen" w 2005r.
Inspirowane zarówno przez artystów jak i naukowców prace Schuitena moga być określane jako miks tajemniczych światów René Magritte'a, wczesnych fantazji naukowych Julesa Verne'a, graficznych światów M. C. Eschera i Gustave'a Doré'a oraz wizji architektonicznych Victora Horty i Étienne-Louis Boullée. Twórcza synergia pomiędzy pracami Schuitena a książkami Julesa Verne'a osiągnęła kulminację w 1994r., gdy został poproszony o zilustrowanie i zaprojektowanie okładki przygotowywanej do publikacji książki Verne'a odkrytej ponownie w Paryżu w XX wieku.
Współpracował również z Maurice Benayoun w grafice komputerowej serii "Quarxs" i pracował przy kilku filmach: "Gwendoline" reż. Just Jaeckin, "Toto le héros" reż. Jaco Van Dormael, "Taxandria" reż. Raoul Servais, "The Golden Compass" reż. Chris Weitz i "Mr. Nobody" reż. Jaco Van Dormael. Pracował również przy innych filmach, np. "Mars et Avril" reż. Martin Villeneuve oraz przy animacji komputerowej, gdzie pełnił rolę współreżysera ze swoim kolegą Benoît Sokal.
Jako grafik zaprojektował stację metra Porte de Hal w Brukseli oraz Arts et Métiers w Paryżu, a także murial w Brukseli. W 2000r. zaprojektował scenografię dla "A planet of visions" jednego z głónych pawilonów na Międzynarodowe Targi w Hannomerze, które przyciągnęły ponad 5 milionów odwiedzających. W 2004-2005r., odbyła się wielka wystawa w Leuven - "The Gates of Utopia", prezentujące różne aspekty jego pracy. Zaprojektował również wnętrze belgijskiego pawilonu na Expo 2005 w Aichi w Japan wspólnie z malarzem Alexandrem Obolensky'm. François Schuiten zaprojektował 15 belgijskich znaczków pocztowych.
Schuiten wspólnie z Peetersem pomógł w utrzymaniu i renowacji Maison Autrique - pierwszego budynku zaprojektowanego przez architekta stylu Art Nouveau - Victora Horty.
Ożenił się z Monique Toussaint w 1980r. Para ma 4 dzieci.
7,2/10średnia ocena książek autora
217 przeczytało książki autora
293 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Mroczne miasta - Powrót Kapitana Nemo
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 10)
0,0 z ocen
3 czytelników 0 opinii
2024
Mroczne Miasta - Wspomnienia Wiecznej Teraźniejszości
François Schuiten, Benoît Peeters
8,0 z 2 ocen
13 czytelników 1 opinia
2024
Mroczne Miasta - Mury Samaris
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 1)
6,4 z 46 ocen
87 czytelników 8 opinii
2023
Mroczne Miasta - Cień Mężczyzny
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 8)
7,8 z 17 ocen
30 czytelników 1 opinia
2022
Mroczne Miasta. Brüsel
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 5)
7,6 z 17 ocen
39 czytelników 3 opinie
2022
Mroczne Miasta - Niewidzialna Granica
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 7)
7,6 z 20 ocen
35 czytelników 5 opinii
2022
Mroczne Miasta - Pochyłe dziecko
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 6)
8,1 z 19 ocen
37 czytelników 3 opinie
2021
Mroczne Miasta - Droga do Armilii
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 4)
6,5 z 21 ocen
36 czytelników 6 opinii
2021
Mroczne Miasta - Wieża
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 3)
7,7 z 26 ocen
48 czytelników 6 opinii
2021
Mroczne Miasta - Gorączka Urbikandyjska
François Schuiten, Benoît Peeters
Cykl: Mroczne Miasta (tom 2)
7,7 z 26 ocen
55 czytelników 6 opinii
2019
Najnowsze opinie o książkach autora
Aquarica. Wydanie zbiorcze François Schuiten
7,3
Jestem fanem twórczości śp. Benoita Sokala , przede wszystkim wręcz psycho-fanem gier z serii Syberia. Dwie historie zawarte w częściach 1-2 oraz 4 uważam za arcydzieła, a 3 za rzecz bardzo dobrą. Komiks Aquarica też jest pełen pomysłów, których nigdy nie brakowało Sokalowi, a mógłby nimi obdzielić dziesięciu innych twórców. Aquarica czerpie nieco z Moby Dicka, dodaje mocny wątek ekologiczny, który zazwyczaj był widoczny w twórczości Belga i dziwne sokalowe zwierzęta oraz wspomniane pomysły. Pod koniec życia Benoit Sokal pracował właśnie nad komiksem Aquarica oraz nad grą Syberia 4. Niestety komiksu nie dokończył (ostatnie kilkanaście plansz narysował współscenarzysta Schuiten),a grę tak, lecz zmarł zanim odbyła się jej premiera. Genialny artysta zostawił swojej ekipie growej gotowe materiały na piątą część Syberii, więc choć ciałem już go z nami na świecie nie ma, to jego duch jeszcze powróci. Bardzo czekam.
Mroczne Miasta - Droga do Armilii François Schuiten
6,5
Ten album przysporzył mi sporo trudności w ocenie. Z jednej strony jest przepiękny, autorzy uraczyli nas aż czterema opowieściami, z których każda jest niesamowita na swój sposób. Z drugiej strony rozumiem rozczarowanie niektórych, gdyż całość jest zupełnie inna od pozostałych tomów serii. Szczególnie że po "Wieży" oczekiwania były naprawdę ogromne. Zabrakło mi tu też komentarza od autorów: dlaczego poszli taką drogą, jakie mieli przemyślenia itd. – przyzwyczaili mnie do tego w poprzednich tomach. Ale i tak ten album jest zjawiskowy! Totalnie baśniowy – co nie znaczy, że przeznaczony dla dzieci, jak już, to bardziej dla wewnętrznego dziecka, czyli nie dla wszystkich ;P.
Główne opowiadanie "Droga do Armilii", przynosi nam genialne informacje o świecie, w którym znajdują się mroczne miasta, głównie pod kątem geograficznym. Mamy tu przepiękne kadry – to są kadry do zachwycania się i doszukiwania znaczeń. Są monumentalne, olśniewające, pełne treści, nawet muzycznej. I jest tu zastosowane świetne rozwiązanie na rozdzielenie “prawdziwego świata” od marzeń. Coś pięknego.
Najmocniej temu opowiadaniu zbliżone (a co za tym idzie tematycznie uzasadnione) są "Księżycowe konie". Podobnie jak w Drodze – symbolicznie ukazujące marzenia dziecka.
"Pochyła Mary" średnia – ale rozbudziła moją ciekawość na jeden z kolejnych tomów, czyli "Pochyłe dziecko". Natomiast ostatnie opowiadanie "Perła", czyli wariacja na temat Księżniczki na ziarnku grochu totalnie od czapy, nie pasuje mi do reszty. Jako samodzielna publikacja – piękna. Jako część tomu – tak jakby wciśnięta na siłę.
Pomimo wielu zastrzeżeń, "Droga do Armilii" jest kolejnym przepięknym przeżyciem, kolejną częścią niezwykłego świata marzeń, w którym cudownie jest się zanurzyć.