Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy widzę w księgarni czy bibliotece książkę Jespera Juul, wiem, że można brać w ciemno, bo będzie to wartościowa pozycja. Crème de la crème lektur o wychowaniu. Moje najważniejsze, najtrafniejsze książki z pedagogiki, które wszystkim polecam, wyszły spod jego pióra. Ten duński pedagog i terapeuta rodzinny prezentuje zawsze szeroką perspektywę omawianych problemów tj. z punktu widzenia dziecka i matki/ ojca. Analizuje również wzajemne relacje rodziców w kontekście poruszanych zagadnień. Pisze krótko lecz konkretnie, tak, że trafia w samo sedno. Jest doświadczonym praktykiem , choć nie przytłacza zbyt dużą ilością przykładów. Jego książki, niewielkie objętościowo zawierają zwięzłe treści i konkretne porady. " O granicach" , podzielone na kilkanaście rozdziałów, można czytać na wyrywki. Najważniejsze treści zawarte są na szarych polach. Wskazówki zawarte w książce stanowią doskonały wstęp do poprawy jakości komunikacji nie tylko w rodzinie, ale w ogóle. Wracam do nich wielokrotnie. Juul jest twardym zwolennikiem tezy, że za jakość relacji z dziećmi odpowiadają tylko dorośli. Namawia do zachowania równowagi w życiu rodzinnym. Potrzeby dzieci i rodziców stawia na równi. Przekonuje, że dziecko jest "inwestycją długoterminową", a efekty działań wychowawczych nie zawsze widoczne od razu. Czasem dopiero po kilku a nawet kilkunastu latach. Autor stawia na szczerość w relacjach, mówienie co naprawdę czujemy i umiejętność przyznania się do błędu. Uważa, że wybuch spontanicznej złości, gdy dziecko mocno przekroczy granicę rodzica (np. poprzez granie na komputerze ojca bez jego wiedzy) jest jak najbardziej normalną reakcją, do której rodzic ma prawo. Należy skrytykować konkretne zachowanie, ale uważać, by nie wypowiadać krzywdzących, raniących słów pod adresem dziecka. Książka Juula niezwykle zwiększa świadomość mnie jako matki. Uspokaja, że nie ja jedna borykam się z konkretnymi zachowaniami dziecka. Przekonuje, że wychowanie bez stawiania granic jest niemożliwe, nieskuteczne, chaotyczne. Uczy mnie również trudnej sztuki odpuszczania i dawania czasu dzieciom oraz sobie.