David R. Hawkins

Przez całą książkę nie mogłem pozbyć się wrażenia, że swoje dyplomy psychiatrii i filozofii to autor znalazł w chipsach. Absolutny brak umiejętności posługiwania się sensownymi źródłami i bibliografią (książka "naukowa" na 400 stron pisana przez doktora , która ma trzy (!!!!) strony bibliografii z dużą interlinią. Jak moja znajoma czytała książkę o robieniu babeczek z thc to tam było z 5 stron) , argumenty w stylu "kiedyś jeden taki pacjent nie umiał tańczyć ale potem był u mnie na terapii i został mistrzem tańca", brak spójnego zaplecza teoretycznego (branie po kilka pojęć ze wszystkich możliwych nurtów i powierzchowne ich "doczepianie" do tez autora) itd itp. im dalej w las tym więcej parapsychologii, hipnozy, czakr, manifestacji, uzdrawiania na odległość i pasywno agresywnego odnoszenia się do psychoterapii jako "czegoś co niby działa ale w sumie moje lepsze". Szczytem był opis testu mięśniowego, który "może nie zadziałać gdy jest sprawdzany w niekorzystnych warunkach" (czyt. Gdy ktoś uważa że nie działa i ma "złe intencje", czyli chce go sfalsyfikować xD). Daję trzy zamiast jeden, bo wierzę że pod tymi poziomami energetycznymi jest ziarno prawdy, które po prostu autor rozbudował o gigantyczną ilość pierdół (Oczywiście liczby w tych poziomach energetycznych też wzięte z IDZD i autor nawet się nie kwapi żeby wyjaśnić skąd je wziął ani podać źródła.) Oraz dlatego, że technika uwalniania u swoich podstaw ma sensowny mechanizm przyzwalania na emocje - ale autor nie opisuje konkretnie jak to zrobić, poza samym faktem że mamy rozłożyć emocje na fragmenty i pozwolić sobie je uwolnić. Cała książkę czekałem na konkret w tym zakresie ale się nie doczekałem. Wzburzyłem się, przepraszam, ale no tyle osób z medytacyjnego środowiska mi polecało te książkę że jestem autentycznie zniesmaczony że ludzie uważają to za coś wartościowego naukowo.